Columns

Begin augustus vertrok ik met mijn gezin een weekje naar de laars van Italië. Weinig Nederlanders daar dus qua herkenning moest het op Schiphol gebeuren. Tja, als je als BN-er je spontane-selfie-look in de zomermaanden wil trainen, dan moet je de mensen een beetje opzoeken. Ik trimde mijn nonchalante vakantiebaardje net voldoende om herkend te worden en spoot een lekkere deodorant leeg zodat elke keer als ik mijn arm om een opgewonden fan zou slaan, een heerlijke geur ons zou omringen. Zo doen wij dat. Ik geniet altijd zó van de momenten dat ik word herkend. 

Eerst kijken ze je wat langer aan terwijl ze de rolodex van bekende gezichten in hun hoofd afdraaien. Dan stoten ze hun reisgenoten om te overleggen of je Nick of Acda bent en als ze eruit zijn vragen ze: “Bent u een BN-er?” Dan kan het grote genieten beginnen.  Ik open altijd met: “Nou als u het moet vragen valt het wel mee toch?” Gelach alom maar ik leg meteen uitgebreid uit hoe het zit. “Kent u Veldhuis & Kemper? Ja? Nee, niet van ‘15 miljoen mensen’ dat is van Fluitsma & Van Tijn, nee van ‘Ik wou dat ik jou was’. Ja? Jaaaa!!! Die! (hier liefst stukje zingen samen) Precies!! Nou, daar ben ik de helft van. Nee, die andere helft. Ja serieus, echt waar. Ja, nu ziet u het he? Wilt u misschien een handtekening? Een selfie? Ik heb wel een stick bij me hoor. Zal ik anders even iets signeren? Uw voicemail inspreken? Echt niet? Het is een kleine moeite, ik doe het graag!” Meestal zorg ik dat ik 6 uur te vroeg op Schiphol ben, hebben we lekker de tijd. Maar dit keer, begin augustus, kreeg ik weinig respons. Niemand keek om. Ik zag wel een hoop mensen gefascineerd richting incheckbalie turen, maar daar zat alleen een vermomde drag queen met een gekleurde hoofddoek en een belachelijk grote zonnebril. Mijn vrouw had in een ludieke bui een zwemband met zeedierenprint om haar middel gehangen. Het was een grappig gezicht zo op de loopband. Ze schrok zich rot toen de drag queen uit het niets op haar af rende en schreeuwde “Kan je het zien, zeekoe?” Iedereen in de rij bastte in lachen om dit verdwaalde geval en ging over tot de orde van de dag. In de laars van Italie werd ik precies nul keer herkend en na terugkomst hunkerde ik inmiddels naar een portie aandacht en ging stiekem nog even terug naar Schiphol. Vermomd als clown dit keer, aandacht is aandacht. Helaas werd ik bij de ingang meteen aangehouden door een man met een geweer. Ik riep nog: “Ik kom alleen de boel opblazen” wijzend op het touwtje aan mijn riem waaraan in mijn broek een zakje met ballonnen-om-dieren-mee-te-maken hing. Toen ik na 3 weken werd vrijgelaten kocht ik bij de AKO een AD en las dat Schiphol bijna heel augustus onder extra zware bewaking had gestaan “Na een concrete dreiging”. Het stond er echt, naast een column van Halina Reijn. In mijn zak vond ik nog één ballon. Ik blies hem op en vouwde er een zeedier van. Precies.   

Welkom terug allemaal! 

Richard Kemper