Columns

De kans dat u mij een lul vindt is 56%. Dat is namelijk precies het percentage mensen dat een variabel energiecontract heeft. Die andere 44% zijn de eikels die nog net op tijd een vast contract hadden afgesloten. Zo’n eikel ben ik. Sinds kort hebben we het op feestjes niet meer over het weer, niet over de rekening van de beugel voor je puber, niet over de vakantieplannen, het beste dieet of over winterbanden. We hebben het niet over wanneer je je gras moet verticuteren, niet over bitcoins, zwarte piet of Sywert. Nee, zelfs klitten mannen niet meer bij elkaar in de keuken om daar heel interessant de handigste autoroute naar de wintersport te bespreken “Je moet via de Nürburgring op de E34 eraf, dan die fly over onderdoor en dan meteen blablablablabla…” Niets van dit alles. 

We hebben het over ons energiecontract. En die gesprekken lopen altijd hetzelfde. Ik kan het weten want ik struin tegenwoordig alle feestjes af om ze te voeren. Heerlijk. Terwijl het merendeel een wanhopige zucht slaakt omdat hun ze geen vast contract hebben, wacht ik mijn moment af. Eerst zwijgen. Wachten tot iedereen zijn nieuwe maandtermijn heeft genoemd. Laat ze maar tegen elkaar opbieden. En pas als niemand meer weet hoe dit ooit nog goed komt, sla ik toe. “Nou, ik zit goed”. Stilte. Wachten op de eerste vragende blik. Nog een. Tot iemand vraagt “Hoezo?” Dan pas plaatsen. Die ene zin. “Wij hadden het tot 2024 vastgelegd.” Even laten bezinken. En dan afmaken. “Voor het laagste tarief...” Ze haten me. Schudden nee. Walgen. Maar omdat dat niet hoort niet op een feestje, persen ze er tandenknarsend zoiets uit als ‘geluksvogel' of 'mazzelpik'. Maar ze menen het niet, ze vinden me een lul. En terecht. Want vervloekt zijn diegenen die zich optrekken aan de pech van een ander. 

Maar toch… neem het ons niet kwalijk; de vaste contracters. Wij zijn de Veiligheidszoekers. Wij waren de afgelopen jaren op elk feestje de sukkels. Wij durfden nooit iets. Wij meden alle risico’s. Jarenlang ben ik in diezelfde keukens uitgelachen om mijn hypotheekrente van 5,2% die nog vijftien jaar vaststaat. Ongeloof viel mij ten deel als ik vertelde dat ik al zeventien jaar een monsterpremie betaal voor mijn arbeidsongeschiktheidsverzekering waar ik nog nooit een euro van kreeg. Spottend snoefden ze als ze hoorde dat ik een all risk verzekering heb voor mijn twaalf jaar oude Volvo. “Je weet nooit.” Wij zijn de braverikken die een jaar vooruit hun vakantie regelen voor ons hele vakantiegeld, terwijl u last minute dat veel luxere huisje naast ons boekt voor de halve prijs. 

Wij zijn de griepprikkers. De mensen met een bloeddrukmeter in huis want ‘meten is weten’. Wij zijn de slapers met een electrische deken, wij ontkalken ons koffieapparaat, wij sluiten in de winter het buitenkraantje af, zetten de lampjes op een tijdklok als we een nachtje weggaan als inbraakpreventie, rijden twaalf kilometer om voor drie cent goedkopere benzine, checken jaarlijks of onze inboedelverzekering nog klopt, wij zetten de oleanders in het schuurtje en pakken de olijfbomen in met bubbeltjesplastic als het vriest. Wij spelen op safe. Wij léven niet. 

Dus alstublieft, gun het ons. Dit ene moment van triomf. Deze ene keer dat onze angst voor het onverwachte, onze huiver voor het toeval ons voor één keer in de kaart speelt. En stel u gerust met de gedachte dat als het zo doorgaat met stikstof, inflatie, armoede, oorlog, voedseltekorten, corona, apenpokken, botsende kometen en overbevolking we binnenkort toch allemaal in dezelfde oven eindigen voor onze crematie. Wij voor een laag tarief, dat dan weer wel.    

Richard Kemper