“Goedemorgen!” roep ik tegen de dames achter de enorme plexiglazen stellage bij de balie van de sportschool. “Nou, dat valt wel mee!” zucht de ene terwijl ze vermoeid op de knop drukt om het draaihekje te openen. Ik wil linksaf slaan richting coffeecorner maar het stopbord is enorm. “Hé hé hé hé!!! An-de-re-kant!” roept de andere . Zo ken ik ze helemaal niet. Deze dames zijn altijd het omgekeerde van de mopperende ouwe mannen bij de Muppets. Supervrolijk en verrassend ad rem. Toen een bezoekster mij laatst trots vertelde dat ze drie kilo kwijt was, sprong de ene opeens achter de balie vandaan, wees naar mìjn buik en riep “Gevonden!” Gierend van het lachen verdween ze high fivend met de andere weer achter de counter. Maar niet vandaag . “De coffeecorner is dicht en als je er wat over te ZEIKEN hebt, niet bij ons!”
Na de laatste persconferentie moest de coffeecorner op slot. Een wirwar van rood witte plastic linten markeert de ruimte. Tafels en stoelen staan rommelig op elkaar gepropt in de hoeken, alles staat schots en scheef. Alsof mijn moeder net achteruit heeft ingeparkeerd. Een dichte coffeecorner, is dat zo’n ramp? Nou, deze coffeecorner is meer dan een coffeecorner. Het is een ontmoetingsplek. Een vluchtheuvel. Een opvanghuis voor sporters die zo gaan sporten, net gesport hebben of eigenlijk hadden moeten sporten, maar blijven zitten omdat ze niet weg willen lopen in iemand’s verhaal. En niks doelgroepstyling met houten tafeltjes, leren kuipstoelen, stalen kozijnen en hangplanten uit de muur, gewoon formica meubels en knaloranje banken. Die vindt iedereen lelijk en dat verbindt. Daarom tref je er ook alle soorten mensen door elkaar. Ik ga er vaak gewoon in hoekje zitten en een beetje luisteren.
Naar de zeikerd die aan zijn vrienden vertelt hoe erg hij het keffertje van zijn vrouw haat. “Die moet ik dus uitlaten. Oké, geen probleem. Bìnnenlaten, dat is een ander verhaal!” De spierbundel die niet ophoudt over de ruzies en het ingedutte sexleven thuis. “Ons favoriete standje? Een misverstandje!” Het ultrarechtse kakwijf dat haar verwende zoontje probeert op te voeden als hij het over ‘kutallochtonen’ heeft. “Hé, dat zeg je niet! Zó vrouwonvriendelijk! Klote-allochtonen ja?” De jonge vrouw die teleurgesteld is in het verjaardagcadeau van haar vriend. “Een magnetron… ik zei nog, volgens mij heb ik al iets in huis dat elke keer na 30 seconden klaar is.” En het stel dat constant op elkaar zit te fitten en waarvan de man heel hard roept of iemand weet welk apparaat zijn vrouw in deze sportschool het meest gebruikt? “Het pinapparaat in de hal!” Kortom: deze coffeecorner is voor iedereen een uitje. En nu is ie dicht. De dames achter de balie vertellen dat iedereen er bloedchagerijnig van is en dat ze al de hele week worden afgesnauwd. Er zit voor alle bezoekers namelijk nog maar één ding op: sporten. En dat is van niemand hier de bedoeling. Gelukkig maar.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★