Iedereen die afgelopen week een goede scrub nodig had kon gewoon lekker naar buiten. Daar werden alle dode huidcellen gratis en voor niets zorgvuldig afgeschrobt door Saharazand. ‘Bloedregen’ noemden ze dat ooit. Zou het universum ons iets duidelijk willen maken over Oekraïne? Het zorgde er in ieder geval voor dat we ons heel even konden inleven in de problemen van een overrompeld volk. Want terwijl ze in Marioepol angstvallig de laatste druppels water uit kapot geschoten verwarmingsbuizen slurpten, voerden wij bij de pomp een verwoede slag om de laatste druppels ruitenwisservloeistof. Schaarste… zo voelt het dus.
Oké, dit is een beetje flauw want ik ben juist aangenaam verrast door de enorme empathie die ons land toont voor Oekraïnse vluchtelingen. En tegelijk verbaas ik me over de zeikerds die hierover dan weer allerlei hele intelligente maar ontzettend demotiverende vragen stellen. Waarom we deze ruimhartigheid niet toonden bij Syrische vluchtelingen? En of we nu zo gul zijn omdat het vooral witte mensen betreft? Heus geen onterechte vragen, maar ze voelen als bloemen voor je vrouw meenemen die dan meteen vraagt waarom je dat eigenlijk zo weinig doet? Misschien toch even het Saharazand uit onze ogen wrijven om vooral het goede te kunnen zien.
Zoals de opkomst bij de gemeenteraadsverkiezingen bijvoorbeeld. Iedereen met een beetje politiek in z’n bloed schreeuwt moord en brand over de lage opkomst. Die is gekelderd van 54,9% naar 50,9%. Ik vind het nog veel! We hebben wel wat anders aan ons hoofd dan het formaat van de gratis poepzakjes op het hondenlaantje. Mensen zijn druk bezig met het omkeren van de spaarpotten van de kinderen voor de gasrekening, staan uren in de rij bij de LOI voor een cursus ‘Red straks je kont in het Russisch’ en ouders hebben hun handen vol aan het binnen houden van hun dochters nu Lil’ Kleine weer op vrije voeten is. En in al deze gekte maakt in meer dan de helft van Nederland toch nog tijd om zich uit te spreken over of het zebrapad in hun dorp zwart-wit of wit-zwart moet zijn. Respect! Zo ridicuul dat het ministerie van Binnenlandse Zaken een onderzoek aankondigt naar de oorzaak van de lage opkomst. Over geldverspilling gesproken. Hallóóóó, het is oorlog!!!!
Ik vertelde een paar vriendinnen trots dat ik altijd op de eerste vrouw op de lijst stem. Geen dank dames, ik draag m’n steentje bij. Vonden ze discriminatie! Zo wilde ze niet geholpen worden! Huh?! Ik snap er geen reet meer van. Elk onderzoek toont aan dat het overal waar vrouwen aan het roer staan beter gaat. Bedrijven die door vrouwen worden geleid maken meer winst, hebben minder ziekteverzuim en zijn op langere termijn stabieler. Waar ik dit in godsnaam vandaan haalde, vroegen ze? Mijn bek viel open en ik kon maar één ding uitbrengen: zelfs emanciperen kunnen mannen beter!
Alhoewel, Gündogan doet leuk mee als verdachte op het gebied van grensoverschrijdend gedrag, van oudsher toch echt een mannenterrein. Gerrit van de Kamp, die lieve voorzitter van politiebond ACP is alweer in ere hersteld. Dat kan dus. En ook Gündogan heeft het gelijk van de rechter voor de knullige aanpak van Volt inmiddels aan haar zijde. Ze is alleen zelf de enige die zich er niks van aantrekt. “Mediation? Onzin! Met mij valt prima samen te werken en hou je kop als ik je interumpeer!”
Ach, het is vast dat Saharazand. Dat komt nu eenmaal in al onze wielen. Er zit maar een ding op, allemaal naar de wasstraat en de boel even met een harde straal lekker van ons afspoelen. En dan? Fris weer door en vooral, zand erover.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★