Columns

Eerlijk is eerlijk, het nieuwe kabinet gaat voortvarend van start. Dat is even wennen zeg! Voor de Tweede Kamer vooral. Wat is dit nu? Gaat Minister Faber het voorgenomen beleid ook echt uitvoeren? Beslist ze zomaar dat er een asielcrisis is en zet ze delen uit de vreemdelingenwet buiten werking? En dat allemaal zonder extra overleg met het parlement? Zonder nachtenlange debatten waarin moties van wantrouwen als proppen papier door de klas vliegen, geheugenverliezen over elkaar struikelen en schorsingen langer duren dan de spreekbeurten zelf? 

Ik had afgelopen maand absoluut geen tijd voor commentaar op van alles, ik was veel te druk met B&B Vol Liefde. Kijken, terugkijken, bespreken met vrienden, fragmenten uitwisselen en favoriete deelnemers benoemen; het is een dagtaak.

Ik kan me geen voorstelling maken van hoe het leven er zonder u uit gaat zien, maar ik ga het toch proberen. Vakantie! Het is maar voor een paar weekjes hoor. En zoals de Britten zeggen “Absence make the heart grow fonder.” Als de vanzelfsprekendheid van ons wekelijkse treffen er even af is, waarderen we elkaar daarna misschien des te meer. Bovendien moet ik als uw venster-op-de-wereld, die wereld natuurlijk wel een beetje kennen. Dus pak ik mijn knapzak, richt mijn blik op de onbekende horizon en reis in één ruk naar… Zuid-Frankrijk.

Ik zit nog een beetje te wachten op de ontknoping. Dat er spontaan een filmpje begint als ik mijn computer opstart bijvoorbeeld. Joe Biden brengt een bezoek aan het hoofdkantoor van Microsoft. Hij moet even naar het toilet. Bill Gates roept “Om de hoek!” Volgende shot: Joe Biden heeft zijn ogen dicht. Slaapt ie? Nee, hij leunt met z’n hoofd tegen de muur en we horen het rustgevende gekletter van een urinestraal. Joe slaakt een zucht van verlichting. Shot van achter: we zien Joe tegen een wirwar van kabels en electriciteitsdraden plassen. Op de gang zien we een deur met het bordje ‘Men’s Room’. De camera zoomt uit. Rechts ernaast is een deur met het bordje ‘Control Room’. Langzaam verschijnt in beeld: Even Apeldoorn bellen.

Een middelbare man kijkt me indringend aan. Net iets te bruin, net iets te zwaar. Hij vertelt me dat ie een hartinfarct heeft gehad maar door het adequate handelen van zijn vrouw nog net op tijd in het ziekenhuis was. Ik moet van hem de spoedcursus van de Hartstichting doen zodat ik in vijf minuten een hartinfarct, -aanval of hersenbloeding leer herkennen en weet wanneer ik 112 moet bellen. Hij is me net iets te vrolijk voor z’n boodschap en ik word er een beetje ongemakkelijk van. Misschien heeft het ermee te maken dat ik zelf die man ben. 

Regelmatige lezers van dit stukje weten dat ik mezelf sinds een paar jaar de luxe van een oud autootje permitteer. Het is een MGB en hoewel ik bij het horen van het woord ‘carburateur’ tot voor kort nog dacht dat dit een hele chique cabaretier was, is het oldtimertje inmiddels mijn lust en mijn leven. Het is een karretje zonder wifi, zonder park distance control en zonder ingebouwd toilet zoals dat tegenwoordig al op de kale versie van een Dacia Sandero zit.

Marjolein Faber is nog niet eens minister of Rutte is alvast met de omvolking begonnen. Wegwezen hier! Even tussendoor, dat soort woorden zal Faber als minister nooit meer zeggen natuurlijk. Zo werkt dat op de PVV-burelen. Pas als je anderen zo gek hebt gekregen om met je samen te werken, mag je beloven om je toon te matigen.