Columns

Mijn vrouw pakt dit soort signalen altijd feilloos op, maar ik had nog dagen door kunnen babbelen over hoe je de uitgaven aan pijnpoompitten tegenwoordig het makkelijkste uitdrukt in een percentage van je jaarsalaris, hoeveel mensen vals spelen met Ozempic (en hoe jaloers we daarop zijn) en het talent van de gastvrouw om een telefoongesprek van 43 seconden in 7 minuten samen te vatten.

Je moet er even doorheen, maar het hoe ‘natter’ de lunches worden hoe meer ik me begin te vermaken. Er komt in dit soort samenzijn namelijk altijd een moment dat de netelige relatiesteekjes onder water boven komen drijven. En ik geniet daar zo van. Hij roept dat ie helemaal klaar is met het leven met pubers en vertelt over de laatste mega clash met zijn zoon. Zij vult aan dat het ook echt een lastige leeftijd is… 54.

Hij schudt z’n hoofd en steekt er driftig een op. Zij zegt dat ze toch hadden afgesproken ‘alleen na het eten’? Maar volgens hem heeft ie vanmorgen nog ontbeten dus wat zeurt ze nou? Dan schenkt zij nog maar eens in. Hij kijkt op zijn klokje, maar voordat ie wat kan zeggen bijt ze “Ja, dat zou ik nou wel doen ja!” ’s Avonds bij het vuurwerk op quatorze juillet mijmert ze te hardop dat het een tijd geleden is dat het er in bed zo aan toe ging. Maar dat heeft volgens hem misschien iets te maken met het feit dat het tegenwoordig ook voelt alsof ie de Bastille bestormt. Vive la république!

Trouwens, hij is niet de enige is die in de relatie is ingedut. Wanneer heeft zij bijvoorbeeld besloten alleen nog maar platte schoenen te dragen? Zij roept dat alle vrouwen van haar leeftijd klaar met van die palen zijn en alleen Fred van Leer nog op hakken loopt. Hij steekt er nog een op. Zij schenkt nog in. Ik probeer de boel op te vrolijken door te concluderen dat een relatie eigenlijk een raar ding is. Eerst kom je niet aan praten toe doordat je de hele tijd wil neuken, daarna wordt er niet meer geneukt omdat je elkaar niks meer te vertellen hebt. Dit vinden ze allebei niet leuk. Excuus, alle drie, want mijn vrouw zit opeens ook in hun kamp.

Wie ben ik trouwens helemaal, vraagt de gastvrouw? Een sukkel die drie jaar niet met zijn gezin op vakantie gaat omdat ie zo nodig liedjes moet schrijven maar waarvan ze bij zijn laatste album dacht: jongen, was toch lekker meegegaan naar het strand! Volgens mijn vrouw is dit een mooi moment om weer eens op huis aan te gaan.

Op de terugweg rijden we langs een gigantische bosbrand. De hitte slaat door de huurauto. Het is doodeng. Ik grap dat ik niet onder de indruk ben. Dit soort opvliegers ben ik thuis wel gewend. Onvoorspelbaar, alles verwoestend en nergens een vluchtstrook. Inmiddels weet ik dat er maar één ding erger is dan bij een stel zijn dat ruzie krijgt: zelf dat stel zijn. Vive la… laat maar.

Richard Kemper

Instagram @richardkemper