Columns

Ken je dat? Dat je ergens absoluut niet bij wil horen, maar jezelf er op betrapt dat je stiekem toch ‘een van hen’ bent geworden? Ooit lachte ik de bontkragen langs het hockeyveld smakelijk uit omdat ze hysterische karikaturen waren, komende week heb ik zelf ook iets Uggs-achtigs aan mijn voeten als ik in mijn Volvo aansluit in de file richting wintersport. Ik geniet van bladblazen op zondag, ik weet precies welke wijn er wanneer in de bonus is en denk steeds vaker dat een witte golden retriever best een leuke volgende hond kan zijn. Tenminste, als onze huidige labradoodle op is. U leest het, ik ben het allemaal geworden, een van hen. 

En ik wilde juist zo graag ergens anders bij horen. Bij de D66-ers bijvoorbeeld. Dat lijken me leuke mensen. Ruimdenkend, ontwikkeld, vrij van dogma’s en ze lusten nog een borrel ook. Het lullige is alleen, ik kom er nooit op uit bij de Kieswijzer. Sterker nog, de laatste keer betrapte ik mezelf erop dat ik die net zo lang invulde tot ik bij D66 uitkwam. Dat kan niet de bedoeling zijn. Een beetje zoals mijn vrouw elk jaar de test “Heb ik de juiste partner?” in de Cosmopolitan blijft invullen totdat ze uitkomt bij iets wat op mij lijkt. Ondanks mijn sympathie voor D66, ben ik het met de kroonjuwelen hardvochtig oneens. 

Het referendum? Ben ik tegen. We kiezen niet voor niets eens in de vier jaar verstandige mensen die tijd hebben om zich ergens in te verdiepen om dan op basis van een ideologie beslissingen voor ons nemen. De laatste keer dat we dat overlieten aan een racist met een matrozenpetje jaagden we Oekraïne nog Europa uit. De gekozen burgemeester? Tegen. Voor je het weet moet Johan Vlemmix de asielstroom in Eindhoven in goede banen leiden. Bestuurlijke vernieuwing? We weten allemaal nog wat voor succes dat was toen in plaats van ons staatshoofd de bevallige Kasja Ollongren als verkenner met haar kladje het binnenhof over slenterde. Europa? Ben ik voor. Dacht ik. Totdat ik zag dat een miljoen Fransen vorige week tussen hun middagslaapje en hun zes gangen diner de straat op gingen omdat ze in plaats van vijf- straks drie jaar korter dan wij moeten gaan werken tot hun pensioen. En wie kunnen straks bijstorten omdat Frankrijk niet binnen de Europese richtlijnen valt? Precies, u en ik, tussen het werken tot ons 70ste door. 

Over het klimaat maak ik me zorgen en heeft de partij me bij m’n kladden. Hoewel, de energie van mijn zonnepanelen die ik net voor een godsvermogen heb laten installeren mag ik dankzij D66 niet meer verrekenen en de zo dringend door hen geadviseerde warmtepomp blijkt sinds deze week vervuilender dan moderne CV-ketels. Ik schrik er zelf van, ik hoor toch niet opeens bij de klimaatsceptici? Alsjeblieft niet! 

Gelukkig ging Kaag deze week op bezoek in Diepenveen waar een stel malloten haar opwachtten met fakkels om te scanderen dat Nederland een kutland is. En even werd weer even helemaal duidelijk waar ik wel en niet bij wil horen. Kaag was niet bang, luisterde, probeerde een gesprek te voeren, bleef beleefd en inhoudelijk. De ‘demonstranten’ kwamen niet verder dan ‘heks’ en ‘boe’. 

Ach, misschien is politiek wel zoiets als een huwelijk. Op papier hoeft het niet allemaal te kloppen, uiteindelijk gaat het om het gevoel. Ik ga er komende weken weer alles aan doen om bij een soort van normale partij uit te komen. Gelukkig kan je de Stemwijzer net zo vaak invullen als je wil. 

Richard Kemper