Voor we bij Yvonne komen, ik pleit voor een ‘Nationale Feitenbank’. Een groep onafhankelijke, niet ter disussie staande wetenschappers die zeggen hoe iets feitelijk zit. Dat we daar niet elke keer zoveel tijd aan kwijt zijn. Neem stikstof. Volgens veel wetenschappers erger dan Jos B. op een kinderfeestje en schadelijker dan Glennis Grace die de melk is vergeten. Onze natuur verandert er volgens hen ingrijpend van, mensen kunnen last krijgen van hun luchtwegen en hebben grotere kans op hart- en vaatziekten. Dus als je bedenkt dat Nederland binnen Europa naast kinderporno en Cristal Meth ook de grootste exporteur is van stikstof (waar een klein land groot in kan zijn), dan is het hoog tijd om in te grijpen.
Anderen vinden dit totale onzin en zeggen dat stikstof een onschadelijk gas is dat we hard nodig hebben om te leven. Het ergste wat kan gebeuren is dat sommige zandvlaktes veranderen in weelderige bossen. Alleen maar mooi toch? Nog meer jachtgebied voor onze koning en zijn dochter die van de week zei dat ze wel een geweer heeft gekocht maar dat ze hem niet zal gebruiken. Ah, in welk land gebruiken ze deze redenatie ook alweer nog meer om de wapenwet niet aan te hoeven passen? Daverend succes daar… Ahum. Een geweer kopen om hem niet te gebruiken is Mark Rutte lid maken van Tinder of een vliegticket kopen met vertrekken vanaf Schiphol.
De relativeerders van de stikstofcrisis geven hun argumenten vaak gewicht mee door wetenschappelijke termen te gebruiken. Zo heeft 1000 dingen doekje voor alles-tegen-dit-kabinet Wybren van Haga het steevast over N2 in plaats van stikstof en strooit ie kwistig met woorden als emissie en stikstofdepositie. Dat we wel even weten dat ie ingenieur is. Best irritant. Echt de categorie mensen die zichzelf bereisder vinden dan jou en dat ‘en passent’ etaleren door het niet te hebben over Monaco, maar ‘Mònnakóó’, niet Florence zeggen maar Firenze en het Griekse Keffelonia uitspreken als Kèffelonííiíjááá. En daar mag je dan niks van zeggen.
Voor of tegen stikstof, welk kamp heeft nou gelijk? Na een paar weken moddergooien weet ik het nog steeds niet. Wel dat de tegenstanders van het stikstofbeleid een sterke troef in handen hebben: de boeren. Want de boeren, die zijn heilig. Sinds Yvonne Jaspers in Boer Zoekt Vrouw gesprekjes met ze voert op een toon alsof ze de opvolger is van Jochem van Gelder in Praatjesmakers vinden we ze lief, verlegen, onhandig, stuntelig, harde werkers, eerlijk en vooral dat ene woord dat zo vaak gebruikt wordt dat het ‘t zelf allang niet meer is: “Authentiek”.
Boeren zijn onaantastbaarder dan Linda de Mol en heiliger dan Irene Wüst. En met voorvrouw Caroline van der Plas van BBB voel je jezelf bij elk grapje dat je maakt over boeren al snel als Chris Rock die iets zegt over de vrouw van Will Smith. Als je een klap voor je bek wil krijgen, vooral doorgaan. Volgens mij gaat dit hele circus allang niet meer over argumenten. Het gaat over slow motion beelden van een ondergaande zon boven koeienstallen, over eikenhouten interieurs waar sinds 1973 niks meer aan gebeurd is, over eten met ellebogen op tafel en onhandige eerste tongzoenen. Het gaat over mannen en vrouwen die op hun 52ste nog bij hun ouders wonen.
Er is dus maar een vraag in deze nationale crisis: waar is Yvonne Jaspers? Ze heeft de boeren zo lang tot knuffelbare teddyberen geboetseerd dat elk kritiekpuntje als een dolksteek in vaderslandsliefde wordt beschouwd. En waar is ze nu? Ik zou zeggen, kom op Yvonne, rubber laarsjes aan, gebreide poncho om, Brabantse accent een beetje aanzetten, achter de boeren aan rijden naar het huis van Minister Van der Wal en gewoon even vragen: “Hè, wat is dat nou?” “Denk je zelf dat dit een goede manier is om indruk te maken op een vrouw?” Alsjeblieft Yvonne, we hebben je nodig.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★