Columns

Het was een wonderlijk schouwspel afgelopen week, de verdeling van het felbegeerde ministerie Asiel & Migratie over de drie overgebleven partijen. Ik had gedacht dat dit als een hete aardappel aan elkaar zou worden overgegooid, want wie wil er nou in de beige wandelschoenen van oppermeister Faber stappen? Maar de drie partijen steggelden over elkaar als radio-DJ’s op maandagochtend die een wedstrijd doen wie het er hardste nep kan lachen. En ze zijn eruit hoor. Het ministerie Asiel & Migratie gaat naar… alle drie! Huh!? Er staan maar twee onderwerpen in de titel, maar het is toch gelukt om deze over drie partijen te verdelen. Dat klinkt een beetje als die mop van die twee gekken die op straat lopen en NSC roept, mag ik nu in het midden? 

Meestal worden mensen goed in dingen omdat ze die leuk vinden. De kans dat Rembrandt liever slager was geworden, acht ik vrij klein. Evert Santegoeds zie ik niet snel als zwijgzaam vertrouwenspersoon en Andries Knevel als voorzitter van de COC lijkt me ook een brug te ver. Het werkt ook andersom. Mensen vinden dingen leuk omdat ze er goed in zijn. En soms vinden mensen iets leuk waar ze helemaal niet goed in zijn. Dat is een onhandige combi. 

“Ik ga zaterdag demonstreren” zegt Linda met een mix van opwinding en trots door de telefoon. Linda is mijn beste vriendin en nee, er is nooit wat tussen ons gebeurd. Sommige mensen vinden dat lastig zo’n M/V vriendschap. Gek genoeg meestal vrouwen. Hun man mag wel een vriendin hebben, als hij die maar had voordat ie zijn vrouw ontmoette. Bevriend raken met een vrouw terwijl je al in een relatie zit blijft ingewikkeld. Gelukkig is mijn vrouw niet zo moeilijk en bovendien, ik ken Linda vanaf de middelbare school dus wij zitten ruimschoots in de safe zone. We hebben alles gedeeld: relaties, kinderen die geboren werden, ouders die stierven, familieruzies, verhuizingen, ziektes en ups-and-downs. Linda de ups, ik de downs. 

Hè verdorie, heb ik net de tuin met de bladblazer schoon geblazen, zoals dat van elke vijftig-plusser die naar binnen keert verwacht mag worden, ligt er alweer een groot bruin blad op het terras. “Laten liggen, we wonen in de natuur!” hoor ik mijn vrouw in mijn hoofd gelijk hebben en sta meteen op om hem weg te gooien. Ieder zijn verzet. Maar het is geen blad. Een musje heeft zijn vleugeltjes gespreid en probeert over de klinkertjes vooruit te tijgeren. Een sterfgeval in wording. 

Als u nu verder zingt met “Aan de andere kant van de heuvels” bent u van een bepaalde leeftijd. Niet van de generatie Claude zeg maar, de 21-jarige troef van Nederland op het songfestival. Ik vraag me af of Geertje ten burele van zijn partij ook de finale bekijkt, stiekem zwaaiend met een Nederlands vlaggetje naar de Congolese vluchteling die dertien jaar geleden in een asielzoekerscentrum in Alkmaar belandde en inmiddels een vrolijk ingeburgerde Enkuizer is. 

Het viel me mee dat Donald Trump niet op de eerste dag na de verkiezing in Rome al op de banken stond om de overwinning te claimen. “We won in Italy! Italy was a swing state and now it’s a red state!” Dat heel Italië nu snel bij Amerika gaat horen is duidelijk. “I love Italy!” zal Donald scanderen. “The greatest pizza’s of the world are made in America! Even more pizza’s are eaten in the US than in Italy so we might as well take them!” De toren van Pisa gaat de ‘Leaning Tower of Niles’ heten. Die toren staat in Illonois en is een kleine replica van de toren van Pisa maar aangezien het ‘America first’ is, wordt dat omgedraaid. 

Is het gek dat ik een beetje jaloers was op Spanje en Portugal vanwege hun stroomstoring? Alle levensbedreigende toestanden met obese bejaarden die binnen vier uur de kist in zweten vanwege uitvallende airco’s daargelaten, leek het mij een oase van rust voor de rest van het land. Even geen impulsen, hoe lekker moet dat zijn? 

Zou de Paus daarboven even opgelucht adem hebben gehaald toen ie Jonnie Boer zag binnenlopen? Misschien dacht ie: “Oké, we zitten hier voorlopig nog wel even, maar er is in ieder geval goed te eten.” Waar zouden de mannen het over gaan hebben? Ze lijken op het oog zo verschillend. De Paus aan het hoofd van een hiërarchisch instituut, tegen wil en dank ver verheven boven de mensen die hem vereerden. Jonnie met z’n poten letterlijk in de modder tussen de spullen waarmee hij kookte. 

Ze zouden het kunnen hebben over de Bron, daar waren ze beiden altijd mee bezig. Voor Franciscus was dat het goddelijke, voor Jonnie juist het aardse. Maar misschien komen echte ingrediënten uit echte grond wel dichter bij het wonder van de schepping dan wollige woorden in een keurslijf van voorschriften.