Herfstvakantie. Als je werkt is dat met kinderen gedoe. Enerzijds de irritatie over de vanzelfsprekendheid waarmee ze ’s morgens vragen “En wat gaan we vandaag doen?” Hallo, ik werk! Anderzijds het knagende schuldgevoel dat je toch hebt als je kind voor de 37-ste keer met een Ipad onder z’n arm richting bank vertrekt omdat “Papa nu echt even wat moet doen”. Gelukkig is mijn zoon 12 en kan ik de ChimpieChamps attracties eindelijk overslaan. We zijn toe aan dingen die we allebei leuk vinden. Dacht ik.
Via Facebook had ik veel positieve berichtjes gezien over Voorlinden, museum voor hedendaagse kunst. Ofwel moderne dingen. Ofwel abstract. Ofwel dingen waar mijn puberzoon niks van snapte. En ook niet van plan was ook maar enige moeite te doen er de schoonheid, de prikkeling of noodzaak van in te zien. Integendeel! Ik dacht aan al die Facebook fotootjes van kinderen van kennissen die geïnteresseerd stonden te turen naar een berg kussens met bijschrift #aanraderookvoorkinderen. En ik realiseerde me in welk schril contrast de manier waarop mijn eigen schepsel door het museum banjerde stond. Hij vond het niks en dat zouden we weten. “Is dit nou zo bijzonder?” riep ie opvallend hard bij een reeks geplaceerde houten stoelen waar ie op ging zitten. “Niet aankomen” riep ik nog, “Dat is kunst!” “Ja hoor, gewoon wat stoelen schots en scheef neerzetten en je hebt geld!” Ik maande hem tot rust want ik zag allemaal coltruien met Bart Chabot brilmonturen geërgerd omkijken. Bij een stapel gedrapeerde vuilniszakken barstte hij in lachen uit. “Dit meen je toch niet!” riep ie. “Dat jullie hierin trappen.” Terwijl ik mezelf vast lulde met een onsamenhangende verhandeling over "ontregelen" en dat kunst “iets met je moet doen”, of het nou ontroering, woede of walging is, keek mijn zoontje met opgetrokken wenkbrauwen dwars door me heen. Ik zag dat hij het zag. Dat ik het misschien wel een beetje met hem eens was. Ik probeerde het nog te redden met “Later als je groter bent zal je me begrijpen” maar hij wist dat dit een noodsprong is voor ouders als ze er niet meer uitkomen. En toch geloof ik dat wat we zagen ons ook prikkelde. Dat we even weg werden gerukt uit het alledaagse grijze midden tussen McDonalds en Enzoknol. En heb ik het vermoeden dat we misschien niet meteen begrepen wat we zagen maar dat dit ooit nog wel zou komen. Het deed me dan ook goed om te zien dat mijn zoon langzaam maar zeker langer stil stond bij sommige ‘werken’. Het volle zwembad waar je op de bodem kan lopen en toch droogblijft is bijvoorbeeld een ‘must see’. En het oude stel dat precies 2x zo groot is als wij mensen is zo echt nagemaakt dat je bijna aan ze gaat ruiken. Trouwens, als je 12 bent doe je dat ook gewoon. Tot afschuw van de coltruien. Nou ja, ons bezoek was op z’n minst een goedbedoelde poging een keer buiten de popcornpaden van de bios te kleuren. Ik heb er zelfs een verantwoord fotootje voor Facebook aan overgehouden. Heb ik uiteraard geplaatst met als bijschrift “#aanraderookvoorkinderen”. ’s Avonds struikel ik op z’n kamer over een klerezooi: truien, sokken en speelgoed. Als ik hem maan de puinhoop op te ruimen zegt ie: “Niet aankomen, dat is kunst!” Zo, dat gaat snel...
Tot in het theater,
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★