Recensie ****
Afgelopen week ging Theatergroep Rutte 4 in première met het stuk ‘Prinsjesdag, The Musical’. De verwachtingen waren hoog gespannen en dat mag ook wel want na een try out periode ruim negen maanden zou je denken dat de makers voldoende tijd hebben gehad om met een verpletterend theaterstuk op de proppen te komen. Die bevalling lukte grotendeels.
De meest recente creatie van deze theatergroep past in het genre locatievoorstellingen, dat zich sinds enige jaren in een groeiende populariteit mag verheugen. Maar liefst twee locaties koos regisseur Rutte voor wat hij vooraf aankondigde als zijn laatste meesterwerk. Voor de eerste akte werd gekozen voor de traditionele Koninklijke Schouwburg in Den Haag.
Wie hier spetterende dialogen had verwacht kwam echter bedrogen uit. In een vrij statische enscenering vochten slaap en to do lijstjes om aandacht van de bezoekers tijdens de eentonige monoloog van ‘de koning’, een rol die vrij zielloos werd vertolkt door acteur W.A. van Oranje. Menig bezoeker had moeite met de geloofwaardigheid waarmee hij invulling gaf aan de rol van ‘hoeder des vaderlands en baken van rust in woelige tijden’. Hang de man een leren schort om en doe z’n haar in een knotje en hij had zo door kunnen lopen naar de filmset van Soof 3 voor een rol als barista in een hip koffiebarretje.
Lichtpuntje in de eerste akte waren de kostuums. Met name de hoedenafdeling van Stage Entertainment had flink uitgepakt. Soms te flink, naar de smaak van deze recensent. De geforceerde symboliek die er in de hoofddeksels was gepropt lag er te dik bovenop. Zo zou Caroline van der Plas met haar strooien cowboyhoed niet misstaan in het achtergrondkoor van de achterhoekse band Normaal.
Het ontbrekende spektakel tijdens de eerste akte werd gelukkig ruimschoots goedgemaakt in de tweede akte. Met een letterlijk onnavolgbare rede op de volgende locatie (de Tweede Kamer) zweepte acteur Baudet de gemoederen op tot een kookpunt. Complimenten voor de casting van deze rol, want de Heemsteedse, brallerige toon van een verwend gymnasiastje die aan z’n moeder uitlegt waarom hij recht heeft op een nieuwe au pair, treft precies de tijdgeest van zichzelf tot elite uitroepende niksnutten die claimen namens ‘het volk’ te spreken maar in toon, stijl en inkomen verder af lijken te staan van datzelfde volk dan Charles van Diana tijdens de hoogtijdagen van hun huwelijk.
Net toen uw recensent naar het puntje van zijn stoel schoof om de repliek te horen van Vak K, verraste het ensemble de bezoekers met een vertrek richting coulissen. De enigszins rommelige choreografie deed niets af aan deze onverwachte wending. Een gedurfde keuze in regie. Wat volgde in de derde akte was een metafoor voor de stand van het land en vooral van de hoofdrolspeler in wat inmiddels een vierluik genoemd mag worden: Rutte 1, 2, 3, en 4. Eenzaam kroop de Houdini van de Nederlandse politiek terug in Vak K. Het decor van lege stoelen om hem heen symboliseerde treffend de eenzaamheid die de grote roerganger moet voelen in de nadagen van zijn leiderschap.
En zo toont het stuk het verdriet van de vaandeldrager. Je kan koningen ontmoeten, virussen bezweren, de nasleep van vliegtuigrampen begeleiden, oorlogen in de kiem smoren, luchtvaartmaatschappijen uit buitenlandse handen houden, sporters eren en de kont van je koning redden, uiteindelijk vind je jezelf op stoel tegenover een briesende puber en denkt “We hadden toch meer ruimte moeten maken voor het budget ‘verwarde personen’”. Je kijkt om je heen en… iedereen is weg.
Een treffend en meeslepend stuk, dat vier sterren verdient. Die ene ontbrekende ster heeft alles te maken met de geloofwaardigheid van dit verhaal. Maar ja, het is dan ook theater.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★