Er ligt een kinderlaarsje langs het fietspad. Paars en grijs. Zal ik gaan speuren in de struiken naar de draagster? Of zoek ik gewoon een reden om even te stoppen met hardlopen? Ik sjok door en herinner me dat ik als kind ook weleens kledingstukken op straat zag liggen. Een sjaal, een muts, een verloren handschoen. Maar veel verder dan: “Hoe komt die handschoen nou hier?” kwam ik niet. Nu is dat anders. Bij alles wat ik zie ontvouwt zich een wereld van associaties. Niet de leukste.
Bij het laarsje denk ik aan Maddy McCann. Inmiddels 11 jaar vermist. Laatst werd geopperd dat ze in een “pedofielennetwerk” rond zou zwerven. Dat woord had ik liever nooit gekend. Wat is dat? Een club? Met jaarvergaderingen en huldigingen voor het oudste lid? Wat in dit geval een hele stomme woordspeling is. Ik kan gewoon niet meer vrij kijken. Ik denk overal wat bij. Overal is wel “iets om te doen” en alles is heftig. Met voor- en tegenstanders, kampen, dreigementen. Zo stond ik te tanken. Er stopte een Tesla naast me en staarde me aan alsof ik in m’n eentje een stuk van de ijskappen stond af stond te snijden. Ik wilde net sorry schreeuwen toen er een man in een geel hesje om de hoek kwam. Over de vluchtstrook ben ik weggekomen. Hij bleek van de wegenwacht maar ik fantaseerde me al gelynched door een kluwe benzinefanaten die vonden dat ik met mijn tankbeurt meewerkte aan de dividendbelasting, de gebrekkige ouderenzorg en de late uitlevering van Frank Masmeijer.
Nahijgend van de dodemansrit kwam ik thuis en groette mijn dochter en haar vriendinnen. Toen één daarvan nogal vies keek zei ik automatisch 60x sorry. Ik had haar natuurlijk te lang omhelst, er was een hand langs iets gegaan. Iets met #Metoo. Daar ging ik. Weg carrière, kom maar op RTL Boulevard. Tot ik begreep dat mijn dochter achter mijn rug haar nieuwe jas liet zien. Vandaar de afkeurende blik. Even zitten maar. Ik krijg van Facebook een herinnering van twee jaar geleden toen ik twee zwarte pieten op een scooter filmde. Ik schrok. Stond dit nu op mijn tijdlijn? Had ik per ongeluk ergens op gedrukt en dit opnieuw gepost? Je moet er toch niet aan denken! Wat doet mijn zoon trouwens achter zijn spelcomputer? Als ik hem hardvochtig aanspreek over zijn huiswerk, vraag ik me af of hij me nu ziet als een ‘oude, boze, witte man’. Waar ik naar kijk, ik zie teveel. En ik ben er klaar mee. Want ik ben constant bang dat ik iets doe of zeg wat verkeerd valt en de bom ontploft. Zoals er de hele dag bommetjes van verontwaardiging ontploffen. Ik wil weer vrij kunnen kijken. Rondje om dus maar. Even frisse lucht. Hé, een roetveegpiet! Een vrolijk gezicht, zo op de stoep. “Ha Piet!” groet ik. Daar kan ik niks fout mee doen. “Het is Jeroen, Eikel!” bijt ie me toe. Hij stapt in een busje en scheurt weg. ‘Schoorsteenveger’ staat er op de achterkant met witte letters. Oude, boze, witte letters.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★