Dus er is een reclamebureau in Deventer dat Remarkable heet. Dat bureau heeft klanten in de agro & food sector. Veevoeders, suikerbietzaad, landbouwvoertuigen. Zaken waar elke randstedeling geen weet van heeft. Zo werken ze ook voor een zorgloket voor hulp bij de mentale kant voor ondernemerschap met een boerenhart. Want “boeren, staan er niet alleen voor”.
Ben ik de enige zeikerd die beseft dat het merendeel van Nederland nog altijd niet op BBB heeft gestemd? Als je het sentiment moet geloven is er geen ontkomen aan. We hebben straks allemaal een trekker van de zaak en de kinderen krijgen boerenkieltjes aan als schooluniform. Op alle boterhammetjes zit weer gewoon elke dag ham, hummus is voor losers en Nike blijft heus welkom in Nederland, maar alleen als ze ook klompen met swoosh logo gaan maken. Just do it! Nederland heeft een fors tegengeluid laten horen. Hoe dat klonk? Indringend, schel en hard.
Afgelopen woensdag was het Internationale Vrouwendag. En dat hebben we geweten op social media, in kranten en in talkshows. Als wij mannen ons al niet schuldig voelden over het feit dat wij bij de schepping staand plassen hebben gekregen, dan kwam daar afgelopen week wel het nodige bij. We verdienen teveel, hebben hogere opleidingen, teveel vrije tijd, bij technische onderwerpen wordt er beter naar ons geluisterd, we doen te weinig in het huishouden, zijn bot tegen vrouwen, doen aan victim blaming en we bemoeien ons significant minder met de opvoeding van onze kinderen dan vrouwen. Of er een causaal verband is tussen dat laatste en het feit dat meer kinderen dan ooit depressieve gedachten hebben, durft niemand te vragen. Feit is dat mannen meer buitenshuis werken dan vrouwen.
Als u dit leest ben ik op de terugweg van wintersport. Hoe het was? Wit. En druk. Een groep overspannen Nederlanders die zich terugtrok op een besneeuwde vluchtheuvel om een week te ontsnappen aan de diarree van mails, zoom meetings, schooladviezen en buurtapp’s. Het schijnt dat lemmingen zichzelf over de rand van het ravijn storten als er in hun populatie overbevolking dreigt. Dat deden ze afgelopen week ook waar ik was, het enige foutje in dit natuurlijke herstelsysteem is dat iedereen inmiddels zo goed kan skiën dat ze allemaal weer lachend boven komen.
Ken je dat? Dat je ergens absoluut niet bij wil horen, maar jezelf er op betrapt dat je stiekem toch ‘een van hen’ bent geworden? Ooit lachte ik de bontkragen langs het hockeyveld smakelijk uit omdat ze hysterische karikaturen waren, komende week heb ik zelf ook iets Uggs-achtigs aan mijn voeten als ik in mijn Volvo aansluit in de file richting wintersport. Ik geniet van bladblazen op zondag, ik weet precies welke wijn er wanneer in de bonus is en denk steeds vaker dat een witte golden retriever best een leuke volgende hond kan zijn. Tenminste, als onze huidige labradoodle op is. U leest het, ik ben het allemaal geworden, een van hen.
Ik dacht altijd dat als je ouder werd, je meer geduld zou krijgen. Dat blijkt niet zo te zijn. Integendeel. Alles duurt steeds langer. Misschien komt dat omdat de tijd die ons nog rest steeds korter wordt en ons voortdurend op de hielen zit. Misschien hebben we gewoon veel te vaak tijd verloren aan dingen die niet nodig waren. Als je net samen besloten hebt weg te gaan van een feestje bijvoorbeeld en je dan nog een half uur met je jas aan staat wachten in de gang omdat je partner ‘nog even’ iedereen uitgebreid gedag gaat zeggen. Als ik die tijd bij elkaar optel had ik inmiddels nog een extra vakantie kunnen boeken. Ik verzucht het steeds vaker “Het duurt allemaal zo lang”.
Een van de mooiste zinnen uit de Nederlandse literatuur is van Arthur Japin: “De dood spoort de levenden aan.” Het zegt precies zoals je je kan voelen na een uitvaart van een bekende. Vanaf nu ga ik het allemaal anders doen, denk je dan. Ik ga vertellen aan de mensen van wie ik hou dat ik dat doe. Ik ga meer sporten. Minder tv kijken. Meer spontane feesten geven. Ik ga die oude vriend bellen waarmee ik woorden heb en het bijleggen. Ik ga die affaire beëindigen. Of juist beginnen. Ik ga een reis maken. Naar het Noorderlicht. Op safari. Een cruise. Ik ga minder op m’n telefoon. Meer de natuur in. Ik ga schilderen. Muziek maken.
