Columns

Ik hoop dat ze snel even vrij is, dat zal haar goed doen. Ik kan het weten want het theaterseizoen zit erop. Rust! Dacht ik. Maar de komende weken bestaan uit een Tsunami aan uitgestelde ‘socials’. Ik zeg altijd ‘helaas’ bij dingen die ik moet afslaan, maar denk bij driekwart stiekem “Kom ik goed weg”. Maar in de zomer is er geen ontkomen aan. Het is ook gezond, even uit de theaterbubbel.

Zo stond ik ineens op een feest van iemand die zestig werd. Zestig! Die mensen ken ik dus. Het feest had niet misstaan als afterparty op Lowlands, dat hoort er kennelijk bij als je op de leeftijd komt dat je botten meer geluid maken dan je gebit. Hippe tenten, kirrende vrouwen op blote voeten, zwetende mannen die daar geil naar kijken en veel te harde muziek. Alleen dan van Boudewijn de Groot. Ik raakte al lekker uit mijn bubbel en het was pas dinsdag.

Woensdag nam mijn vriend John de Slager me mee op inspectie naar zijn varkens in Limburg. Konden we even bijpraten tussen het knorren door. Het waren mooie, warme, ademende varkens die recht mijn morele kompas in staarde. “Zo zie je ze niet meer tegenwoordig hè?” zei John. “Nee John, tegenwoordig zie je ze vooral als vacuüm verpakte herinnering aan een systeem dat op z’n laatste varkenspoten loopt” dacht ik. Maar John vertelde dat we in de wei van een klooster stonden waar de monniken van oudsher precies genoeg varkens hielden om de omgeving te voeden. Alles gaat om balans volgens de monastieke levensvisie van de abdij.

Ik keek naar een drie sterren Beter Leven big met krulstaart in een serene weide van de Limburgse heuvels. “Als je iets doodt moet je alles gebruiken” zegt John. “‘Verwaarding’ heet dat. En zorgen dat het dier voor die tijd een goed leven heeft gehad.” Ik knik terwijl de big zich wentelt in een modderpoel die zo in een glossy van een wellness resort kan. Daar stond ik dan met mijn meninkjes dat alles anders moet. Het gebeurt al, alleen buiten m’n bubbel.

En door, want vrij zijn is hard werken! Vrijdag stond ik een vriend te verrassen bij het concert van André Rieu in Maastricht! Als deze krant wordt gedrukt loop ik waarschijnlijk nog polonaise met een Duitser òf zit huilend in een hoekje, maar ik bereid me voor op een religieuze ervaring in driekwarts maat.

Ik ben Noord-Hollander. Wij zeggen hallo door te knikken en dansen pas als er brand is. Op het Vrijthof verwacht ik mensen die huilend knuffelen met wildvreemden. Ik zie mezelf staan met mijn bek vol tanden en hart vol verwarring. En zal me afvragen; is een confetti-viool kitsch of ben ik te cynisch geworden? Misschien boek ik wel meteen voor volgend jaar.

Enfin, ik ben dus vrij. Volgend seizoen speel ik drie keer zoveel. Voor de rust. Want alles gaat om balans. Misschien kan ik een paar optredens van Douwe Bob overnemen.

Richard Kemper

Instagram @richardkemper