Columns

Nou, ik heb het gezien. Wel twaalfduizend keer. En toegegeven, het is best grappig. Voor een dag. Maar ruim een week later houdt de stroom inhakers niet op en krijg ik er een beetje unheimisch gevoel bij. Niet zozeer om het stel zelf. Eigenlijk vind ik het vooral zielig voor ze. Wat weten wij van hun verhaal?

Misschien hebben ze allebei een huwelijk waarin ze totaal genegeerd worden. Hebben ze al zes relatietherapeuten versleten maar blijft het thuis trekken aan een dood paard. Omdat hun partner diep depressief is, ronduit apathisch of erger nog, gewelddadig. Maar ze houden vol. Voor de kinderen, voor de kerk, voor hun gemoed. Wie zal het zeggen? Misschien was dit ene moment op het personeelsuitje een onbedoelde hap zuurstof in het elke dag tegen beter weten in blijven ploegen door de modderpoel die hun huwelijk heet.

Of misschien is het allemaal niet zo dramatisch en werden ze gewoon verliefd. Uit het niets. Ze waren het niet van plan, het kwam ze niet uit en het was niet slim. Maar verliefde mensen doen nu eenmaal domme dingen. Sterker nog, van een bevriende psychiater begreep ik ooit dat als je de symptomen van verliefdheid langs de checklist voor stoornissen uit het Diagnostisch Behandel Code boek legt, je uitkomt bij ‘de hoogste vorm van psychische verwardheid’.

Nee, het is niet de ontrouw of de verwardheid die me raakt. Ik wens ze veel sterkte en wijsheid. Het is het fanatisme en de bloeddorstigheid van de halve wereld om dit stel uit te lachen, belachelijk te maken en aan de schandpaal te nagelen. Het heeft iets middeleeuws. Alsof ze op een kar door het dorp gesjouwd worden en iedereen op ze mag spugen en hun eigen afval op ze mag gooien. Zij waren fout en wij zijn goed.

Wat beweegt ons? Is het daadwerkelijk onze onfeilbaarheid van waaruit we ons zo’n scherp oordeel permitteren? Of is het de angst voor onze eigen diepe verlangens, onze onuitgesproken fantasieën of onze eigen gemaakte- maar nog niet ontdekte fouten die we met deze massahysterie proberen te bezweren? Het herinnert me eraan dat we met z’n allen nog lang niet zo ontwikkeld zijn als menig zelfhulpboek ons wil laten geloven.

En daarmee komen we meteen bij mijn tweede punt, want dat weten we natuurlijk allang door die andere Crowd Cam die op de wereld staat, die in Gaza. Wat daar gebeurt gaat voorbij aan alle menselijkheid. Dit gaat allang niet meer over de vraag of Israël recht heeft op een eigen staat. Over hoe verderfelijk Hamas is, over de walgelijkheid van 7 oktober en of de gijzelaars terug moeten komen. Dit gaat niet over links of rechts. Niet over moslim of jood, niet over fake nieuws of propaganda. Nee, zelfs niet over Bijbel of Koran.

Iedereen die dit nog maar een beetje goed praat is ‘ziende blind’ om maar eens een Bijbelse term te gebruiken (Matteüs 13:13). Maar we kijken liever naar een verliefd stel dat vreemd gaat. Dan hoeven we ons eigen falen tenminste niet te zien. Fijne vakantie en tot september!

Richard Kemper

Instagram @richardkemper