We willen een nieuwe keuken. Hij is zeventien jaar oud en dan ga je er toch over nadenken. Mijn zoon vindt het onzin. Maar die is ook zeventien dus hij voelt de bui al hangen. Als we alles rond die leeftijd gaan inruilen? De keuken is een ander verhaal, die is stuk. Nou ja, stuk. De oven komt niet hoger dan 140 graden en het gootsteenkastje moet je omhoog duwen als je het sluit anders blijft ie scheef hangen. Nou ja, even geen appeltaart, niet echt een probleem. Maar we maken onszelf wijs dat er binnenkort wel meer stuk zal gaan en we dat beter voor kunnen zijn. Onzin natuurlijk, we hebben gewoon zin in iets nieuws.
Elk jaar worden er zo miljarden stukgesmeten, gewoon omdat we iets zat zijn. Een bevriende tuinman vertelde me dat hij tien jaar geleden alle tuinen in minimalistische, grijze kubussen met wuivend helmgras moest veranderen en hij diezelfde tuinen nu weer stuk voor stuk omtovert tot romantische bloemenzeeën met klinkertjes. Zo houden we elkaar lekker bezig.
Waarom is dat eigenlijk? Waarom willen we zo graag dingen veranderen die nog prima zijn? Kijk eens in uw kledingkast. Stelt u zich voor dat u dit hele jaar niks nieuws koopt. Loopt u dan voor schut? Vallen de gaten in uw truien? Niets van dat alles. Oké, misschien zegt uw schoonmoeder op een gegeven moment “Jij bent wel heel erg gek op dat jurkje hè?” maar neem van mij aan; dat heeft niets met dat jurkje te maken. En toch surft u zich dit jaar weer een Zalando-arm langs alle webwinkels. Wij hebben hier thuis de bezorger zelfs onder ‘Find my Friends’.
Die nieuwe kussentjes bij de onvermijdelijke voorjaarsmetamorfose, zijn die echt nodig? Zitten ze lekkerder? Mwoach, maar okergeel is het nu helemaal. En over twintig jaar lachen we erom. Net zoals nu om de zitkuil, de oranje schemerlampen en dat psychedelische behang van toen. Dat moest ook allemaal anders. Het enige wat we niet willen veranderen zijn we zelf. Met oogcrèmes, haarverf en vetbevriezing gaan we de strijd aan tegen het onvermijdelijke. Soms denk ik dat we onze omgeving zo vaak veranderen uit frustratie dat we zelf niet hetzelfde kunnen blijven.
Ook in Den Haag moet elke kabinetsperiode alles he-le-maal anders. We moesten allemaal aan de zonnepanelen maar nu we ze hebben mogen we er niet van profiteren. Iedereen moest studeren dus allemaal aan de studiebeurs. Maar dat liep uit de klauwen, dus werd het een lening. Maar dat liep nog meer uit de klauwen dus bedachten we iets nieuws: de studiebeurs! Iedereen in Nederland moest een stabiel pensioen maar die is bij nader inzien wel erg stabiel dus nu moeten we allemaal aan de grimmige aandelenbeurs. Kwestie van tijd voordat dat weer wordt teruggedraaid. De beleidsplannen in Den Haag zijn als de voorjaarskussentjes in huis. We hebben het gevoel dat we steeds alles omgooien, maar uiteindelijk zitten we nog steeds op dezelfde bank.
Wat een gedoe eigenlijk. Zullen we met z’n allen één jaar gewoon niets veranderen? Zou het er heel veel slechter op worden? Geen nieuwe plannen, geen nieuwe kussentjes, geen nieuwe keuken? Wat een rust. En dan mag iedereen gewoon een jaar lang in elke ruzie roepen: “Zo ben ik nu eenmaal!” en dat is dan helemaal oké. Topidee! Ik ga meteen een appeltaart bakken. Gaar is toch maar zwaar overschat.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★