Columns

Als u meezong kent u Shaffy en List en waarschijnlijk ook nog de tv-serie ‘Swiebertje’ dat zijn hoogtepunt beleefde in hetzelfde jaar dat het nummer uitkwam, 1971. Swiebertje, die op zijn beurt net als Claude geloofde dat het gras ergens anders groener was, daar in een land ver weg. Ik begon het liedje afgelopen week spontaan te fluiten toen de sproeiers in mijn eigen gras het hadden begeven en er overal gele plekken in het groene tapijt sprongen. “Het gras zal altijd groener zijn…”

In het kader van de wereldproblematiek niet meteen een top drie probleem, maar het is een bekend gegeven dat als de echte problemen ons boven het hoofd groeien, we ons vol overgave storten op de bijzaken. Kijk maar naar uw huwelijk. Het zeiken gaat zelden over datgene waarover gezeken wordt. Als u man begint te zuchten zodra u over uw ex begint, slaat dat waarschijnlijk eerder op de irritatie over uw talent om een 20 seconden durend telefoongesprek in zeven minuten samen te vatten.

En zo kan het gebeuren dat de BBB zich stort op het behouden van siervuurwerk terwijl ons land sneller opwarmt dan Caroline in de overgang. Of dat Faber zich druk maakt over een Efteling-uitje terwijl het hier drukker wordt dan in het persvak op de verjaardag van Joling. Van alle bijzaken is gras voor veel mannen in de penopauze een hoogtepunt. Ik weet niet of ik de sproeipolitie nu achter me aankrijg, maar ik sproei inderdaad nog volop en niet alleen op het toilet.

Mannen en hun gras, het is een ding. Meestal ren ik hard weg als mannen zich mannig gedragen door eindeloos te discussiëren over hoe je het snelst ergens heen moet rijden of de vraag of die nieuwe accuboor van Hornbach een aanwinst is of niet. Maar als het op gras aankomt sta ik vooraan. Het is een wetenschap. Een lifestyle. Een geaardheid. Verticuteren, kalken, zaaien, mesten, maaien, kanten, herstellen… Voor u loze woorden, voor mij en alle grasgekkies ware poëzie.

Ik schaam me voor deze onzin. De wereld staat in brand en ik richt me op die paar vierkante meter groen. Dit is natuurlijk nooit wat ze bedoelden met dat je vooral de wereld om je heen een beetje mooier moet maken. Het voelt decadent om me zo op mijn gazon te storten terwijl er in Gaza geen stukje groen meer over is. Maar wat moet je? Je tuin slopen om je solidair te tonen? Er een Palestijnse vlag in scheren? Er een rode lijn in kalken?

Of moet je gewoon beseffen dat het een godsgeschenk is, zo’n stukje eigen grond en zingend begrijpen dat zolang er mensen zijn die elkaar zoveel ellende aandoen er net zoveel mensen zijn die op zoek blijven naar groener gras. “Daar in een land ver weg. Achter de heuvels. Laat alles achter wat je hebt, en volg me als je van me houdt. En na de laatste horizon begint misschien een andere tijd.”  Vraag maar aan Claude.

Richard Kemper

Instagram @richardkemper