Columns

Welke Ab? Kijk, zo snel kan het gaan. Ab Osterhaus! Onze vrolijke pessimist. Tot een paar maanden geleden nog onze nationale buurman die elke dag ongevraagd bij je aanbelde om te vertellen dat er een dakpan scheef lag. Zo’n buurman die de hele tijd ontzettend gelijk heeft maar toch irritant wordt als ie dat elke dag komt halen. Maar goed, niemand wist wat ons overkwam dus we hielden ons vast aan Ab. Eerlijk is eerlijk, hij heeft ons met zijn angstaanjagende retoriek toch behoorlijk in het gareel gekregen. En de overheid dingen laten doen die niemand voor mogelijk hield. Maar waar is Ab? Op omscholingscursus misschien? Nu we met z’n allen net doen of we Corona hebben verslagen moet Ab een ander werkgebied zoeken. Die zijn er gelukkig genoeg. 

Lees verder

Ik weet niet hoe u zichzelf ziet, maar grote kans dat uw omgeving het niet met u eens is. Ik beschouw mezelf bijvoorbeeld graag als vrijbuiter, een artstiekeling die leeft van de lucht. Zo’n avontuurlijk, bohième type, volstrekt onvoorspelbaar, impulsief en vol onverwachte afslagen maar met een groot hart en een romantische ziel. Die midden in een verdrietig gesprek opeens een Italiaanse lied opzet, de stoelen opzij schuift en roept: “Genoeg! Laten we op onze tranen dansen!” En dan het liefst op de tafel waaraan we net twaalf spontaan langsgekomen gasten een heerlijk diner hebben voorgezet, soepeltjes in elkaar geflanst van wat er toevallig nog in de koelkast lag. Iets met veel olijfolie, basilicum en artisjok ofzo. En terwijl de rest van Nederland hun camper drie dagen lang inpakt met pindakaas, saksische leverworst en Nivea, rijd ik aan het eind van de dag onaangekondigd langs bij mijn vrouw haar werk, toeter twee keer en roep “Hier is jouw Kemper, maar dan een echte! Ik heb je tasje ingepakt, dus zet je computer uit en stap in: de vakantie is begonnen!” Zo iemand die midden in een zwoele zomernacht fluistert: “Kom lieverd, we moeten naar het strand! Oh, wie is daar dan? Als we opschieten, wij!” 

Lees verder

Mochten er mensen zijn die het slap vinden dat ik niet elke week een grote geëngageerde opinie heb over iets maatschappelijks, dan kan ik u geruststellen. Ik heb heus wel een mening. Zo word ik vandaag 50 en ik ben het daar totaal niet mee eens! Vijftig… Dat is toch de leeftijd waarop je je kaalheid een brede scheiding gaat noemen. Dat je makkelijker zonder sex dan zonder bril kan. Dat je alle antwoorden kent, maar niemand je meer iets vraagt. Dat je steeds makkelijker dingen los kan laten, maar het steeds moeilijker wordt om je plas op te houden. Dat je ’s morgens eerst een kwartier je rimpels in je gezicht moet wegmasseren voordat je iPhone je met Face ID herkent. Of kan ik beter zeggen dat dit ooit zo was?

Lees verder

Ik heb trek in een lekkerbekje dus ga bij de visboer naar binnen. Twee heren eten een haring. Een van hen heeft een gigantische snor waar stukjes ui in blijven hangen. Ik ken de mannen niet, maar moet mezelf ongeveer vastbinden om er niks van te zeggen. En ik blijf maar kijken. Waarom eigenlijk? Het is sterker dan ikzelf. Alsof ik in de file langs een ongeluk rijd. Je wil niet kijken, maar je gaat toch langzamer rijden. Ik zie alleen nog maar meedeinende stukjes ui. Met als bijvangst dat ik hun gesprek kan volgen. De snor vraagt of we zo langzamerhand niet een beetje oververhit raken. Ik ken dat gevoel. Alsof je met z’n allen net iets te lang in een huisje van Center Parcs zit terwijl het de hele week regent. Iedereen nukkig en op dag twee al ruzie over de afstandsbediening terwijl er niets op tv is. Totaal uitgeluld sjok je op dag drie minimaal viereneenhalve meter uit elkaar door de motregen naar het spareribs restaurant en na een week ben je godsnakend blij dat je ’s morgens weer naar je werk mag. Terwijl je fluitend wegrijdt zie je nog net in de achteruitkijkspiegel dat je vrouw je met haar middelvinger staat uit te zwaaien. Dat gevoel. 

Lees verder