O, het begon zo gezellig. We hadden het alweer gemist zo’n persmoment. Je raakt er toch een beetje aan gewend met z’n allen. Alsof het Nederlands elftal zou spelen was iedereen er al dagen mee bezig. Er werden borrelnootjes ingeslagen, mensen spraken bij elkaar af, buurten huurden grote schermen voor op straat en hier en daar zag ik ’s middags al mannen op hele gekke schoenen, waarmee ze zich duidelijk in het thuistenue hadden uitgedost. De kinderen mochten wat later naar bed en al uren van te voren waren er voorbeschouwingen op tv- en radio. Als Hazes senior nog geleefd zou hebben knalde er vast “Wij houden van Code Oranje!” uit de speakers. Wat zou Oranje doen vanavond? Welke plek in de wereldtop zouden wij claimen?
Ze kwamen op in de vertrouwde opstelling. Met Irma als grote afwezige in de verdediging. Geblesseerd? Geschorst? Getergde blikken. Niet zo gek als je hele speltactiek al is uitgelekt. Mark keek zoals ik eruit moet zien als ik in gezelschap een mop probeer te vertellen en mijn vrouw al bij de tweede zin de clou door de kamer schreeuwt. Niet boos worden, gewoon even tot 967 tellen. Hoe krijgen we het voor elkaar dat werkelijk àlles al was uitgelekt? Als we een simpele routekaart al niet 24 uur geheim kunnen houden, wat zegt dat dan over onze echte staatgeheimen? Of zoiets als het Electronisch Patiënten Dossier, waarvan deskundigen altijd roepen dat “Echt niemand anders dan je eigen arts kan lezen hoe hoog je cholesterol is”. Laat me niet lachen! Als Albert Verlinde Rico Verhoeven in een parkeergarage ziet tongen met Fred van Leer blijft het nog langer geheim! Enfin, ineens werd alles duidelijk. Nederland is een puber en Mark en Hugo zijn onze Papa en Mama. Of andersom, dat mogen ze zelf bepalen. Terwijl wij verveeld met onze armen over elkaar op de bank hangen, spreken ze ons vermanend toe. Papa roept dat hij het echt heel jammer vindt dat we ons zo onverantwoordelijk hebben gedragen. Wat vinden we er eigenlijk zelf van? Nou? We snappen het ook niet echt. Het gebeurde gewoon. Iedereen deed het. Maar we beloven dat we vanaf nu beter ons best zullen doen. Dat zal ze dan benieuwen. Mama denkt dat wij wel hebben bewezen dat we dat niet kunnen zonder strenge regels. Dat moet dan maar. We knikken. En, voegt Papa er streng aan toe, dit is écht de laatste waarschuwing. Nog één keer de fout in en dan vier weken huisarrest! Geen uitjes, geen zakgeld, geen uitzonderingen.
Zo. Daar zijn we even stil van. inderdaad even, want zodra Papa en Mama uit zicht zijn, springen we van de bank, rennen naar buiten en duiken met z’n allen nog snel de restaurants en de kroegen in om gezellig boven op elkaar het laatste avondmaal te vieren. “Ze zeiden toch dat het tot 22.00 uur mocht? Nou dan!” Trotse beelden gaan de wereld over uit van een hossende menigte in een tent op het Plein. “Hup Holland Hup! Laat de leeuw niet in z’n hééééémpie staan!” Wel dus... Mislukt.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★