Columns

Wij moesten echt even afkoelen van Nederlandse temperaturen en dus zijn we naar koelere regionen gevlucht; de Côte d’Azur in Zuid Frankrijk. Met een schamele 31 graden een verademing. En we zijn niet de enigen. Echt welkom voelen we ons hier trouwens niet, want de Fransen lijken het alweer aardig gehad te hebben met de vluchtelingenstroom uit het noorden. Wat is dat toch altijd hier? Als je een koffie bestelt kijkt de gemiddelde ober je nog steeds aan alsof je net hebt gevraagd of je zijn dochter mag ontmaagden. Ze zijn ons nu al zat. 

Hoezeer we ook vertellen over de erbarmelijke omstandigheden in ons eigen land. De ellenlange rijen voor de zwembaden, het gebrek aan airco’s in electronicazaken en mensen met brandwonden op hun benen omdat ze op te hete leren autostoelen zijn gaan zitten. Het helpt allemaal niks. Zelfs niet als we er een schep(ijs)je bovenop doen en huilend verhalen over lege schappen voor kant-en-klare ijsblokjes in de supermarkt of foto’s laten zien van de overbevolkte camping in Bakkum waar hordes stadsmensen op elkaar gepropt in gammele tenten en krakkemige caravans moeten leven en kinderen vechten om het laatste restje warm afwaswater. De Fransen herhalen dat we, na deze eerste noodopvang, straks toch echt weer terug moeten naar land van herkomst. Wij nemen hun harteloosheid maar even voor lief. Want naast alle fysieke ontberingen, was voor veel Nederlanders de voornaamste reden om te vluchten toch de vrijheid. Van onze borsten! In Nederland lijkt het alweer jaren ongepast, maar hier is het nog volstrekt normaal om topless op het strand te liggen. En dat doen we dan ook. Hordes Hollanders op een rij. 

Alle vrolijke paddestoeltjes, beginnende molshoopjes en zachte witte kadetjes kijken hier olijk de wereld in. Alsof ze bevrijd zijn. Er zijn ook skippyballen, rijpe watermeloenen en kneiterharde sjoelschijven. En laten we de half leegelopen waterballonnen en slap gevulde kamelenleren heupflesjes niet vergeten. Hier bestaat vrijheid van borsten (liberté), zijn alle borsten gelijk (égalité) en liggen ze gebroedelijk naast elkaar in het zand (fraternité). Kom daar in Nederland nog maar eens om. 

Ik hoorde vlak voor vertrek nog een felle discussie op Radio 1 bij Thijs van den Brink. U weet wel, die EO presentator waarvan je altijd denkt dat ie net iets te lang met zijn hoofd tussen de schuifdeuren heeft gezeten. In zijn programma buitelden voor- en tegenstanders van borstvoeding in het openbaar over elkaar. Maar liefst 23 minuten van de door u en mij betaalde zendtijd ging op aan voorbeelden van ‘borstvoedingcafés’  (ze bestaan) en tips hoe je in een vliegtuig het beste een doek over het hoofdje van je baby kan draperen. Toegegeven, het is allemaal niet even fraai wat je hier op het strand voor je kiezen krijgt, maar alles beter dan dergelijke truttigheid. We hopen hier dus en masse op uitstel van onze uitzetting. Maar als we hier zijn uitgeprocedeerd kunnen we niet anders dan terugkeren. Dat doen we dan natuurlijk wel net als de Fransen: kin omhoog en blote borsten vooruit! 

Mooie zomer.

Richard Kemper