Columns

Alles is van chroom en metaal, met de hand gemaakt en het leer ademt vijftig jaar zoenende stelletjes. Ik poets mezelf dagelijks een versuffing om hem mooi te houden. Mijn schrik was dus groot toen ik afgelopen week een roestplekje ontdekte. Snel naar Coen, mijn ‘garagist’ voor advies. “Ja, dat is roest” zei -ie. Kijk, dan ben je een kenner. Zijn advies; lekker laten zitten, genieten van het mooie weer en over een jaar of drie jaar alle plekjes (er zouden er nog wel meer bijkomen) in één keer aanpakken. Klinkt goed, maar voor mij niet te doen.

Ik kan niet tegen dingen die niet af zijn. Of kapot. Even de fiets pakken die m’n zoon met een lekke band heeft teruggezet? Gekmakend. Het draadloze muzieksysteem dat heel makkelijk vanaf elke telefoon te bedienen is, behalve vanaf die van mij? Hemeltergend! Ik zei dus tegen Coen: “Ik weet niet of ik dat kan.” “Tja” zei Coen. “Dan heb ik nog wel een nummer voor je van iemand die je kan helpen.” Yes! “Van wie?” vroeg ik. “Van mijn psycholoog” zei Coen. Touché.

Ik heb weleens gehoord dat het universum je net zo vaak hetzelfde lesje stuurt tot je er iets van hebt geleerd. Mijn lesje komt langs in de vorm van een vijftig jaar oude MGB. Met een roestplekje, een piep en een kraak en een tweede versnelling die ’s ochtends ook even wakker moet worden. Niets is ooit af. Het is een inzicht wat zich elk kwartaal weer aandient. Zelfs wij zijn nooit af.

Het Nederlands elftal weet dat weer na de wedstrijd tegen Oostenrijk. En het zou meer mensen sieren om dat af en toe te beseffen. Joe Biden, die voortaan een paar nachtjes door moet slapen voor -ie aan een debat begint. Of Martin Bosma, die niet snapt dat hij niet bij Keti Koti welkom is, ondanks dat hij dit “slavernijgedram” noemt. “We weten het nu wel!” scandeerde hij pas nog in de Tweede Kamer. Hij wil dat de regering de excuses die Mark Rutte en onze koning maakten voor driehonderd jaar slavernij onmiddellijk intrekt. Maar Martin is nu Kamervoorzitter en dus moeten we hem nu als een héle andere man zien!

Deze redenering is hetzelfde als een agent die zijn vrouw thuis mishandelt en op het politiebureau haar aangifte wil opnemen. "Doe niet zo moeilijk, ik heb nu een uniform aan dus ik ben toch heel iemand anders!" Honderdvijftig jaar geleden kwam er een einde aan de slavernij door Nederland.We zijn pas op de helft van de tijd dat de gruwelijkheden duurden. Op dit moment zijn er wereldwijd dagelijks nog vijftig miljoen mensen slachtoffer van slavernij. En dan hebben we het niet over de biobak op dinsdag buiten moeten zetten van je vrouw.

Dit ‘gedram’ blijven noemen, geen erkenning geven aan de enorme doorwerktijd van generatie op generatie en niet halverwege ergens denken “Misschien zat ik er toch een beetje naast” getuigt van een domme, harde en kortzichtige blik op de mensheid. En dat, Martin Bosma, dat weten we nu wel.

Richard Kemper

Instagram @richardkemper