Het is Mei-vakantie, en mensen mét kinderen weten dat dat betekent dat er twee weken juist even geen Mij meer bij is… We zijn zelf de juf, meester, naschoolse opvang, paardrijles, hockey-, voetbal- en/of knutselclub etc. Geen meelij! Eigen schuld dikke buik nietwaar!? Hadden we maar vóór de kinderen moeten stoppen met seks in plaats van er na. Of juist níet moeten stoppen met de pil, condooms of voor het zingen de kerk te verlaten.
Maar omdat ik dat 9 jaar gelden juist wél gedaan heb, kom ik er de laatste tijd weer wat vaker in. Die kerk. Zeker in de vakantie. Ik ben niet religieus, noch gelovig maar mijn kinderen kunnen in het buitenland twee dingen niet voorbij lopen zonder er binnen te willen: publieke toiletten en kerken. Die eerste is gewoon bloed irritant. Hoe vaak we ook zeggen dat ze, voor we ‘een stadje’ gaan bezoeken, moeten proberen te plassen slash poepen, staan we een uur later toch altijd weer met meegebrachte snoetenpoetsers maandenlang achterstallig onderhoud van een publieke bril te bikken. Want hoe ‘eigen schuld dikke bacteriële infectie’ het ook is, de frisse billetjes van m’n dochters mogen uitsluitend boven grondig ontsmette brillen zweven. Maar goed. En kerken dus. Vandaag zijn we in Aken (D). Er staat een indrukwekkende, door Karel de Grote gestichtte, DOM en daar willen de dametjes, na te hebben geplast in de plee van een parkeergarage, heel graag naar binnen. Ondank dat ze 5 en 8 zijn, gedragen ze zich als nonnetjes. Maar dan in korte spijkerbroekjes met fluorescerende lentejasjes en allebei een Squishy in de hand… (voor de kinderlozen, Google dat maar eens). Zoals altijd raakt de oudste, onder de indruk van alle indrukken, in een filosofisch kritische bui. Over de eeuwenlange bouw: “Hadden ze niet gewoon aan Jezus kunnen vragen of ie ‘m even af wilde toveren?” Over de gouden kist waar de windselen van Jezus in zouden liggen: “Een gouden kist voor een paar doekjes? Dat is wel een hele dure wasmand!?” Of zonder duidelijke aanleiding: “Waarom vragen mensen altijd hoe laat het is, en nooit hoe vroeg?” Als de jongste ineens nogal hardop informeert of ze hier ergens kan “poepen” vind ik het tijd om te vertrekken. Een Karel de Grote-bah doen we wel ergens anders… Met een lichtrood hoofd fluister ik dat we niet gaan poepen in een DOM. Als de oudste hoort dit een DOM heet zie ik haar denken. Dan volgt een eureka-moment. Enthousiast roept ze: “Dáárom is het dus godverDOMme!?” De extra klemtoon op DOM galmt lekker rond. We zijn niet de enige Nederlanders dus ik doe of ik geen idee heb bij wie dat meisje hoort… De jongste begint dan op de melodie van Alfred Jodocus Kwak te zingen: “Ik moet zo nodig poepen, ik moet zo nodig poepen, ik moest wel eerder poepen…” Ik sis geïrriteerd dat we NU gaan. Maar terwijl ik de deur doorga heb ik een deja-vu waar ik nostalgisch warm van wordt. Een herinnering aan hoe het allemaal begon; met een rood aangelopen hoofd na het zingen de kerk uit.
Tot ín het theater,
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★