Toen ik 100 jaar geleden in de reclame werkte, werden in de studio alle brochures vormgegeven. Het was de fabriekshal van het reclamebureau. Sinds dat op de computer kon, ging dat een stuk sneller. Klanten werden veeleisender en verwachtten dat een brochure in 2 dagen af was. Ik voerde de druk intern lekker op. Tevreden klanten waren immers het hoogst haalbare. Snelheid was de sleutel. Bovendien stuwde dat de winst omhoog. Dan maar iets minder mooi. Dat jonge vaders hiervoor hun kleine soms 5 avonden niet naar bed konden brengen hoorde erbij.
Op een ochtend stoof ik de studio weer eens op met een stapel opdrachten en zag in plaats van de kleurrijke collages op het prikbord slechts 1 A4-tje hangen. Er stond één woord op: “Kwalitijd”. De werktekenaars keken me zwijgend aan en ik wist dat als ik nog één het-kan-eigenlijk-niet-zo-snel-maar-we-gaan-het-toch-proberen-opdracht naar binnen zou gooien, ik met kop en kont weer naar buiten werd gesodemieterd. Ik moet er afgelopen weken vaak aan denken. Onder andere toen ik bij mijn goede vriend John de Slager en zijn vrouw een wijntje ging drinken. Ze zaten er nog monter bij. Onbegrijpelijk want elke dag vanaf 6 uur ’s morgens tot ’s avonds laat in touw met versproducten, klanten, boekhouding, personeel én 2 jonge kinderen moet toch slopend zijn. Maar toen ik om 23.00 uur weg ging zei de slagersvrouw, “Mooi, dan kan ik nog even de ragoût afmaken.” Sorry? Ze wees op een pannetje op het vuur. Ernaast stonden kruiden, gegaard vlees en allerhande ingrediënten. Ik vroeg, “Nu nog? Hoezo?” Het slagersechtpaar keek me verbaasd aan. “Een klant vroeg erom, het duurt even om dat goed te doen”. Ik vroeg “Maak je daar zóveel winst op dat je dat nu nog doet?” John zei: “Nee joh, dit kost twee tientjes. Hoezo?” “Nou”, steeg mijn verbazing “Het is avond, jullie zijn moe en nu kan je niet gaan slapen vanwege die ragoût… Waarom?!” Ze werden een beetje geïrriteerd. “Dat zeiden we toch? Een klant vroeg erom.” Het klinkt zo simpel. En dat is het misschien ook. Weg met rendementseisen en winstdoelen. “Een klant vroeg erom”. Financieel niet interessant als losse opdracht, maar zo leven mijn vrienden niet. Die ‘zijn’ hun winkel en doen dat zo goed dat ze erop vertrouwen dat dat ergens onder aan de streep wel goed komt. En dat is ook zo. Ik vind die benadering geweldig en hoop dat dit de nieuwe trend wordt. Kwalitijd. Ik maakte het van de week ook al ergens anders mee. Ik heb in een vlaag van m’n totale midlifecrisis een oldtimertje gekocht. Moesten nog een paar kleine dingetjes aan gebeuren. Ik meld me bij een garage in Santpoort die daar goed in is. De garagehouder praat rustig, geeft me eerst een kop koffie, kijkt in zijn stofjas zwijgend minutenlang naar mijn nieuwe aanwinst en zegt dan: “Mooi.” Als ik vraag wat het lijstje ‘dingetjes’ gaat kosten zegt ie: “Dat weet ik niet”. “Eh… Ik snap het niet” zeg ik. “Het is een oldtimer. Ik weet niet wat ik tegen kom. Je kan beter een bedrag opgeven waar ik moet stoppen.” Hij meent het. En ik snap het. Het is de nieuwe eerlijkheid. En het spreekt me aan. Wat een verademing! Als ik me 3 dagen later weer meld bij de garage kijkt de stofjas net zo lang naar de olditmer. Maar nu naar de deuk in mijn voorbumper. “Niet zo mooi” zegt ie uiteindelijk. Hij murmelt nog “Laat me raden, je zat op je telefoon?” Ik weet niet waar ik moet kijken en druip af. Uit ellende bel ik mijn vriend John om m’n verhaal te doen. Het komt even niet uit. Een klant vroeg om ragoût. Tja, kwestie van Prioritijd.
Tot in het theater!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★