Ik ga mijn fotoboeken op orde brengen. Meer in het moment leven, me minder zorgen maken, mediteren, Italiaans leren, op kookcursus, minder werken, vroeger stoppen, verhuizen. Ik ga van haar af. Of van hem. Ik ga minder zeiken. Ik ga een lijst maken wie er niet op mijn uitvaart hoeft te komen. En een Spotifylijst samenstellen met welke muziek ze dan mogen draaien. Nee, moeten. Ik ga een hond nemen. Misschien wel twee. Ik ga meer champagne drinken. Ook op maandag. Ik ga beter zonnebrand smeren. Ik ga stoppen met roken. Nu echt. Ook geen smokkelpeuken meer. Ik ga minder streng zijn. Voor mijn kinderen, voor mijn partner, voor mezelf. Ik ga meer lachen. We moeten meer lachen. De laatste keer dat we dat spelletje deden om elkaar zo lang mogelijk aan te kijken zonder in de lach te schieten hield ze het drie jaar vol.
We gaan meer sexen. Experimenteren. Afwisseling. Ook in bed. En dat dat dan meer betekent dan: zullen we het deze maand een keer aan mijn kant doen? Ik ga meer lezen. Minder koffie drinken. Meer water. Meer naar mijn ouders. Minder naar de kapper. Waarom zo tuttig? Ik ga een paar vriendschappen opzeggen. Mensen die me leegtrekken. Ik ga meer genieten. Waarvan? Van alles! Ook van de tandarts? Als het een lekker ding is wel. Kan mij het schelen. Ik ga me sowieso minder aantrekken van wat anderen van me vinden. Laat ze. Laat me! Die moet ook op mijn muzieklijst. Ik ga meer knuffelen. Minder stressen, ik ga… De dood spoort de levenden aan.
De pest is alleen, het went. Er gaan elke dag mensen dood. Alleen in Nederland al 170.000 per jaar, 3.250 per week, 19 per uur. Hoe ouder je wordt, hoe meer mensen je verliest. En hoe korter de tijd tussen je goede voornemens en het verbreken ervan duurt. Op je twintigste duurt het nog een maand. Op je vijftigste sta je de volgende dag alweer te godverren in de supermarkt omdat ze jouw sigaretten niet meer hebben en je nu in tijdnood komt voor die afspraak met die eikel waar je geen zin in hebt. Dus verzint de dood telkens weer iets nieuws. Om je erbij te houden. Wakker te schudden. Aan te sporen. Afgelopen week dook ie op in Turkije en Syrië. Onbeschrijfelijk. Getallen glijden langs me heen.
Maar dat ene beeld van die vader die de hand van zijn dochter onder het puin blijft vasthouden… Dat spoort me aan. Niet tot alle onzin hierboven. Wel om midden in de nacht naar de kamer van mijn zoon te sluipen, stiekem z’n hand te pakken en naar hem te kijken tot ie wakker wordt. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Hand in hand.
Richard Kemper
Eigenlijk is het leven heel simpel. Je bent ergens voor of je bent ergens tegen. Ben je voor de natuur, dan ben je tegen de maximum snelheid. Zo ben je sneller op de Veluwe. Logisch toch? En ben je voor het leven, dan ben je tegen kinderen. Daarna heb je immers een jaar of achttien geen leven meer. Allemaal ‘no brainers’. In Den Haag is het net zo simpel. De mensen in Vak K zijn ergens voor. De rest is daartegen. Na vier jaar wisselen ze van stoel en dan kunnen de mensen die ergens tegen waren laten zien waar ze voor zijn. Het is een natuurlijke stoelendans die de boel in evenwicht houdt. Twee dronken bestuurders die afwisselend achter het stuur kruipen en ons de toekomst in slalommen. Tikkie links, tikkie rechts. Macht en tegenmacht, ze hebben elkaar nu eenmaal nodig.
HOU DAT VAST
“De eerste helft van je leven ben je bezig iemand te worden, de tweede helft van je leven ben je bezig te accepteren dat het niet is gelukt” – Schopenhauer.
Het is 20 jaar geleden dat de mannen voor het eerst samen op het podium stonden. Je zou zeggen dat ze elkaar na zo’n tijd goed kennen, maar is dat wel zo? In hun nieuwe cabaretprogramma Hou Dat Vast denken ze elkaar alles te kunnen vertellen, maar of dat nou zo verstandig is...
Confronterend grappig is het in ieder geval wel! Met ontroering als onverwachte bonus. Dat weten ook de bezoekers van hun laatste programma Geloof ons nou maar waarmee Veldhuis & Kemper naast volle zalen en prachtige recensies ook een schitterende nominatie voor de belangrijkste cabaretprijs van Nederland ‘de Poelifinario’ in de wacht sleepten.
U snapt, de mannen hebben maar één wens: Hou dat vast!
Of de Gladiolen
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Lang verhaal kort
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Geloof ons nou maar
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★
