Langzaam kruipen we uit de lockdown. Oké, heel langzaam, maar toch. Is het al tijd voor reflectie of is het nog te vroeg? Iemand zei ooit “Als je kunst maakt, moet je het over het litteken hebben en niet over de wond. Die is nog te vers.” Maar dit is maar een stukje in de krant dus dat moet kunnen. Reflectie dus. Wat heb ik nou eigenlijk gemist? Optreden natuurlijk. Wat niet hetzelfde is als applaus trouwens. Dat is maar een afspraak. Als een show is afgelopen slaan we nu eenmaal met onze handen tegen elkaar. Misschien omdat ze er ooit achter kwamen dat het met hoofden niet echt lekker werkt. Je weet het niet.
Maar wat ik heb gemist van optreden gebeurt meer tìjdens de voorstelling. De lach, de stilte, hier en daar een verstopte traan. Hugo de Jonge had het van de week alweer voorzichtig over theaterbezoek in juni. Weliswaar alsof we allemaal mond-en-klauwzeer hebben en als vee eerst door een desinfectie-sneltest-keelswab-antistoffen-straat moeten voordat we onze theaterstoel bereiken maar à la. Ik durf het niet te zeggen, want we moeten natuurlijk dankbaar zijn enzo, maar eerlijk gezegd vind ik al die barrières voor het bezoeken van een voorstelling maar niks. Alsof je het na anderhalf jaar gedwongen sexpauze weer gaat doen, maar dan wel onder begeleiding. “Kleden jullie maar helemaal uit, dan gaan we vóór jullie het bed instappen even een SOA-testje doen. Even stilstaan graag, maken we een uitstrijkje in de plasbuis en als jullie daarna allebei even aan je eigen kant een kwartiertje met de voetjes op het koude zeil blijven staan (kijken mag wel), dan mogen jullie erna – bij een negatieve uitslag - lekker spontaan je ding doen. Succes!” Alle goede bedoelingen ten spijt, volgens mij werkt het niet. Maar ik krijg in dit geval heel graag ongelijk dus zodra het kan staan we er hoor.
Maar wat miste ik nou het meeste? Niet de sportschool in ieder geval. Niet de Action. Ik mistte het Toeval. Het idee dat er elk moment iets onverwachts kan gebeuren. Iemand tegenkomen op Schiphol. “Nou jaaaaa…. Ga jij ook op vakantie? Dat verzin je toch niet!” In de Efteling. “Nou jaaaaaa…. Weet jij in de voorjaarsvakantie ook van gekkigheid niet meer wat je met je kinderen moet doen?”. In de bios! “Nou jaaaaa… Zijn jullie ook zo uitgeluld maar valt dat thuis voor de televisie teveel op dus zoeken jullie ook maar een plek op waar je niet mag praten zodat het geen issue lijkt?” Dat toeval was natuurlijk altijd al onzin, maar de illussie ervan maakte het leven toch net wat spannender dan afgelopen jaar. “Hé, jij ook in de keuken?” Om het toeval af te dwingen moet je nu eenmaal in beweging blijven en als er iets niet mocht was dat het wel.
Ik heb er nog van alles aan gedaan hoor om het toeval een beetje af te dwingen. In beweging te blijven. Zo dacht ik bijvoorbeeld dat het een leuk idee was om met mijn maatje als teamcaptain mee te doen aan een bepaald tv-programma. Moeten we het er nog over hebben? Als u het niet erg vindt, laat ik hem even gaan. Iets met een litteken en wond:) Laten we het erop houden, het is een rare tijd. Corona is bijna voorbij. Jahoe!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★