Columns

Je ziet het vaak bij mensen die van zingen houden. Ze genieten zich suf, maar ze zijn vaak de enige. Ik zeg Idols. In de zorg gebeurt het ook. Kordate vrijwilligsters die zich vol overgave kwebbelend en snoeten afvegend storten op oudjes die vooral behoefte hebben aan rust en om 11 uur ’s ochtends al kapot zijn van de goedbedoelde ‘zorg’. Het is een wonderlijke combinatie; iets leuk vinden waar je geen talent voor hebt. Ik heb het met klussen, Geert met besturen.

Hij wil niets liever dan serieus genomen worden en als staatsman de geschiedenis in gaan, maar eindigt elke keer als een verwend, stampvoetend kind dat het voor de hele klas verpest als ie even geen aandacht krijgt. Hij wil meedoen, maar hij kan het simpelweg niet.

Is het hem kwalijk te nemen? Uiteraard. Maar misschien is het ook te verklaren. Een man die al twintig jaar door constante beveiliging buiten het echte leven staat wordt vanzelf een verward persoon. Dat iemand in Nederland zo lang beveiligd moet worden is natuurlijk erg, maar zo langzamerhand mogen we de vraag stellen of we iemand die zo is losgezongen van de werkelijkheid nog serieus moeten nemen. Iemand die gewend is dat alles de hele dag om hem draait. Of hij nou naar de wc wil, de kapper of de psycholoog, iedereen springt onmiddellijk in de houding. Geen kroegavondjes waarop je moet overleggen of er een gemend koud- of warm bittergarnituur wordt besteld. Geen voetbalzaterdagen met de kinderen waarop iemand je erop aanspreekt als je de fruitdienst bent vergeten. Nooit mee moeten met je vrouw naar de Margriet Winterfair om erachter te komen dat iets waar je totaal zin in had best leerzaam kan zijn.

Je vereenzaamt. Begint in jezelf te praten. Wordt iemand die van alles roept over een samenleving waar je al twintig jaar geen deel meer van uitmaakt. En de enige manier om nog gezien te worden, is iets controversieels te roepen. Even aandacht. En zodra die aandacht verslapt, nog iets gekkers. Alles voor een kwartier bovenaan de nieuws apps. Alles voor een treurig shotje dopamine. En glij je naar beneden in het nieuwsoverzicht, dan moet je wat. Dreigen dat je stopt. Totdat mensen daar ook om lachen, dan kan je het alleen nog maar doen.

Niet om iets te bereiken. Niet voor je kiezers of voor Nederland. Laat me niet lachen. Maar zodat alles in dit land weer even om jou draait. Je even heel interessant onbereikbaar kunt zijn. En serieuze journalisten smeken om een inhoudsloze quote waarin je vooral anderen afzeikt.

Hoe lang laat dit land zich nog voor de gek houden door een verward persoon met grootheidswaanzin die zodra hij de bal krijgt, hem snel buiten de lijn gooit? Geert had alle troeven in handen. En nu? Hoeveel tijd kost dit ons allemaal? Hoeveel geld? Ik hoop dat ie met deze kamikazeactie zijn eigen glazen heeft ingegooid. Maar waarschijnlijk is dat naïef. Er is één hoop. De korting van dit kabinet op het GGZ budget voor verwarde personen gaat voorlopig niet door. Gelukkig maar, we hebben het hard nodig.

Richard Kemper

Instagram @richardkemper