Columns

Ik heb geen idee, want we staan altijd ‘aan’ en als uw trouwe columnist kan ik al helemaal niet meer offline. Zo ben ik helaas helemaal ingevoerd in het wel- en wee van de verkrachting tussen de geparkeerde auto’s op Koningsdag in Amsterdam. Helaas, want dit is typisch een gevalletje dat ik door uitvallende mobiele telefoons en niet werkende Instagram liever niet had gezien.

Mijn zoon duwde het uit plotseling onder m’n neus. Enigszins beschaamd en ruim voordat bekend was dat het om een verkrachting ging, maar dat maakt het sensatie smullende karakter ervan niet minder. Je hoort natuurlijk niet te kijken naar zo’n fragment. En je hoort als opvoeder meteen te roepen dat het totaal ongepast is om zoiets te delen. Maar dat deed ik niet. Mijn impuls was dat “Er toch steeds meer gekken rondliepen in die vieze hoofdstad”. En “Die gozer en dat meisje moeten maandag gewoon weer naar hun werk hè.”

Het was een domme reactie die vooral iets zegt over hoe ver ik af sta van de weerzinwekkende cijfers rondom seksueel geweld. Het feit dat dit weleens onvrijwillig zou kunnen zijn kwam niet eens bij me op. Er rust dan ook een levensgroot taboe op het slachtofferschap. Slechts 11,5% van de slachtoffers van seksuele delicten meldt zich bij de politie ten opzichte van bijna 40% bij andere misdrijven. En het is niet zo dat er niks gebeurt. In 2024 was volgens het CBS 11% van de bevolking van 16 jaar en ouder slachtoffer van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Dat zijn 1,6 miljoen mensen, meer dan de inwoners van Amsterdam en Rotterdam bij elkaar! De vrouw in kwestie deed gelukkig wel aangifte en dat vind ik na haar publieke vernedering een heldendaad.

Wonderlijk trouwens dat het filmpje zoveel meer is bekeken dan de aanhoudende beelden van hongerende kinderen in Gaza. We kijken naar wat we niet zouden moeten willen zien en we sluiten onze ogen voor wat erom schreeuwt gezien te worden. Er zijn trouwens nog wel wat dingen die ik afgelopen week liever had willen missen en waarbij een stroomstoring welkom was geweest.

Gerard Joling die 65 jaar werd en beelden deelde van de operatie om zijn gezicht strak te trekken. Z’n oren flapperen nu als ie je een kus geeft en als ie z’n ogen dicht doet hoor je z’n achterhoofd een klein beetje scheuren. Eerlijk is eerlijk, zo’n huid als een nieuwe Teflon pan werkt wel. Geer is nu tijdloos en kan als zijn eigen stand-in fungeren voor zijn beeld in Madam Tussauds. Maar wie ben ik, ieder z’n ding. Wel een contrast met de uitvaart van Jonnie Boer die er alles voor over had gehad een kop te hebben waaraan je kon zien dat ie 65 was geworden.

De stroomstoring in Spanje heeft de discussie hier thuis in ieder geval weer lekker doen oplaaien over de zin en onzin van een noodpakket. Resultaat? Ik liep gister met twaalf flessen water, zeventien kaarsen, een doosje lucifers en een zak Dorito’s de winkel uit. Ga ik allemaal testen op 4 mei tijdens de twee minuten stilte. Oké, het is geen etmaal, maar je moet ergens beginnen. Misschien moeten we er volgend jaar gewoon een week van maken. Een dag oorlog herdenken (er zijn er genoeg) en 6 dagen rust. Niks. Uit.

Richard Kemper

Instagram @richardkemper