Columns

Ik zit nog een beetje te wachten op de ontknoping. Dat er spontaan een filmpje begint als ik mijn computer opstart bijvoorbeeld. Joe Biden brengt een bezoek aan het hoofdkantoor van Microsoft. Hij moet even naar het toilet. Bill Gates roept “Om de hoek!” Volgende shot: Joe Biden heeft zijn ogen dicht. Slaapt ie? Nee, hij leunt met z’n hoofd tegen de muur en we horen het rustgevende gekletter van een urinestraal. Joe slaakt een zucht van verlichting. Shot van achter: we zien Joe tegen een wirwar van kabels en electriciteitsdraden plassen. Op de gang zien we een deur met het bordje ‘Men’s Room’. De camera zoomt uit. Rechts ernaast is een deur met het bordje ‘Control Room’. Langzaam verschijnt in beeld: Even Apeldoorn bellen.

Een middelbare man kijkt me indringend aan. Net iets te bruin, net iets te zwaar. Hij vertelt me dat ie een hartinfarct heeft gehad maar door het adequate handelen van zijn vrouw nog net op tijd in het ziekenhuis was. Ik moet van hem de spoedcursus van de Hartstichting doen zodat ik in vijf minuten een hartinfarct, -aanval of hersenbloeding leer herkennen en weet wanneer ik 112 moet bellen. Hij is me net iets te vrolijk voor z’n boodschap en ik word er een beetje ongemakkelijk van. Misschien heeft het ermee te maken dat ik zelf die man ben. 

Regelmatige lezers van dit stukje weten dat ik mezelf sinds een paar jaar de luxe van een oud autootje permitteer. Het is een MGB en hoewel ik bij het horen van het woord ‘carburateur’ tot voor kort nog dacht dat dit een hele chique cabaretier was, is het oldtimertje inmiddels mijn lust en mijn leven. Het is een karretje zonder wifi, zonder park distance control en zonder ingebouwd toilet zoals dat tegenwoordig al op de kale versie van een Dacia Sandero zit.

Marjolein Faber is nog niet eens minister of Rutte is alvast met de omvolking begonnen. Wegwezen hier! Even tussendoor, dat soort woorden zal Faber als minister nooit meer zeggen natuurlijk. Zo werkt dat op de PVV-burelen. Pas als je anderen zo gek hebt gekregen om met je samen te werken, mag je beloven om je toon te matigen.

Slaan we niet een klein beetje door qua enthousiasme over de nieuwe ministersploeg?, dacht ik afgelopen woensdag. Nederland werd overspoeld door een tsunami aan rood-wit-blauwe vlaggen met blonde, Hollandse jongens en meisjes ernaast. Ik snap dat mensen opgelucht zijn dat er eindelijk een nieuw kabinet komt en we vaart kunnen maken met het terugdraaien van de spreidingswet en het omlaag schroeven van ontwikkelingshulp, maar om nou je nauwelijks volwassen kind aan een champagnefles te zetten om te vieren dat we van Hugo af zijn, ik weet het niet.

Ik ben met mijn cabaretduo Veldhuis & Kemper volop aan het try outen voor een nieuw cabaretprogramma. Dat betekent avond aan avond in verstopte dorpshuizen en kleine theatertjes in het land nieuwe verhalen vertellen en frisse liedjes uitproberen. Thuis zijn ze er na een paar weken wel klaar mee dus ik ga nu naar plekken onder de radar waar ik ongemerkt onderuit mag gaan zonder dat ik daar achteraf nog weken mee gepest wordt.

Ik zit weer eens met een typische enerzijds-anderzijds kwestie. Het is de ‘story of my life’ en voor mijn huisgenoten vaak niet te doen. Laat mij een ticket boeken naar de zon en de kans is groot dat we op huskytocht gaan in Lapland. En dan heb ik daar waarschijnlijk nog een hele plausibele enerzijds-anderzijds redenering voor ook. Dus toen Dick deze week Plasterk aan de kant Schoof, ging ik weer.