Er zitten ook voordelen aan de bloedeloze verschijning van Oranje op het WK. Het drukt de sfeer behoorlijk. Alsof we op de verjaardag van Matthijs van Nieuwkerk zijn beland, iedereen is al naar huis. We lijken even verlost te zijn van die olijke Oranjegekte waar ons land zich normaal gesproken in stort. Dit keer geen oranje Wuppies, vlaggetjes, Vuvuzela’s, zonnebrillen, opblaaskronen of cowboyhoeden. Geen halve steden die zichzelf inpakken in Oranje pakpapier en terrassen die eruit zien alsof Garfield er net overheen heeft gekotst. Geen volwassen kerels die zich in oranje jurken hijsen om op klompen en met vlechten in ladderzat door de straten van Rio of Kaapstad te kruipen. Geen zakenmannen met oranje bretels. Geen Gullitpruiken. Geen bebaarde indiaan van de harmonie in Emmen die overal ter wereld altijd weer op die verdomde trommel staat te rammen als een obese baby wiens speen net is afgepakt.
Wat zijn we toch altijd trots op onszelf als we ons zo gedragen als een stel losgeslagen pubers op vakantie in Renesse. Kijk eens hoe wij nuchtere Hollanders gek durven te doen. Ons Oranjelegioen! Wij denken altijd dat de rest van de wereld vertederd toekijkt, maar volgens mij zitten we niet in de G20 omdat ze ons eens in de twee jaar zo als een stel kleuters na een overdosis limonade bezig zien. Ik kan ze geen ongelijk geven. Vooral omdat het allemaal zo dun is als Marc van der Linden na zijn maagband. Al dat gelul over dat we als “één man achter ònze jongens staan” is ongeloofwaardiger dan Lil’ Kleine die beterschap belooft.
In ons land ben je de ene dag de Verlosser maar zien ze je val de volgende dag als een Verlossing. Vraag maar aan Matthijs, Glennis, Bilal, Tim, Marco, Femke, André, Humberto, Dave, Jeroen, Immanuelle, Ali en Onno. Allemaal mensen die we de ene dag op handen dragen om ze de volgende dag extra hard te laten kletteren. Terecht of niet. Wesley was jarenlang de redder van Oranje, maar na z’n carrière met een paar kilo erbij zetten we hem net zo makkelijk weg als de mascotte van Plopsaland. Louis heeft met z’n eigen docu een heldenstatus gekregen waar Michiel de Ruyter van droomde, maar zodra we eruit liggen was dat allemaal hoogmoed en wordt ie net zo hard van zijn sokkel geslagen als Michiel zelf.
Met die afgekoelde Oranjekoorts zien we het voetbalspelletje nu eindelijk wel een keer voor wat het echt is. Een groep leuke, overbetaalde jongens die achter een bal aanrennen en zelf ook niet precies weten waarom. Daar trekken onze Marokkaanse Nederlanders zich niets van aan trouwens. Die zijn nog net zo uitzinnig als Yolanthe tijdens de Drie Dwaze Dagen in de Bijenkorf of Rick Brandsteder tijdens de Gall & Gall Voordeelweken. Daar klinkt Hazes’ “Wij houden van Oranje” nog altijd keihard maar dan met “-Marokko”.
Dat de integratie na al die generaties eindelijk is gelukt bewijzen de rellende jongeren. Ze gaan net zo tekeer als de Ajax aanhang jaren heeft voorgedaan na heel wat huldigingen in Amsterdam en slopen de boel net zo hard als Feyenoord hooligans de Barcaccia fontein in Rome. Daar kunnen we echt trots op zijn. Nog even en ze zetten ze een indianentooi op en gaan op een trommel rammen. Wat een ontroerend moment zal dat worden.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★