We zuchten allemaal weleens. Pubers doen het bovengemiddeld vaak, meestal in combinatie met rollende ogen. Bij mij thuis bijvoorbeeld als ik vraag of ie zijn Franse woordjes al geleerd heeft. Halverwege zijn zucht zei ik laatst; “Anders doe je gewoon of het Wifi wachtwoorden zijn”. Sindsdien alleen maar tienen. Nog een geluk dat ie mijn tip hoorde met die oortjes in. Daar moet ik dus van zuchten. Altijd, overal die dingen in. Ik weet precies waarom ze ‘Airpods’ heten. Zodat ik me lucht voel en weet dat ik de pot op kan. Hij zucht op zijn beurt weer hartgrondig als ie een snuffelstage moet regelen en ik opper “Anders stuur je even een mailtje?” Dan kijkt ie me maar aan, rolt zijn ogen en zucht: “Een mailtje? Really? Jij komt echt uit de middeleeuwen pap.” Mijn puberzoon en ik zuchten ons dus lekker de coronavakantie door. Ja, ik doe hier het zware deel, mijn vrouw is lekker aan het werk.
Al kan zij er ook wat van hoor, van dat zuchten. Bijvoorbeeld als ik begin te zeuren dat ik het zo saai vind en snak naar wat afwisseling, “Desnoods in bed!” Dan antwoordt ze zonder opkijken zuchtend vanachter haar laptop: “Is goed schat, doen we het volgende maand een keer aan mijn kant”. Ik zucht zelf ook veel trouwens. Als ik in de Albert Heijn achter iemand sta die heel uitgebreid zijn pincode afdekt. Liefst eerst nog even naar mij kijken en dan dat hele lijf om dat pinapparaat heenvouwen. Die mensen zeggen eigenlijk, ik vertrouw jou niet, jij bent een boef. Ik zucht als ik in de Efteling héél lang in de rij sta bij een snackcorner achter mensen die pas als ze aan de beurt zijn een keer gaan bedenken wat ze willen hebben. Ik zucht als er wéér een BN-er een kinderboek schrijft. Het is wachten op een kinderboek van Kim Holland: “Bolke de Masturbeer”. Ik zucht elk jaar als iemand heel slecht mijn sinterklaasgedicht voorleest. Of als mensen die jarig zijn op Facebook vragen om een donatie voor zwerfhondjes, daklozen of dakloze zwerfhondjes. Dat is niet mooi, dat is opscheppen met je altruïsme. Tot zover is het zuchten allemaal kinderspel.
Maar twee keer zag ik een zucht die meer indruk maakte dan duizend woorden. De zucht van Beatrix na de aanslag met de Suzuki Swift in Apeldoorn en afgelopen dinsdag van Mark. “Tot slot – ZUCHT – deze coronacrisis is één van de grootste, een van de meest ingrijpende en een van de meest bedreigende periodes die ieder van ons ooit zal meemaken.” Die zucht zei meer dan alles wat volgde. Het was een “Waar-moet-ik-beginnen?”-zucht. Een “Sta-ik-hier-echt-om-dit-te-vertellen?”-zucht. En een “Hoe-hou-ik-ze-in-godsnaam-een-beetje-bij-elkaar?”-zucht. Want Mark hoort natuurlijk ook de ondernemers die steeds schaamtelozer roepen dat we “dan maar wat doden op de koop toe moeten nemen, als onze winkels maar weer open kunnen”. Hij hoort de voetbalfans schelden dat ze nu geen plek hebben om elkaar af te rossen. En hij hoort ouders die een burn out nabij zijn omdat ze een paar weken doen wat docenten elk dag doen. Ik hoop dat Mark vooral ook de anderen hoort. Mensen zoals ik. Ik zit noodgedwongen thuis, mijn zoon en ik zijn elkaar helemaal zat, de theaters zijn waarschijnlijk het laatste ‘poortje’ dat open gaat, ik raak er af en toe behoorlijk moedeloos van en ben niet eens van zijn partij, maar ik vind dat Mark het gewoon heel goed doet. Dus Mark, zucht een paar keer diep en neem er nog een. Namens ons (bijna) allemaal, Hou Vol!
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★