Er staat een oudere dame voor de deur. Kortgeknipt grijs haar, witte platte gaatjesschoenen, beige jas, beslagen bril. Of ik soms ook tegen het verdwijnen van het kerkje om de hoek ben? En of ik dan even wil tekenen? Ze ziet er vol goede moed uit. Zeker net begonnen, denk ik. Er zit namelijk nooit iemand in die kerk dus op massale steun uit de buurt hoeft ze niet te rekenen. Dat ligt niet aan het kerkje, dat is prachtig. Ik heb er zelfs mijn zoon nog laten dopen. We hadden er jaren over gediscussieerd thuis (ik was voor, zij was tegen) en toen bleek dat een vrouwelijke pastoor het kon doen, ging mijn vrouw overstag.
Mijn zoon kon door al dat discussiëren inmiddels bijna op zijn scooter naar zijn eigen doop en worstelde in mijn armen als een herdershond die tegen zijn zin in op schoot wordt genomen toen ie de kom met water zag. Mijn reactie was wat impulsief. “Niet zeiken, we hadden je ook kunnen laten besnijden!” riep ik. De pastoor lachte en zo zag ze er nog liever uit. Dat vond de kerk blijkbaar niet, want vlak erna werd ze eruit geflikkerd. Het werd er niet vrolijker op daar, hoe schattig het kerkje ook was. We kregen een vervanger uit 1762, taalgebruik uit de middeleeuwen en het koor zong liedjes waar Hans Dorrestijn vrolijk bij klonk. Mijn zoon kreeg ik met geen 20 paar Yeezy’s meer dat kerkje in en ik snapte dat. De inmiddels verregende mevrouw met de platte schoenen ook.
“Nou… dan maar appartementen” mompelde ze terwijl ze afdroop met haar lege handtekeningenlijst. Verdomd, da’s waar ook. Ik woon in een buurt waar je pas meetelt als je over elkaar’s interieur kan zeggen “Heb je dat helemaal zèlf laten doen?” en waar ze vastgoedontwikkelaar een beroep noemen. Logisch dus dat een paar lokale Jort Keldertjes de tekeningen voor “Authentiek appartementencomplex The Heaven” al klaar hadden liggen en wachtten op de genadeklap. Het waren dezelfde mannen die ik op het terras had horen opscheppen voor hoeveel zij hun huis op AirB&B aanboden voor de Formule 1 in Zandvoort. De prijzen liepen op tot € 10.000,- per weekend. Je zou zeggen, dat hebben die Bernardjes toch niet nodig en aangezien ik op vakantie net een moeilijk boek had gelezen citeerde ik wijsneuzerig “Rijkdom dat geen genoeg kent is eigenlijk armoede.” Maar de mannen moesten er hartelijk om lachen, sloegen op mijn schouder en bestelden nog een limoncello. Ook voor mij. Ik proostte uitbundig mee en haatte mezelf daarom. Het gesprek ging al snel over voor hoeveel die appartementen in ‘The Heaven’ straks werden verkocht. Na 7 limoncello waren we allemaal multimiljonair… “De groeten aan uw zoontje” zei de mevrouw toen ze de hoek om sloeg. Ik rende haar achterna en samen zetten we 243 handtekeningen voor behoud van het kerkje. Vast te weinig, maar tot ‘The Heaven’ er is, ga ik er af en toe even zitten. En het mooie is, er is bijna niemand. Zo stil vind je het nergens.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★