Columns

Is het gek dat ik een beetje jaloers was op Spanje en Portugal vanwege hun stroomstoring? Alle levensbedreigende toestanden met obese bejaarden die binnen vier uur de kist in zweten vanwege uitvallende airco’s daargelaten, leek het mij een oase van rust voor de rest van het land. Even geen impulsen, hoe lekker moet dat zijn? 

Zou de Paus daarboven even opgelucht adem hebben gehaald toen ie Jonnie Boer zag binnenlopen? Misschien dacht ie: “Oké, we zitten hier voorlopig nog wel even, maar er is in ieder geval goed te eten.” Waar zouden de mannen het over gaan hebben? Ze lijken op het oog zo verschillend. De Paus aan het hoofd van een hiërarchisch instituut, tegen wil en dank ver verheven boven de mensen die hem vereerden. Jonnie met z’n poten letterlijk in de modder tussen de spullen waarmee hij kookte. 

Ze zouden het kunnen hebben over de Bron, daar waren ze beiden altijd mee bezig. Voor Franciscus was dat het goddelijke, voor Jonnie juist het aardse. Maar misschien komen echte ingrediënten uit echte grond wel dichter bij het wonder van de schepping dan wollige woorden in een keurslijf van voorschriften. 

Het was een bijzonder schouwspel afgelopen week. Mensen die maar bleven geloven in een wonder tijdens het mediaspektakel. Aan de ene kant troffen we een juichende menigte, aan de andere kant mensen die spraken over lijden en opoffering. En iedereen waste zijn handen in onschuld. Denkt u dat ik het heb over The Passion? Nee joh, dat schouwspel heeft iets innemends. Twee Winter Vol Liefde gekkies die hun bijrol in het oudste verhaal ter wereld bloedserieus nemen, mensen die met gesponsord broodje Unox in de hand Jezus staan toe te juichen en een gemotoriseerd kruis dat door de straten van Terneuzen wordt gesjouwd. Een gigantisch kruis, uitgerekend in de stad dat na Amsterdam zo’n beetje de meeste bordelen van Nederland telt. 

Toen ik vroeger nog fanatiek postduiven hield, gebeurde het weleens dat een buurtkat het hok was ingeslopen. Meestal zag ik dat pas achteraf aan de puinhoop die ik aantrof. Drinkbakken waren omgegooid, eieren stukgevallen en de hele kolonie postduiven zat mij vanaf de nok aan te kijken met net zulke grote ogen als Kim Holland die net een rugbyteam op bezoek heeft gehad. Het duurde altijd een paar maanden tot de boel weer rustig was. Zeg maar, negentig dagen. Precies, net zo lang als het uitstel dat Trump geeft op de importheffingen. Hij is dan ook de straatkat die afgelopen weken het beurshok in sloop. 

We speelden afgelopen donderdag in Venlo. Prachtige stad in Noord-Limburg en na Maastricht de grootste gemeente van de provincie. Je zal er maar wonen. Dat zeg ik niet, dat zegt een reclamebureau dat veel geld heeft gekregen om deze slogan te bedenken. “Limburg, je zal er maar wonen”. Afhankelijk van je intonatie een geweldige- of een vreselijke zin. Maar ik snap wat ze bedoelen. Voor ‘Hollanders’ is Limburg het mooiste stukje buitenland in Nederland. Qua taal, landschap en mentaliteit waan je je instant op vakantie dus we komen er graag. 

Is er nog iemand die twijfelt aan de stupiditeit van de nieuwe Amerikaanse regering? Laten we in godsnaam blij zijn dat ze ons dwingen om zo snel mogelijk onze eigen broek op te houden. We hadden het na pornoster Stormy Daniels kunnen weten, als we voor één ding niet bij Trump hoeven te zijn is het ’t ophouden van je eigen broek. 

Als het nou oorlog wordt, hoe zit het dan met je hypotheek? Loopt die door of krijg je respijt? En als er een avondklok wordt ingesteld, blijft Netflix dan gewoon in de lucht? Anders wordt het in veel gezinnen niet alleen buiten- maar ook binnen oorlog. Hoe zit het überhaupt met je abonnementen? Moet je alles snel opzeggen of krijg je na afloop nog een bonnetje? Als ik alles wil opzeggen, mag ik wel een week vrij plannen. Het leven is één groot abonnement. Althans, dat van mij. Zonder abonnement kan ik niks, ben ik niks, weet ik niks. 

Het kan raar lopen. Ruim twintig jaar geleden, op de rand van mijn loopbaan in de reclame, maakten we tv-spotjes voor beleggingsfondsen waarin we uitlegden dat ze niets te maken wilden hebben met de wapenindustrie. 100% Vreedzaam, 100% wapenvrij, 100% conflictarm. Banken, pensioenfondsen, verzekeringsmaatschappijen; ze buitelden over elkaar heen om te roepen dat uw geld niet voor oorlog gebruikt zou worden. Want - zo vatte we het sentiment destijds samen in ronkende slogans - “Van oorlog mag niemand beter worden”. Je kan het je bijna niet meer voorstellen.