Columns

Ik moest nog weleens aan hem denken toen enkele decennia later pensioenfondsen trots adverteerden dat hun beleggingen geheel wapenvrij waren. Had ie toch gelijk gekregen. Beleggen in de oorlogsindustrie was besmet en wapenhandelaren waren het uitschot van de samenleving. Maar inmiddels is dat alweer volstrekt passé nu afgelopen week de vlaggen uitgingen omdat NAVO-landen het onder de likkende leiding van Rutte eens werden dat ze minimaal 5% van hun BBP aan defensie gaan besteden. En daarmee zijn wapens de wijde pijpen van nu. Ooit waren ze in, toen heel lang uit en nu wil iedereen ze weer.

Rutte legde de noodzaak van al die uitgaven simpel uit. Als we hier over drie tot vijf jaar niet allemaal Russisch willen spreken zullen we ons moeten bewapenen. En we moeten haast maken want als we nu beginnen zijn we pas over tien jaar op oorlogssterkte. Wacht even, ik heb geen gymnasium gedaan (zoals Mark) maar volgens mij zijn we dan alsnog vijf jaar te laat toch? Lekker dan, we hebben dus nog maar vijf jaar in westerse vrijheid. Dat lijkt kort. Maar dat is ook een beetje hoe je ernaar kijkt.

Het is precies de tijd die er zit tussen het vragen aan je zoon of ie de vaatwasser uit wil ruimen en het moment dat ie ook daadwerkelijk in beweging komt. Dan voelt het alweer langer toch? Het is voor pubers hoe lang je moeder in een WhatsApp gesprek ‘aan het typen’ is en je uiteindelijk als antwoord krijgt “Oké”. Het is de tijd die je als je op een feestje tegen je vrouw zegt “We gaan” vervolgens in de auto zit te wachten omdat ze “Nog een paar mensen gedag moest zeggen”. Het zijn drie telefoontjes naar de klantenservice van je energieleverancier.

Het is de duur van het gezamenlijk kiezen van een film op Netflix op een romantische avond. Het is de tijd die je gemeente ervoor nodig heeft om je kapvergunning voor twee dode iepen af te wijzen. Vijf jaar zijn drie kabinetten in Nederland. Het is het vinden van een parkeerplek in Amsterdam op zaterdagmiddag. Het is de software-update van je slimme thermostaat en de reparatietijd van je Van Moof fiets. Het is het wachten tot “alleen nog maar de plinten” ook echt zijn gedaan na een verbouwing.

Kortom: met een beetje optimistische blik is vijf jaar best lang. En mocht u die tijd nou nuttiger willen gebruiken, dan is vijf jaar ook precies de tijd dat het duurt voordat je je met een cursus Russisch een beetje kan redden. Bijvoorbeeld door te sms-en: “Beste Vladimir, wat een geweldige besluitvaardige actie om Europa binnen te vallen. Je hebt iets bereikt wat geen enkele andere president in tientallen jaren is gelukt!”

En mocht het nou allemaal toch gunstiger uitpakken, laten we dan met wapens straks hetzelfde doen als met wijde pijpen: gewoon in de kast laten liggen tot ze weer in zijn. Ons kennende komt dat moment altijd.

Richard Kemper

Instagram @richardkemper