Een gejuich steeg op. Nou ja, het was meer gegil. Uit mijn eigen huis, maar ook uit dat van de buren. Ook vanaf de overkant klonk er geschreeuw. Opeens reden er auto’s toeterend door onze straat. Opvallend veel Fiat 500’s. Ik had even gemist waarover dit ging. Ik was namelijk net in de tuin bezig vers gemaaide grassprieten op volgorde te leggen en dat is een secuur werkje. Ach, er zijn zoveel leuke, nieuwe klusjes te vinden tijdens zo’n Coronavakantie. Maar overal dus opeens dat lawaai. Waarom deze vreugdekreten? Waarom ontsnapte er hier en daar een keiharde “YESSSSS!” uit een slaapkamerraam? Onder de kakafonie van claxons rende ik naar binnen.
Was Nederland - Turkije stiekem gespeeld in een lege Arena? Had Henk Krol zijn vertrek uit de politiek aangekondigd? Kreeg Ab Osterhaus een mediaverbod? Komt Evers terug op de radio? Is Hazes weer vrijgezel? Keert Chateau Meiland niet meer terug op TV? Krijgt Willem Alexander een eigen talkshow? Ik hield het niet meer. Waarom was iedereen zo uitzinnig? Mijn vrouw zat versteend op de bank en keek naar de televisie. Ogen vol ongeloof. Een traan biggelde voorzichtig over haar wang. Ontroering op haar gezicht, kippenvel op haar armen. Ik ging naast haar zitten. Dit was serieus. “Schatje, wat is er?” Ze zocht naar woorden, haalde een paar keer diep adem en stamelde “De nagelstylistes mogen weer open…” Een uitzinnige oerkreet klonk vanuit haar afgebladderde tenen. Haar telefoon pingde onafgebroken door berichtjes van vriendinnen. Emoticons van feesttoetertjes, slingers en glazen champagne lardeerde screenshots van nieuwsberichten dat de kapper weer begint, tanden weer gebleekt kunnen worden en kleine kinderen weer naar school mogen. Kortom: dit was met recht de week van de Bevrijding.
Ik was blij voor haar. En zij voor mij! Want ze riep “En schatje, vanaf 1 september mogen ook de sexwerkers weer aan de slag!” Ehhh, wat suggereerde ze precies? Was dit haar manier om me te wijzen op een alternatief bijbaantje? Of was ze me gewoon helemaal zat? Op zich niet iets om ons voor te schamen na 8 weken op elkaars lip. De filosoof Arthur Schopenhauer zei immers al: “Geliefden zijn als stekelvarkens in de winter. Ze hebben het koud en kruipen naar elkaar toe. Maar hoe dichter ze bij elkaar komen, hoe meer pijn ze elkaar doen.” Maar nee, dit bedoelde ze allemaal niet. Ze vervolgde “Als sexwerken weer mag vanaf 1 september, dan mogen de theaters toch ook weer vol open tegen die tijd?” Logica uit het boekje. Maar helaas, het gaat niet op. Vanaf 1 juli mogen er maximaal 100 mensen naar het theater en dan ook nog 1,5 meter uit elkaar. Je vraagt je meteen af hoe dat dan bij sexwerkers zit. Moeten die ook 1,5 meter afstand houden? En hoe doen ze dat? Krijgen ze er hele lange gesubsidieerde uitschuifstatieven voor? Hoe ging de Haagsche bespreking hierover? Was gebarentolk Irma daarbij en hoe zag dat eruit? Was dit het moment dat Henk Krol, opgehitst door alle beeldspraak dacht, “Wacht even, ik wil helemaal niet bij de ouderen horen, ik ben de Toekomst!” En vooral: was dit de bespreking waar het meest banale woord van 2020 werd geboren: 'Spatscherm'? Ik zal het allemaal nooit weten. Maar als er één ding met deze nieuwe regels voor eens en altijd bewezen is, is het wel dat met meer dan 100 mensen in theater samen lachen en samen huilen intiemer is dan seks. Ik kan niet wachten. Desnoods met spatscherm!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★