Ik ga een bekentenis doen. Eentje waar Frank Masmeijer nog een puntje aan kan zuigen. Waar George Pell, de hoogste rooms-katholieke geestelijke die beschuldigd werd van seksueel misbruik van minderjarigen, zich kapot voor zou schamen. Waarvoor Immanuele Grives zich vol begrip bij een Belgische gevangenisstraf zou neerleggen, wat Monique haar André Hazes niet zou vergeven en waarom Bram Moszkowicz een levenslange schorsing allesbehalve ‘abject en infaam’ zou vinden. Nee, het is niks met drugs. Het is geen kindermisbruik, fraude of ontrouw. Het is allemaal veel erger…
Ik ga voortdurend in de fout met die 1,5 meter. Ik raak mensen aan. In de supermarkt. Op straat. Bij het benzinestation. Het is geen onwil, echt niet, maar ik ben er gewoon heel slecht in. Ik vergeet het de hele tijd. En als ik er toch aan denk, kan ik geen afstand inschatten. Dat wisten de mensen van mijn autoverzekering al jaren, getuige de exclusieve premietoeslag ‘inparkeren’. Maar nu weet ik het zelf ook. Telkens als ik er door mijn gezinsleden op uitgestuurd word om iets heel belangrijks te halen (de laatste keer waren het paperclips, spritsen en schuurponsjes) springen oudere mannen in de supermarkt geïrriteerd in het gangpad opzij en kijken chique dames me na alsof ik net hun poedel heb verkracht. Een belachelijke gedachte, want ik heb niks met poedels. Hoe dan ook lieve mensen: sorry! Ik ben als jaren ‘70 kind nu eenmaal door onze zitkuil-ouders gedrild, opgevoed en afgericht om écht contact te maken. Om “verbinding te zoeken in een koude wereld”. Een hand werd een schouderklop. Dat werd een high five, dat werd een boks en sinds een paar jaar kwamen daar ook allerlei ingewikkelde ‘handshakes’ bij waardoor mijn vingers steeds zo in de knoop raken dat ik drie dagen niet kan pianospelen. En net nu ik dat allemaal onder controle heb, nu ik de hele godganse dag ‘verbinding’ maak, van de kassière tot de parkeerwacht, mag het allemaal niet meer!
Geef me even ja! Ik weet het, “afstand houden”. Maar daar heb ik niet elke dag een sikkeneurige 70+-er voor nodig die steeds heel onverwacht achter een pak vla tevoorschijn duikt en keihard “1,5 METER!!!!!” in mijn oor schreeuwt. Het zijn de mannen die tot een maand geleden met hun hand omhoog voor je sprongen als je per ongeluk drie meter op de stoep fietste. De mannen die zich spontaan opwerpen als hoeders van onze nationale veiligheid. Waar is de quarantaine als je hem nodig hebt? Ze helpen niet. Kunnen we deze aggresieve snauwers niet gewoon een paar weken liefdevol aan een bed ketenen en ze pas weer vrijlaten als alles rustig is? We hebben ergens nog 1500 bedden volledig geoutilleerde bedden over, zonde om die helemaal niet meer te gebruiken. En zullen we dan ondertussen ook afspreken dat we de volgende woorden of woordcombinaties niet meer gebruiken: “voor elkaar”, “samen”, “lief”, “warm”, “we missen je” en alle varianten van “Door afstand zo dichtbij…” Ik word er een beetje misselijk van inmiddels. De eerste die me nog uitlegt dat deze tijd “ook zoveel moois oplevert”, kuch ik per ongeluk expres in zijn gezicht. Laten we het niet mooier maken dan het is, deze hele situatie is gewoon heel erg shit en het lucht echt op om dat er af en toe eens uit te gooien. En daarna even lekker janken in de armen van een wildvreemde. Het liefst een 70+-er in het gangpad van de Albert Heijn. "Hou Vol!"
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★