Columns

Ben ik nou echt de enige die niet met Max Verstappen op een foto staat? Toen ik afgelopen week door Instagram scrollde, zag ik werkelijk iedereen die ooit in een panel, quiz of soap heeft gezeten een foto van zichzelf, zij aan zij met Max, posten. Dat hij afgelopen jaren nog tijd had om te trainen is een wonder. Wat willen al die ‘besties’ van Max daar eigenlijk mee zeggen? ”Ja, ik ken hem.” of “Eigenlijk is dit WK een beetje van ons samen”? Wonderlijk. Er waren ook opvallend veel mensen die een filmpje postten terwijl ze heel hard aan het juichen waren. Na het ‘planken’ en de ‘Icebucket challenge’ hebben we kennelijk iets nieuws. Jezelf filmen terwijl je volledig uit je plaat gaat omdat een Limburgse jongen heel hard rondjes rijdt in een land waar politieauto’s Ferrari’s zijn. Waarmee ik niks wil afdoen aan de geweldige prestatie van ‘onze’ Max die overigens half Belg is en in Monaco woont omdat ie Nederland een heel mooi land vindt, maar daar liever niet aan mee betaalt. Maar dit terzijde. 

Ik zag filmpjes waarin Heemsteedse vrouwen met pantykousjes op de bank sprongen en begonnen te gillen alsof de drie dwaze dagen bij de Rituals waren begonnen. Ze kusten hun kinderen, sprongen sinds tijden weer eens in de armen van hun mannen die niet wisten wat ze overkwam en er werden zelfs traantjes geplengt. Zijn dit allemaal mensen die sinds jaar en dag het wel en wee van de Formule 1 op de voet volgen? Of wordt iedereen gewoon meegesleept in een nationaal orgasme omdat ons trotse land eindelijk even de beste van de wereld is. Hebben we deze uitlaatklep even nodig met z’n allen? Voor een keer niet bungelend onderaan alle boosterprik-lijstjes, maar fier bovenaan. Een ding is duidelijk, jezelf filmen terwijl je huilt en gilt, levert niet de meest flatteuze plaatjes op. Ik ken foto’s van Martin Meiland op het toilet die charmanter zijn. 

Je zou het bijna vergeten met zoveel tweespalt over een prikje, maar als het erop aankomt zijn we dus gewoon kuddedieren. Afgelopen week vooral hyena’s trouwens. We doken op Borsato die als een stuk vlees in onze troep werd gegooid om hem aan stukken te scheuren. Niemand weet precies hoe en wat, maar dat dondert niet. Liedjes waarop we elkaar ten huwelijk vroegen of onze dochters naar het altaar brachten worden niet meer gedraaid, concertfoto’s worden verscheurd, donaties aan goede doelen stopgezet. Dezelfde schouders die ons gister nog naar de hemel tilden, worden nu onverschillig opgehaald als we worden vermorzeld door nog niet bewezen beschuldigingen. Het kan snel gaan in ons trotse landje. 

Vraag ook maar even aan Amalia, die vorige week nog applaus ontving voor haar debuut in de Raad van State en deze week het halve mestoverschot over zich heen kreeg omdat ze een feestje gaf. Mijn vaderhart vindt dat we niet zo moeten zeiken. Ik denk weleens dat mensen die anderen zo fanatiek aanspreken op het feit dat ze zich niet aan de regels houden zelf niet zoveel vrienden hebben. Anders zouden ze wel iets meer begrip hebben. En je mag het niet hardop zeggen, maar iedereen die om zich heen kijkt weet het, de meeste leuke mensen huggen zelfs alweer een tijdje. Handig? Nee. Begrijpelijk? Absoluut. Omdat we juist in spannende tijden een ding het allerhardste nodig hebben: elkaar. Moet dat anders? Ja. Gaat dat lukken? Ik ben bang van niet. We zijn nu eenmaal kuddedieren. En die staan (of liggen) het liefst dicht bij elkaar. Desnoods op de IC. Kortom: iets minder kuddegedrag is altíjd verstandig.

Richard Kemper