Ik zit met Kemper in de tourbus. Op weg naar een van de laatste try-outs van de nieuwe voorstelling. Daarna moet ie ‘af’ zijn. Maar ja, hoe weet je dat? Dat ie af is? We zitten allebei diep ‘in’ onze telefoons. Nieuws te snuiven als cocaïneverslaafden. Er is meer dan genoeg i-lende op de wereld om onze neuzen op Frank Masmeijeriaanse wijze te kunnen vullen...
Noord Korea vuurt een langeafstandspenis af die met gemak de kleutergarnaal van Trump kan raken en twee mannen worden levend begraven in een Duitse zandafgraving. Dat wordt oppassen in Zandvoort de komende zomer… In Mexico worden diverse koelboxen met menselijke hoofden gevonden. Heeft IS z’n pijlen op de Maya’s gericht? Nee, criminelen die graag duidelijk willen maken dat ze graag hoofd- van bijzaken scheiden. En er wordt massageolie op het vuur gegooid in de Ruut Weismann gate. Wederom een item bij Pauw. M’n databundel is geduldig dus ik kijk het helemaal. Of ie fout is of niet is niet aan mij om te (be)oordelen, maar het gesprek was in ieder geval gefundeerd op drilpudding. “Ik heb zus en zo gehoord”. Aangewakkerd door onze nationale vunzigheidverslaving houden we dit nog wel een tijdje vrees ik. Als John de Mol slim is komt ie binnenkort met ‘The Vuns of Holland’. Sucsex gegarandeerd. En ik snuif verder. Moeder laat kind moedwillig achter op centraal station en Urk gaat gebukt onder een drugsprobleem. Wat is dat toch met die vissersdorpen? Ik snap wel ineens waar de uitdrukking ‘stoned als een garnaal’ vandaan komt... Maar er is ook ‘goed’ nieuws: Jan roos stopt met vloggen. Hij is tot z’n eigen (gespeelde) verbazing niet aantrekkelijk voor adverteerders. Het levert niks op, dus stopt ie er mee. En ik maar denken dat Jan alles voor de lul deed. Lol bedoel ik natuurlijk. Ik swipe en click verder. M’n naald volzuigend met meuk om een vers shot input-heroïne in m’n aderen te kunnen zetten. Al merk ik al een tijd dat ik er steeds meer van nodig hebt om nog wat te voelen… We zijn er. We spelen in een theater waarvan de directeur ons al jaren volgt. En wij hem. Wat hij vind doet er voor ons toe dus ik ben een beetje nerveus. We spelen een uur en drie kwartier ‘Geloof ons nou maar’ en even is er geen andere werkelijkheid dan die van het publiek en ons in dát theater. Op het podium vergeet ik m’n inputverslaving, vergeet ik m’n sm-relatie met weltschmerz. Want we spelen. Als kinderen in hun eigen wereldje. Wij spelen, zij lachen. ‘Vind ik leuk’. Na de voorstelling pak ik in de kleedkamer automatisch m’n telefoon, maar dan staat de directeur ineens voor onze neus. Hij heeft tranen in z’n ogen, die overgaan in snikken... Hij is heel erg geraakt door iets in de voorstelling, En dat raakt ons. Het raakt me harder dan alles wat ik op de heenweg las of keek... Terwijl ik me bedenk dat ik m’n data-abonnement misschien een tijdje naar 0 moet gaan brengen weet ik het ineens zeker; de voorstelling ís af.
Tot in het theater,
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★