Oké, het conflict tussen Syrië en Turkije mag dan op springen staan, bijna één miljoen mensen kunnen dan wel met een hoop poeha op de vlucht zijn naar de gesloten grens met Turkije en zélfs een extreem-rechtse gek (wat nogal dubbelop is) kan in Hanau dood en verderf zaaien, tegen de media-aandacht van Bridget, André en Monique kon deze week niemand op. Op de app van een van de landelijke dagbladen gingen zelfs elke dag drie van de vijf meest gelezen artikelen over dit uiteen gespatte sprookje. Bridget sloeg Monique op Curacao, André slaapt weer thuis, Bridget in tranen op de radio. Ze waren niet alleen. Bijna al het landelijke nieuws bestond deze dagen uit BN-er leed. Marco & Leontien, Rico & Jacqueline, Nicolette & Joost. De overstap van Georgina naar een vriendin vulde de kolommen en over de biecht van Immanuelle had iedereen een mening. Kortom: er werd afgelopen week weer volop geroddeld.
Het is een ontembare oerkracht in ons die alle andere interesses overschaduwt en volgens mij maken we ons er allemaal in meer of mindere mate schuldig aan. Waar komt dat eigenlijk vandaan? En is het slecht? Het schijnt dat het onze manier is om te vlooien. Apen en mensapen doen dat veelvuldig om de sociale cohesie te bevorderen. Zij hebben geleerd dat je de grootste overlevingskans hebt als je onderdeel uitmaakt van een groep. En hoe groter de groep, des te kleiner de kans dat een roofdier jou kiest als tussendoortje. Echter, een grote groep verhoogt ook de kans op onderlinge conflicten en dus zijn er kleinere sociale verbindtenissen nodig die voor elkaar opkomen. Vlooien is dé manier om zo’n verbindtenis aan te gaan. Apen besteden er gemiddeld 20% van hun tijd aan. Laat dat nou precies de tijd zijn dat onze gesprekken over anderen gaan. Het is een eer om gevlooid te worden (ik kies jou) en dat werkt bij roddelen net zo (“Ik vertel dit alleen aan jou”). Het is dus een bindmiddel.
Tegelijk is het een relatief veilige manier om iets over onszelf te zeggen, zonder dat we het over onze eigen zwaktes, verlangens, geheimen, driften of dromen hoeven te hebben. Dat is alleen maar ongemakkelijk. Maar door te zeggen in welk ‘kamp’ je zit (Marco of Leontien, Bridget of Monique) en door je mening te geven over Georgina of dat je vindt dat Immanuelle een tweede kans moet krijgen, kan je relatief veilig ontdekken of je een beetje hetzelfde over de dingen denkt als je gesprekspartner. Als dat zo is, kan je stapje voor stapje iets meer van jezelf laten zien. Maar zodra je gesprekspartner zegt dat ze elke relationele ‘faut pas’ onvergeeflijk vindt, biseksuele mensen maar raar en Immanuele veel harder gestraft had moeten worden, is het misschien niet slim om te vertellen dat je weleens bent vreemdgegaan met iemand van hetzelfde geslacht nadat je een pilletje of 6 had geslikt. Als je het zo bekijkt is roddelen eigenlijk een hele volwassen, fijne en sociale manier van interactie die we niet genoeg kunnen stimuleren. Misschien moeten we er lestijd op basisscholen voor vrijmaken, speciale corners op stations voor inrichten en moet een deel van de vrijgevallen overheidsmiljarden worden aangewend als cultuursubsidie voor de roddelpers die we vanaf nu ‘Sociale Cohesie Pers’ noemen en inlijven bij ons nationaal erfgoed. Want ook al is het hetzelfde, het ziet er beschaafder uit dan vlooien. Bovendien, daar komen alleen maar roddels van.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★