Columns

En altijd weer die oom die het over z’n laatste gadgets heeft. De ins- en outs van een robotmaaier, waar je op moet letten bij de installatie van een slimme deurbel en wat het grote voordeel is van glasvezel. Voor je het weet hangt ie in je meterkast en roept vragend of je ook drie fasen hebt? Zo’n loze kreet waarmee de vragensteller wil laten zien dat ie ergens iets vanaf weet. Ja, ik heb drie fasen: Fase 1 verbazing, Fase 2 irritatie en Fase 3 walging. Dat ik inmiddels vaak zelf die oom ben maakt eigenlijk geen verschil. Mijn afkeer van verjaardagen geldt mogelijk nog harder voor die van mezelf. Als kind waren mijn ouders al met al mijn vriendjes in de tuin aan het spijkerpoepen terwijl ik me had verstopt op mijn kamer.

Afgelopen week was het weer zover en zette ik me schrap. De kringgesprekken van vroeger hebben inmiddels plaats gemaakt voor een lawine aan digitale smurrie in de vorm van dansende smileys, toeters en ontploffende hartjes van mensen die je sinds 2016 niet meer hebt gezien. En natuurlijk zijn er een hele rij grappenmakers die jouw verjaardag als een podium zien om op social media te demonstreren dat jij echt niet de enige bent die denkt dat ie grappig is. “Oud? Oud ben je pas als je een compliment krijgt over je nieuwe slangenleren laarzen, terwijl je op je blote voeten staat!” Smiley-smiley-traantjes van het lachen. “Het goede nieuws van ouder worden is dat het glas altijd half vol is! Het slechte nieuws is dat de hele nacht je gebit erin ligt te weken!” Bewegend-mannetje-dat-zich-lachend-op-z’n-knieën-slaat. Ook de zwevende elite doet een duit in het zakje “Elke rimpel is een fluistering van het universum dat je groeit.” Nee-dank-je-teiltje-kots.

U begrijpt, ik keek er weer eens ouderwets tegenop. Zeker in een tijd waarin de oorlogen elkaar opvolgen alsof je door een Spotify afspeellijst scrollt voelt zoiets onbenullig als een verjaardag vieren voor een volwassen vent nogal ongepast. Alsof je een confettikanon op een begrafenis laat ontploffen of de polonaise inzet op de maten van een hoempa pa bandje op de Titanic. De wereld lijkt één grote testosteronvat vol gekrenkte ego’s die zich op basis van irrelevante interpretaties van sprookjesboeken of hoe-het-ooit-was vastklampen aan een vlag, god of grens die ooit door mannen met teveel zelfvertrouwen is getekend.

En toch. Hoe meer mijn telefoon pingt, hoe meer duimpjes ik zie, hoe groter het aantal opmerkingen op mijn ‘Insta’, hoe weker ik word. Verdorie, trap ik er toch in? Vind ik het nu ineens leuk die lawine? Of komt door deze tijd de ogenschijnlijk vrijblijvende hausse aan aardige berichtjes gewoon extra binnen? “Fijne dag ouwe” schrijft iemand. Tja, het is precies waar het om gaat. Een fijne dag. Dat is al heel wat. Miljoenen mensen doen er een moord voor. Letterlijk soms. “Fijne dag ouwe”, het voelt ineens als een minipamflet van verzet. Iemand die iemand het beste wenst. Verdorie… het is gebeurd, ik word oud.

Richard Kemper

Instagram @richardkemper