Het lijkt wel dat hoe vaker we ‘Hahaha’ typen als antwoord op al die grappige filmpjes via What’s app, Facebook of Instagram, hoe grimmiger de sfeer wordt. Nu heb ik altijd al mijn vraagtekens gehad bij ‘Hahaha’ als reactie op een geestig bedoeld appje. Ik denk dat eigenlijk niemand keihard zit te lachen terwijl ze dat typen. ‘Hahaha’ is pure beleefdheid.
Het is ongeveer hetzelfde als jezelf na een saaie avond met een suf stelletje horen roepen “Moeten we vaker doen!” terwijl je ondertussen denkt “Ik krijg nog liever Corona”. Alles beter dan nòg een avond met deze kamerplanten praten over hoeveel je vergunningsvrij mag bijbouwen voor een veranda met houtkachel en hoe blij ze zijn met hun nieuwe zonnepanelen. Voor je het weet ga je uit pure verveling standpunten verkondigen die nergens op slaan, maar tenminste wel wat leven in de brouwerij brengen. “Gefeliciteerd met jullie zonnepanelen hoor. Jullie weten dat die over tien jaar allemaal weer afgevoerd moeten worden omdat ze bomvol cadmium zitten? Zonnepanelen zijn de asbest van 2050! Jullie kinderen zeggen straks tegen hun kinderen: Wij hadden vroeger thuis gewoon zonnepanelen op ons dak. Daar sliepen wij onder! Weleens gehoord van Softenonbabies? Zometeen bestaan er Zonnepaneelpeuters! Dan ziet iedereen eruit als Mari van de Ven en dan zeggen we “Hoe kan dat nou?!” Maar ik dwaal af.
Ik wil alleen maar zeggen, we typen massaal ‘Hahaha’ maar we menen het steeds minder. Hoe ontroerend de wazige beelden van Nederlands elftal spelers die een heel uurtarief voor de strijd tegen Corona hebben gedoneerd ook zijn, ik heb de eerste kapper al horen roepen “Als ik iemand op straat zie lopen met obesitas wil ik het liefst keihard in zijn oor gillen: Door jou is mijn winkel dicht!” Een andere ondernemer wiens water tot aan de lippen staat lispelde aan de telefoon: “Je mag het niet hardop zeggen, maar hebben die ouderen eigenlijk zelf gevraagd om zo lang op de IC te blijven liggen?” Blijkbaar is onze solidariteit precies zo dik als onze portemonnee.
En ook zelf ben ik al aan het oefenen hoe ik ooit ga uitleggen aan mijn kleinkinderen wat voor werk Opa deed. “Er was eens, héél lang geleden, een plek waar mensen náást elkaar gingen zitten. Stoeltje aan stoeltje. Ze maakten soms zelfs ruzie over het armleuninkje. En als Opa dan een grappig verhaal vertelde, lachten ze hardop. Zónder mondkapje. De druppels vlogen in het rond. Soms moesten ze een traantje wegpinken. Die veegden ze dan gewoon af met hun handen. En zònder dat ze die eerst desinfecteerden, legden ze die gewoon op de hand van hun geliefde naast ze.” Ik hoor mijn kleinkind al schreeuwen “Gadverdamme Opa, wat een goor beroep had jij!” Misschien sla ik door maar je brein neemt nogal makkelijk de verkeerde afslag deze dagen. Zeker nu er geen graspriet meer scheef staat in de tuin, de zolder al drie keer is opgeruimd en de administratie tot 2023 op orde is, heeft dat brein er nogal de tijd voor. Zo zie ik opeens voor me dat we straks alles nog durven te lachen door ‘Hahaha’ onder een livestream te typen. En u weet inmiddels hoe ik daarover denk. Zullen we dus maar gewoon nog even binnen blijven? Dan kunnen we straks des te sneller naar buiten. Naar het theater bijvoorbeeld! Of desnoods een avondje eten met dat suffe stelletje. Ik zou er inmiddels een moord voor doen.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★