Columns

De vraag over het hernemen van de gaswinning in Groningen is afgelopen donderdagnacht al beantwoord en de andere kwesties lijken me ook geen hogere wiskunde. In een notendop: bouwen bouwen bouwen, ruimhartig zijn voor échte vluchtelingen, mensensmokkelaars aanpakken, werken laten lonen en meedoen met Europese defensie. Voilà, houden ze nog twintig dagen over.

Ik weet niet hoeveel dagen Hans Wijers had ingeruimd voor kopjes koffie met Yesilgöz, maar dat is al niet meer nodig. Hij is alweer weg. Het leek me trouwens niet dat iemand die een zanger ten onrechte uitmaakt voor antisemiet en drieënveertig dagen nodig heeft om daar - onder dreiging van een rechtszaak - excuses voor aan te bieden, moeilijk zou doen over een ‘leugenaartje’ of ‘feeksje’ meer of minder maar goed. Toch weer een koffieochtendje bespaard.

Ik gun Jetten en Bontenbal de drie volle weken. Ik heb namelijk een zwak voor de tussenfase. We zijn allemaal hijgend op weg naar iets. En als we daar aankomen kijken we vooral terug naar het moment dat we op pad gingen. Maar die tijd ertussen, de tussentijd, dat is de mooiste tijd. De tijd tussen daad en resultaat. Tussen inspanning en ontspanning. En eerlijk is eerlijk, vaak ook tussen hoop en teleurstelling. Maar in de tussentijd kan alles nog en mag je leven vanuit een vermoeden over hoe het zal worden. Je kunt zelfs heel even denken dat je het leven onder controle hebt.

Neem dat halve uur vlak voor een feestje, als het hele huis is opgeruimd, de glazen keurig staan te wachten om mee geproost te worden en niemand nog iets weet van de ‘catfight’ tussen twee exen op het toilet en je kotsende puber in de overvolle keuken omdat ‘ie de gin ’s middags al had ontdekt. Neem je verloving, voor velen het meest geslaagde stuk van hun huwelijk. Je bent overtuigd van een gelijkwaardige, liefdevolle toekomst vol hoogtepunten en niets wijst nog op de ruzie over de keuze van de Netflix-film waarbij jullie vanavond na twaalf minuten in slaap zullen vallen.

Neem het moment tussen het boeken van je vakantie en de reis zelf. Als je nog niets weet van de bedwantsen in dat hippe Ibizabed. Of een zwangerschap. Als je nog droomt van oneindige knuffels met je kind en geen benul hebt dat fysiek contact vanaf hun twaalfde jaar meer lijkt op een gevecht met een herdershond die je op schoot probeert te krijgen. Neem de tijd tussen je veelbelovende “We gaan de hele nacht door” en jezelf vier minuten later “Sorry hoor” horen lispelen.

De tussenfase is de mooiste tijd. Het is de snoozeknop van het leven. Je weet dat je eruit moet, maar nu nog niet. Of is het leven misschien zelf wel de tussenfase? Konden we het Joost Prinsen maar vragen. Of Gerard Cox, Joke Bruijs, Derk Sauer. M’n vader. Hoe dan ook; beste mensen in Den Haag, haast je niet. Zo’n tussenfase is de mooiste tijd. De tijd van we hebben er nog zin in en het komt wel goed. In België hebben ze dat eens 541 dagen volgehouden (2010-2011). Het land ligt er nog steeds. Geniet ervan!

Richard Kemper

Instagram @richardkemper