Columns

Helaas, het was gewoon een stagiaire die z’n koffie op de backspaceknop had gezet. Nou, terug naar die andere bejaarde dan maar. Het zag er niet uit alsof het bloed er zonder dat vierkante stukje verband uit zou spuiten. Meer zoals een kind dat nog weken met een pleister op zijn knie wil rondlopen terwijl de wond allang dicht is. Al die mensen die vragen “Wat is er jou gebeurd?” is stiekem best fijn. Totdat je moeder zegt “Nee schat, vandaag gaan we weer zonder pleister naar school.”

Vergis u niet, ik neem de man misschien niet-, maar de aanslag op zijn leven des te serieuzer. Dit mag nooit gebeuren, dan is dat gezegd. Maar opeens zag ik het. Zijn rode haren dansend op de wind die door het uitzinnige geschreeuw op de Republikeinse Conventie ontstond. De spierwitte pleister op zijn oor, de indringende blik; Donald Trump is de Vincent van Gogh van deze tijd. Ik weet, het is even schakelen, maar de twee hebben verrassend veel overeenkomsten.

Allebei worden ze door een fors deel van de bevolking gezien als verwarde personen en staan ze bekend om hun explosieve karakter. Ze hebben elk meer gelogen dan Frank Masmeijer en Halbe Zijlstra bij elkaar en kenmerken zich allebei door een verstoorde relatie met vrouwen. Ze delen hun voorliefde voor prostitués die ze allebei nog bijna de kop kostte ook. Vincent door een uit de hand gelopen syfilis en Donald door een uit de hand gelopen ‘Stormy’ affaire. Vincent bleef voor zijn obsessie zelfs extra lang in de haven van Antwerpen op zoek naar modellen die naakt wilden poseren. Dat wilden ze niet, net als bij Donald, alleen had Vincent geen geld om ze te betalen. Donald achteraf trouwens ook niet, want net als Vincent kampt hij continue met geldproblemen.

De mannen zeggen beiden een speciale band met God te hebben. De een vond dat zijn talent door God was geschonken en de ander vindt dat dit geldt voor hemzelf als geheel. Vincent studeerde voor predikant, Donald is het geworden. En tot slot, beiden hebben doorlopend ruzie met alles en iedereen. Tot zover de overeenkomsten. En nu?

Afgelopen zomer verbleef ik in Saint-Rémy-de-Provence en bezocht het gesticht waar Vincent aan het eind van zijn leven zat. Op de rand van zijn krakkemikkige bed tegenover de ijskoude dompelbaden die als therapie bedoeld waren, besefte ik; wat heeft de tijd zich in deze man vergist.

Ik nam me voor om altijd te proberen onbevangen naar mensen te kijken. Elke keer opnieuw. Al staan ze me nog zo tegen. Ik vind het niet makkelijk om dat te doen bij Donald. Maar ik heb het beloofd aan Vincent en alle anderen die ooit zijn weggezet als geschift. Laten we hopen dat Donald ook ooit laat zien dat we er allemaal naast zaten. En dat die commercial er nog komt natuurlijk.

Richard Kemper

Instagram @richardkemper