Columns

Als u dit leest, rij ik ergens in Schotland langs een diepe klif of door een prachtig hooggebergte. Althans dat hoop ik, want ze rijden in Schotland links en ik ben geen geweldige chauffeur. Daarom heb ik dat in Nederland alvast geoefend. Was niet zo’n goed idee. Ik rij in Schotland met een groepje oudere mannen met krakende auto’s, maar dat kan ook andersom zijn. Ikzelf heb een oude MGB en dat is een vloek en een zegen. 

Een zegen omdat het een voor mij een soort rijdende yogamat is. Het penetrante geluid van de ronkende motor staat simpelweg geen andere gedachten toe en soms is dat heerlijk. Maar het is ook een vloek omdat er eigenlijk altijd iets mee is en ik heb een allergie voor dingen die stuk gaan. Toen ik in het begin ooit aan garagist Coen vroeg hoe lang het ging duren om een paar dingetjes aan de auto te repareren, zei hij: “Ik vind jou niet zo geschikt voor een oldtimer”. Die zag ik even niet aankomen. Ik vroeg waarom niet? 

Coen zei dat er met een oldtimer altíjd wel een paar dingetjes zijn. Een kraakje, een overslaande klep, een hortende mastubateur – sorry caburateur – een piepende deur. Meestal gingen die dingetjes vanzelf weer over, als je maar een beetje geduld had om dat moment af te wachten. En als ik dat niet had, zou dit juweeltje voor veel meer ergernis dan plezier gaan zorgen. Ik beloofde dat ik er wel in zou groeien en of hij ondertussen dan wel even een klokje in de auto wilde maken. Dat wilde Coen niet. “In een oldtimer bestaat geen tijd” lichtte hij toe. “Een paar andere boxen voor het radiootje dan?”, vroeg ik. Coen schudde nee. “In een MGB moet je naar de motor luisteren”. 

Eerlijk is eerlijk, Coen heeft meestal gelijk. Zelfs toen hij alleen maar besmuikt lachtte toen ik opmerkte dat een groot deel van zijn klanten kakkineuze types waren die bij elkaar kropen onder het mom van een hobby: auto’s. Corporale types die te hard om elkaar’s grappen lachen. “Als een man het portier van zijn auto opent voor een vrouw, heeft ie of nieuwe vrouw of een nieuwe auto”, dat werk. Ik beloofde plechtig dat ik nooit een van hen zou worden. Coen zei: “Daar groei je wel in”. 

En ja hoor, deze week monsterde ik dus met m’n groepje aan op de boot richting Schotland. Leren handschoentjes paraat, Engelse ‘flatcap’ op mijn hoofd, zelfs het onvermijdelijke sjaaltje om m’n nek. En wat denk je ? Het is nog leuk ook. Schotland is schitterend, de gesprekken talrijk en er zijn veel grappen die ik hier niet zal herhalen. Want vertellen over een blonde vrouw die als haar baas vraagt hoe lang de file was, antwoordt “Ik weet het niet, ik stond vooraan” kan in deze tijd natuurlijk absoluut niet meer. 

Soms gaat het nog ergens over ook. Over pubers die niks doen in huis en vrouwen die rebelleren. Of was dit nou ook andersom? U leest het, ik ga te lang om met mannen. Af en toe is er zelfs een oprecht moment van twijfel. Over iemand’s werk of zijn huwelijk. Ik heb mezelf zelfs al een keer horen zeggen: “Ah joh, meestal gaan die dingetjes vanzelf wel weer over, als je maar een beetje geduld hebt om dat moment af te wachten.” Met dank aan Coen. 

Richard Kemper