NU IN DE THEATERS
Geloof ons
nou maar
We waren te gast bij vrienden Edwin, Jelte, Rik en Henk van Evers Staat Op. Nadat we Ravijn hadden gespeeld, kwam spontaan het verzoek of we er nog een wilden doen. Dat wilden we wel: Zelfs nu je zwijgt, als klein liedje in al het 538 geweld. Onze producer/gitarist Arno Krabman kwam Jonas Pap tegen op de gang. Jonas riep: "ik strijk wel even mee" en binnen 7 minuten waren we live. Heel bijzonder van dit talent dat op onze CD meespeelde en die arrangementen schreef, maar na 6 maanden alles nog exact uit zijn hoofd wist. Dank Jonas! Lees verder voor de filmpjes van de nummers.
Op veler verzoek hebben we de liedjes van de huidige voorstelling ‘Geloof ons nou maar’ ook op fysieke CD gezet. Op deze ‘EP’ staan de liedjes dus in studio geproduceerde versies met o.a. Carel Kraayenhof, strijkers, drums en complete arrangementen. Maar ook de versies zoals we ze in het theater spelen staan erop. Dit zijn live-opnamen.
De CD is vanaf nu te bestellen in onze webshop
Wil je alvast een indruk krijgen click dan op deze compilatie
Onze cabaretvoorstelling Geloof ons nou maar is genomineerd voor de Poelifinario in de categorie Engagement. De Poelifinario is de prijs voor het meest indrukwekkende programma van afgelopen seizoen, uitgereikt door de Vereniging van Schouwburg- en Concertgebouwdirecties (VSCD). We zijn er heel blij mee! Dank aan iedereen die aan dit programma heeft meegewerkt, met speciale dank aan onze regisseur Geert Lageveen.
Dat de cabaretiers meer dan ooit zichzelf zijn, maakt deze voorstelling tot een van hun beste van de afgelopen vijftien jaar. Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★
Veldhuis & Kemper is Remco Veldhuis en Richard Kemper. Ooit afkomstig uit de tv- en reclamewereld ontdekten ze als duo het theater om die niet meer te verlaten.
In 1997 worden Remco en Richard aan elkaar voorgesteld door een wederzijdse vriend die het afzonderlijke gezeur van beiden "om eens een cabaretvoorstelling te maken" dan meer dan zat is. Na talloze kroegsessies schrapen Remco en Richard in 1999 hun moed bij elkaar en boeken de kleine zaal van het Concertgebouw in Haarlem. Zes weken later geven ze voor vrienden en bekenden hun eerste voorstelling. Cabaretkenner, Jan J. Pieterse, spoort het duo aan om zich in te schrijven voor een festival en in datzelfde jaar wordt Veldhuis & Kemper 2e op Cameretten, na Marc-Marie Huijbregts. Vanaf dat moment is het Veldhuis & Kemper serieus om een toekomst in het theater op te bouwen.
Behendige entertainers, die ook in enkele rechtstreekse confrontaties met het publiek laten ze zien dat ze hun metier met groot gemak beheersen NRC Handelsblad
De stomste zin die ik de afgelopen weken heb gehoord is zonder twijfel “Mag het nog?” Om elkaar daarna “lekker tegen de regels in” een voorspoedig nieuwjaar te wensen. Want dat durven we gewoon! Ik vond het de overtreffende trap van burgertruttigheid. “We laten ons niet in een hokje proppen!” Zeg maar de Nieuwjaarswens in een geel hesje. Mensen, als we het van dit soort daden van verzet moeten hebben om ons nog wat te voelen is het toch triest met ons gesteld.
Ik ben de kerstboom aan het aftuigen. De dochtertjes liggen op bed want anders worden het Palestijnse taferelen. Hangend aan m’n been, barbies gooiend om te voorkomen dat ik slaag in m’n opzet de boom met zo min mogelijk bloed- en naaldverlies naar buiten te krijgen. Ik voel me een speldenkussen maar de boom is “zielig”!? Niet papa die eindeloos faalt met uitzoeken welk hangding in welk fucking doosje moet of worstelt met een bal plastic wat eigenlijk 4 snoeren van 40 lampjes moeten zijn en ondertussen elke 10 seconden wordt gestoken door een verdroogde naald…
Een ‘Vreugdevuur’ noemden ze het in Scheveningen. Vraag me af wie er blij van is geworden. Het klinkt als iets uit de tijd dat we nog in berenvellen liepen maar de georganiseerde vuren van nu blijken in de 80-er jaren te zijn bedacht als alternatief voor vuren en vechtpartijen in Haagse buurten. Die liepen nogal uit de hand. Zo ver bij barbaarse toestanden zitten ze dus ook weer niet af. De burgemeester zit nu met haar handen in het haar. Hoe moet het verder? Lijkt mij niet zo moeilijk. Die vreugdevuren zijn om te huilen zo gevaarlijk dus ik zeg, de fik erin!
Ook dit keer is het ze weer gelukt: ijzersterkte humor, herkenbare dialogen en kleine muzikale afwisseling met teksten die de dialogen nog meer gevoel geven. Het gevoel van verwantschap en troost. Theaterjournaal
