“Zullen we er anders om dobbelen?” oppert mijn dochter. Ze pakt een dobbelsteen en gooit. Zes. “Dat is een heel slecht idee!” roept ze meteen terwijl ze de dobbelsteen snel van tafel grist. We zitten met z’n zevenen aan tafel. Mijn gezin en mijn ouders. De laatste twee vanaf een laptop want die zijn sinds Corona banger voor groepen dan Forum voor Democratie voor kiezers. Bovendien, het mag niet en zij zijn nog van de generatie dat je daarnaar luistert. Mijn gezin - van jong naar oud - bestaat uit zoon (15), dochter (22), zoon (24), vrouw (tijdloos) en ik (50). De middelste twee kinderen kwamen in mijn leven toen ze 2 en 4 waren en zijn wat we ooit stiefkinderen noemden. Tegenwoordig dweept iedereen met de term ‘bonuskinderen’ maar dat vind ik de ergste uitdrukking sinds ‘mini-me’, ‘whoop whoop’ en ‘barbeknoeien’ dus dat weiger ik. Toen ik hun moeder ontmoette dacht ik gewoon “Dát wordt de moeder van mijn stiefkinderen!” dus het is wat het is. Mijn ouders zijn nog fit maar al wel zo oud dat je geen leeftijd meer noemt. Laten we zeggen, de leeftijd dat je je haar niet meer borstelt maar drapeert.
We zijn bij elkaar gekomen om de volgorde van vaccineren te bespreken. Als Den Haag te druk is met aftreden, moeten we zelf maar met een suggestie komen. Volgens de kinderen van 22 en 24 is het simpel, zij mogen eerst. Immers, zij zijn allebei net begonnen met werken en hebben nog de meeste tijd voor de boeg om bij te dragen aan de maatschappij. Daar is mijn jongste van 15 het hartgrondig mee oneens. Hij brengt weliswaar op dit moment nog geen geld in het laatje, maar hij houdt wel heel veel mensen aan het werk. Wat moeten al die docenten als hij er niet meer zou zijn? Denk eens aan de werkloosheid die dat zou opleveren en wat dat zou kosten? Mijn jongste is eruit: hij moet eerst. Volgens mijn vrouw zit daar zeker wat in maar het hardst zijn op dit moment toch echt de middelbaren nodig. Zij doen vooral het werk dat de maatschappij draaiende houdt en dragen het meeste belastinggeld bij. Ik had het niet beter kunnen verwoorden en maak haar pleidooi af: “Dus wij mogen eerst!” Mijn vrouw haakt in: “Ehhh, ik schat. Zolang de theaters dicht zijn draag jij even niks bij.”
Voordat ik kan huilen neemt mijn vader het woord. “Sinds wanneer kijken we alleen naar wat iemand te betekenen heeft in de toekomst in plaats van wat iemand al heeft betekend? Dat is toch ook veel waard? Onze vrijheid bijvoorbeeld. Of de democratie, zodat we over twee maanden weer kunnen stemmen op iedereen die net is afgetreden? Daar is keihard voor gevochten in de oorlog!” Mijn jongste rekent hardop “Ehhh Opa, in de oorlog was jij drie...” Mijn vader roept “Dat doet er niet toe, het gaat om het principe!” Zo ken ik hem weer. Mijn oudste vraagt “En Oma, wat vindt u?” “Oh, doe mij maar als laatste” zegt ze. Iedereen is verbaasd. “Dat hele Corona gedoe, zo’n vaart loopt dat niet. Uiteindelijk is het gewoon een stevige griep. Veel sinaasappels en op tijd naar bed! Dus wanneer komen jullie weer? Ik heb zo’n zin in een knuffel!” We zijn eruit. Oma gaat als eerste.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★