Ze is me zat. Mijn vrouw. En dat snap ik. Niet dat ze het laat merken hoor, maar dat is liefde. Wij zijn inmiddels bijna een jaar thuis samen en ik moet zeggen… dat belooft niet veel goeds voor ons pensioen. Het wérkt gewoon niet. Althans ik niet, de theaters zijn dicht (mocht u iets gemist hebben) en ik zit hele dagen op de bank, lig op de grond of hang in een leunstoel. Mijn vrouw daarentegen is makelaar en op de een of andere manier denkt iedereen dat ondanks de wereldwijde pandemie en een economie die op een blinde muur afraast, de Hamsterweken bij de NVM zijn begonnen.
Zij weet niet waar ze het zoeken moet van de drukte. Ze belt, ze tikt en ze haast zich van bezichtiging naar overdracht. Meestal ben ik in de tijd die er verstrijkt tussen haar in- en uitrennen niet verder gekomen dan mezelf van de bank naar de leunstoel te verhuizen. Niet dat het haar opvalt als ze druk bellend weer binnenkomt, ze ziet me niet. Laatst is ze zelfs een keer op me gaan zitten, zag ze niet eens dat ik op de bank zat. Ik neem het haar niet kwalijk. Zij mij wel. Dat ik er ben. Ik ben er namelijk de héle tijd. En ik vind het dan heel interessant om haar bij alles te volgen. Ik heb toch niks beters te doen en wie wil er nou geen interesse? Dus ik vraag na elk belletje wie het was, wat hij of zij zei, wat ‘we’ daarvan vinden en wat ‘we’ nu gaan doen. Meestal reageert ze niet. Maar laatst noemde ze me opeens een stalker. Ik denk dat dat heel lief bedoeld was. Ik heb zelf ook een tijdje een stalker gehad. Doutzen. Maar die was er heel slecht in, ik zag haar nooit.
Enfin, zo rommelen we de dagen door met constant een dreinende puber om ons heen die ondanks dat ie ook nergens naartoe hoeft, toch zes dagen kan doen over het leren van twaalf franse woordjes. Pas toen ik riep “Doe maar of het wifi wachtwoorden zijn” lukte het. Hoogtepunt van de week. Lang verhaal kort; ik implodeer. “Zie je wel dat ik jong van geest ben?” stoorde ik mijn vrouw tussen twee belletjes door. Ze keek me vragend aan. Ik hield een krantenartikel omhoog met de kop “Tachtig procent van de jongeren zit tegen burn out aan”. Ik kreeg een soort lachgnuifje. Toch mooi meegenomen.
Ja, dat wordt wat op Valentijnsdag. Ze zeggen dat echte liefde voelt als thuiskomen maar volgens mijn vrouw is dat echt de allerlaatste plek waar ze sinds afgelopen jaar wil zijn. We hebben in tijden niet zo op één lijn gezeten. Vorig jaar had ik op Valentijnsdag nog speciaal een romantische film uitgezocht. Spoelde ze elke sexscène versneld door en zei ze “Ja, het moet wel een beetje realistisch blijven”. Dat vonden we toen nog grappig. Ik ben eruit wat het dit jaar wordt. Ik ga weg. De hele dag. Voordat ze wakker is ben ik vertrokken, ik laat de hele dag niks van me horen en ik kom pas weer thuis als ze slaapt. Wat zal m’n schatje genieten. Dat is pas liefde!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★