Columns

Als u dit leest ben ik op de terugweg van wintersport. Hoe het was? Wit. En druk. Een groep overspannen Nederlanders die zich terugtrok op een besneeuwde vluchtheuvel om een week te ontsnappen aan de diarree van mails, zoom meetings, schooladviezen en buurtapp’s. Het schijnt dat lemmingen zichzelf over de rand van het ravijn storten als er in hun populatie overbevolking dreigt. Dat deden ze afgelopen week ook waar ik was, het enige foutje in dit natuurlijke herstelsysteem is dat iedereen inmiddels zo goed kan skiën dat ze allemaal weer lachend boven komen.

Ik hoor bij de sukkels die pas op hun 17e voor het eerst op de latten stonden. Dat komt dus nooit meer goed. Sterker nog, ik ben zo slecht in skiën, dat ik al met een gipsvlucht heen ga. De hele week glibber ik in een pizzapunt achter de rest aan en elke keer als ik met net zulke verzuurde benen als Kim Holland na een dag werken bij m’n groepje aankom roept er alweer iemand “Ja, we kunnen!” Ik ben doodop. 

Toch was het heerlijk om een week nergens anders aan te denken dan of het mij als enige opvalt dat de mannen bij de pannekoek-liftjes alleen mooie vrouwen een onnodig duwtje op hun gladde skibroeken na geven. Dat hier hordes Nederlanders zijn neem ik op de koop toe. Evenals het feit dat al die Nederlanders daar dan weer over zeiken: “Wel veel Nederlanders hier hé?” Het past prima in de onzinnige corvee gesprekjes die je hier moet voeren met vage bekenden. Mensen die je weleens gezien hebt in de Albert Heijn maar nooit de moeite nam om te begroeten. Maar nu je naast elkaar in de après ski bar staat, voel je je toch verplicht om een beetje mee te brabbelen. “Hoeveel kinderen hebben jullie? Ah, de jongste alweer 15? Gaat hard hè. En welke school zit ie?” Met als absolute dieptepunt “En hoe lang hebben jullie er over gereden?” 

Reden te meer om jezelf af en toe even terug te trekken met je telefoon onder het mom van een ‘call’. Vroeger moesten mensen soms even bellen met hun werk, nu ben je totaal onbelangrijk als je niet elke dag een ‘call’ hebt. Ik gebruikte mijn ‘call’ om even m’n kop te kunnen houden en stiekem wat nieuws te lezen. 

Groningen domineerde de week. Er is volgens de parlementaire enquêtecommissie een blanco cheque nodig om Groningen er weer bovenop te helpen. Geen misverstand, helemaal mee eens. Leg maar op de stapel. 

Bovenop de blanco cheques voor slachtoffers van de toeslagenaffaire, de tegemoetkoming voor de nazaten van de tot slaaf gemaakten, de energietoeslag voor alles en iedereen die het warmer dan 12 graden wil, de korting op de studieschuld voor studenten die in het leenstelsel vielen, de uitkoop van de boeren ten behoeve van de stikstofreductie en de compensatie voor de jarenlang onterecht geheven spaartaks. En dan hebben we het nog niet eens over de compensatie voor mensen die pas op latere leeftijd hebben leren skiën en nu dus elke wintersport voor lul staan als ze de berg afrollen. Onherstelbare emotionele schade. 

Er is maar een vraag: wie gaat dat betalen? Onze kinderen natuurlijk. Die etterbakjes hebben letterlijk nog niets bijgedragen. Oneerlijk? Hoezo? Dat compenseren we later natuurlijk heus wel weer. 

Richard Kemper