Als u dit leest zit ik volop in de premièredagen van onze nieuwe voorstelling. Zoals wij het hier thuis noemen: “de Piemeljère”. Zo noemde mijn jongste zoon dat ooit toen hij 3 jaar was en krijg het dan maar weer eens uit zo’n gezin. Nou stelt zo’n piemeljère qua glitter & glamour in cabaretland niet veel voor. Bij ons geen cameraploeg van Shownieuws die hoopt op een uitglijder van een BN-er op de rode loper of in z’n huwelijk. Gewoon een gezellige avond met een bitterbal. Maar we nemen het zelf verdomd serieus. Vanaf hier mag iedereen er wat van vinden. 

Voor spitse commentaren op het wereldnieuws kunt u deze week het beste maar even doorbladeren. Het is nogal aan me voorbij gegaan. Ik had m’n eigen wereldnieuws. Deze week overleed mijn moeder. Jarenlang zeiden mensen tegen me “Wat geweldig dat je ze allebei nog hebt!” of “Oh jee, jij moet nog…” Doelende op het onbeschrijfelijke gevoel om een van je ouders te verliezen. Nu ben ik een van hen. En inderdaad, het is onbeschrijfelijk dus ik ga het ook niet proberen. 

Afgelopen week is mij iets opgevallen. En nu kom ik er niet meer vanaf. Ik schrok er nogal van. Is dit toeval? Is hier meer aan de hand? Een ding is duidelijk, buitenlandse krachten hebben invloed op ons medialandschap en daarmee rechtstreeks op het Torentje. Trekt Trump ook hier aan de touwtjes? Via-via weliswaar maar toch. Bent u er klaar voor? Komt-ie: Xander van der Wulp ìs Elon Musk! 

Ik ben nog steeds in shock over wat er deze week in Amerika is gebeurd. Ik zweef tussen ongeloof en verdriet. Natuurlijk zijn er mensen die dit voorspelden, maar toch. Het is zoiets waarvan je je gewoon niet kan voorstellen dat het ook echt gebeurt. Hij leek er zelf overigens al een tijd lang van overtuigd. Dat was volgens hem ook de reden dat 'ie tot op de laatste dag zo vol vuur en vlam werkte aan zijn ‘legacy’.

De kans dat Trump dit keer verliest lijkt bijna net zo groot als de kans dat Rachel Hazes dit jaar kerst viert met haar kinderen. Dus we moeten ons voorbereiden op de extra importheffing die Donald van plan is in te voeren op alles wat niet uit Amerika komt. Dat raakt ons allemaal in de portemonnee, berekeningen komen uit op 500 euro per Nederlander per jaar. Ik ben wel een beetje klaar met dat arrogante toontje vanaf de overkant, dus ik zeg; dan ook weg met alle Amerikaanse troep in ons land!

Het was de week van de prijzen. Het Gouden Televizier-Ring Gala deed net alsof generatie Z en Alpha niet allang zijn afgehaakt op het medium televisie en wentelde zich uitbundig in een avondje polderglamour. Heerlijk om alle coryfeeën tot in de late uurtjes te zien dansen op de puinhopen van DWDD, Studio Sport en Bert Huisjes terwijl het versnipperde rapport van commissie Van Rijn over de NPO werd gebruikt als confetti. 

Het succes van dingen wordt vaak afgemeten aan de verwachtingen die je ervan hebt. Gelukkig zijn die vaak een beetje te sturen. Mijn tip: laag insteken, dan valt het altijd mee. Of zoals de Amerikaanse zakenman Warren Buffet het ooit samenvatte: “Het geheim van geluk is lage verwachtingen”. Zo roep ik de avond voor moederdag in de badkamer meestal quasi in mezelf (maar duidelijk hoorbaar op de slaapkamer) “Oh, shit, morgen moederdag!” Om de volgende ochtend toch doodleuk aan te komen met een VVV-bon. Dat ik die zelf kreeg na een ingevallen bardienst op de hockeyclub, hoeft niemand te weten. Tegen de tijd dat ze erachter komt dat ie is verlopen, zijn we alweer bij de volgende verjaardag. 

Ik hou van verlegen mensen. Met hun rode wangen, blozend, stotterend zoeken naar woorden. Waar zijn ze allemaal gebleven? De mensen die liever achter iemand staan dan ervoor. Handen half in de mouwen, zenuwachtig frummelend aan de onderkant van een trui. Schichtig wegkijkend, zachter praten, nog zachter. Slikken, misschien een heel klein lachje. Of juist ongemakkelijk hard ineens, ze schrikken er zelf van. Een stapje terug als ze de beurt krijgen, “Nee, niet ik!” Jawel, zeg jij het maar.