Columns

Wie verzint de namen van de stormen die ons land de afgelopen dagen teisteren? Ciara? Dennis? En hoe komen ze erop? Het gebeurt bij het KNMI, zo ver ben ik inmiddels. Ik stel me voor dat er een werkgroepje is dat hierover elke dinsdagochtend met gevulde koeken vergadert. Ze gaan het alfabet af, dat is duidelijk. Ik denk ook dat ze onderling hebben afgesproken dat ze een storm om de beurt naar een ex mogen vernoemen. Het effect is immers hetzelfde. Het dendert met veel lawaai je leven binnen, vernielt een hoop spullen en verdwijnt weer net zo snel als het kwam. En na afloop zit je haar in de war. 

Lees verder

“Ga je erover schrijven?” Vier vrouwen kijken me vragend aan vanaf de koffietafel in de sportschool. Ze zijn vast bezweet geweest, maar zitten alweer zo lang aan de koffie dat het ruimschoots is ingedroogd. Of ze moeten nog sporten, dat kan ook. Je weet het nooit precies bij ons want het is een leuke sportschool, waar verhalen delen minstens zo belangrijk is als spieren kweken. Ik ben niet echt een sportschooltype, maar na ‘Wet January’ is het hoog tijd om wat gewicht te verliezen. Ik kan alleen niet tegen mijn verlies. “Nou?” vragen de dames. Waar zouden ze het over hebben? Ik wroet in mijn parate kennis. Dat is nog niet makkelijk, want het is vroeg en mijn lichaam kan dan wel doen alsof het wakker is maar mijn geest draait zich nog een paar keer om.

Lees verder

Is het u weleens opgevallen dat er in veel dingen meer tijd en gedoe gaat zitten dan in dat waar het eigenlijk om gaat? Klinkt vaag? Oke, houten kozijnen schilderen. Schuren, ammoniak aanbrengen, afplakken: zomaar twee dagen. Schilderen een uur. En vervolgens ben je nog drie jaar de papieren plakbandrestjes uit de hoeken aan het pulken. Kerstboom? Als ie eenmaal staat, prima. Maar uitzoeken, dozen van zolder, optuigen, drie weken naalden vegen, aftuigen, vergeten naar de straat te brengen voor de bomen-ophaal-dienst en je tot juni elke keer als je in de achtertuin kijkt kapot ergeren dat je hem nog naar de gemeente moet brengen. Een feestje? Twee dagen inkopen doen, een dag huzarensalade roeren, halve dag alles klaar zetten en dat stel bunzingen, ook wel vrienden genoemd, roven alles in vier uur leeg. Vervolgens ben je een week naar de glasbak heen en weer aan het rijden om van het opnieuw schuren van je visgraat gelegde parketvloer maar te zwijgen omdat iemand die eigenlijk te dik is daar zo nodig op hoge hakken moest dansen.

Lees verder

In Nederland hebben wij de gewoonte minimaal één iemand per week te roasten. Denk aan de knapste zanger van Nederland Xander de Buisonjé tot ie nog iets bekende voordat ie ging trouwen. Hij wist meteen wat de uitspraken “in het huwelijksbootje stappen” en “roeien met de riemen die je hebt” met elkaar te maken hebben. Het was dan ook niet zo slim van Xander. Om het te vertellen. Denk aan Jack Spijkerman, de spreekstalmeester van ’s lands leukste cabaretiers, tot hij als eerste VARA corryfee in zee ging met John de Mol. Toen nog een doodzonde, inmiddels ben je gek als je genoegen neemt met een schamel Minister-salaris. Denk aan Keith Bakker, de verslavingsgoeroe die succes had met indringende tv-programma’s over ontspoorde jongeren, tot die zelf bleek te ontsporen. Denk aan Onno Hoes, de gedoodverfde nieuwe leider van de VVD tot hij erachter kwam dat privéberichten niet bestaan. Denk aan Dirk Scheringa tot de val, Ben Saunders tot de klap, Dave Roelvink tot het bubbelbad, Frank Masmeijer tot de haven, Emile Ratelband tot het opgenomen gesprek, Ferry Doedens tot de coke, Patricia Paay tot de vriendjes, Frits Wester tot de drank en Kaj van der Ree tot zijn chats.

Lees verder