Wie de afgelopen dagen door zijn tijdlijn op Instagram of Facebook scrollde, kon er niet omheen: duizenden ouders zijn trots. “Retetrots, ontzettend trots, niet normaal trots”. Ik zag zelfs een “Trots als een aap met zeven lullen” voorbij komen wat op z’n minst een wonderlijke omschrijving is onder een foto van een zestienjarige dochter die een fles champagne staat leeg te klokken.
Nederland is geslaagd. Heel Nederland? Dat moet wel, want ik heb geen enkel filmpje voorbij zien komen waarin een zoon wordt gebeld door school en hoort dat hij gezakt is. “Herexamens dan? Ook niet. Oké…” En dan een foto van een vlag halfstok in de tuin met een bord erbij: “Helaas, hij lijkt op z’n vader”. Nee, iedereen is geslaagd en alle ouders houden “Tot de maan en terug van hun bikkels, doorzetters en leuke, eigenwijze, mooie mensen”.
Ik ben de laatste die al dit oprechte oudergeluk wil relativeren. We zijn gewoon heel erg blij als ons broedsel weer een poortje is doorgelopen. Dat zijn er nogal wat trouwens. Van de ik-kan-plassen-op-het-potje-sticker tot het veter-, zwem- en verkeersdiploma, van alle avondvierdaagse vaantjes tot het eerste natte droom certificaat. Oh nee die niet, maar dat is een kwestie van tijd nu onze pubers meer schaamte hebben voor douchen zonder onderbroek dan voor sexen via snapchat.
Hoe dan ook, het lijkt soms alsof wij ouders bij elke genomen horde tot onze eigen verbazing denken: “Nou jaaaa, hij doet het!” Verslaafd aan het vieren van al die poortjes hebben we ons hele leven er zelfs op ingericht. Examendiploma, rijbewijs, trouwboekje.
Vooral dit laatste is nog steeds een enorm ding in een mensenleven. Dat je een contract afsluit waarin je afspreekt op welke voorwaarden je weer uit elkaar kan. Want ondanks alle eindeloze stronken gipskruid en “You never walk alone” op zo’n dag is een huwelijk afspreken hoe je uit elkaar gaat. We zeggen wel “En ze leefden nog lang en gelukkig” maar iedereen die getrouwd is weet, dan begint de ellende pas. Je moet zoeken, ingeven, uitdagen, volhouden en opnieuw proberen. En dan nog, in bijna 30.000 gevallen per jaar eindigt het sprookje in “Wie krijgt het huis, wie krijgt het Netflix account, wie krijgt de schuld?”
Eigenlijk geldt dit voor alles. We zetten met een diploma ergens een punt achter, maar dan begint het pas. Net als je denkt dat je kan rijden, komt die eikel van rechts. Net als je restaurant begint te lopen, slaat Corona toe. Net als je dat gespierde lijf met dat lage vetpercentage bij elkaar hebt getraind, word je ziek. Zit je dan met je diploma’s. We hadden het zo voor elkaar. Volgens die diploma’s dan. Want ze zijn een erkenning voor je harde werk, maar ze zetten ook een norm. Dat je voldoet. Dat je hetzelfde bent. Dat je erbij hoort.
En zo kan het zomaar gebeuren dat volwassen kerels opeens allemaal broeken met hoog water dragen en kralenarmbandjes omdoen en niemand in de lach schiet omdat ze er uitzien als opblaaskleuters. Het is immers de norm. Diploma’s zijn ook de norm. En toch maken mensen vaak pas het verschil als het aankomt op datgene wat je net niet leerde. Als je failliet wordt verklaard, als je ziek wordt, als je huwelijk wankelt. Dan is zo’n diploma opeens maar relatief. En blijken juist zij die altijd al een beetje buiten de norm kleurden opeens degenen met een ruggegraat. Zij die een beetje tegenslag gewend waren. In al dat examengeluk zou je dat bijna vergeten.
Ik hoop dat ik komende dagen ergens op Facebook een foto tegenkom van een kind dat net z’n tranen heeft gedroogd met daaronder “Hidde is wéér voor zijn examen gezakt, maar wat een leukerd! Dat noemen wij nog eens geslaagd!” #Trots
Richard Kemper
“De eerste helft van je leven ben je bezig iemand te worden, de tweede helft van je leven ben je bezig te accepteren dat het niet is gelukt” – Schopenhauer.
Het is 20 jaar geleden dat de mannen voor het eerst samen op het podium stonden. Je zou zeggen dat ze elkaar na zo’n tijd goed kennen, maar is dat wel zo? In hun nieuwe cabaretprogramma Hou Dat Vast denken ze elkaar alles te kunnen vertellen, maar of dat nou zo verstandig is...
Confronterend grappig is het in ieder geval wel! Met ontroering als onverwachte bonus. Dat weten ook de bezoekers van hun laatste programma Geloof ons nou maar waarmee Veldhuis & Kemper naast volle zalen en prachtige recensies ook een schitterende nominatie voor de belangrijkste cabaretprijs van Nederland ‘de Poelifinario’ in de wacht sleepten.
U snapt, de mannen hebben maar één wens: Hou dat vast!
“De eerste helft van je leven ben je bezig iemand te worden, de tweede helft van je leven ben je bezig te accepteren dat het niet is gelukt” – Schopenhauer.
Het is 20 jaar geleden dat de mannen voor het eerst samen op het podium stonden. Je zou zeggen dat ze elkaar na zo’n tijd goed kennen, maar is dat wel zo? In hun nieuwe cabaretprogramma Hou Dat Vast denken ze elkaar alles te kunnen vertellen, maar of dat nou zo verstandig is...
Confronterend grappig is het in ieder geval wel! Met ontroering als onverwachte bonus. Dat weten ook de bezoekers van hun laatste programma Geloof ons nou maar waarmee Veldhuis & Kemper naast volle zalen en prachtige recensies ook een schitterende nominatie voor de belangrijkste cabaretprijs van Nederland ‘de Poelifinario’ in de wacht sleepten.
U snapt, de mannen hebben maar één wens: Hou dat vast!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★