Ik fiets maar weer eens. Trainen voor de 21ste. Dan fiets ik ook, maar dan een berg op. En daar zie ik als een berg tegenop. Waarom moeten al die goeie doelen allemaal zo nodig een berg op!? Maar als je Patrick, de nierpatiënt waar ik ‘voor fiets’, leert kennen kan het antwoord me eigenlijk niks schelen. Als een berg op fietsen helpt, dan zal ik een berg op (proberen te) fietsen. Dus train ik. En verbaas me elke 500 meter wel een keer over hoe mooi en leuk Nederland is.
Ik zie mensen in volkstuinen op een klapstoel de bieten uit de grond staren. Er wordt gevist alsof de nieuwe haring gratis uit de sloot komt en gefietst alsof iederéén zondag een berg op moet. Het asfalt is glad, de lijnen zijn wit en de rood-witte bordjes wijzen de weg op een manier waar ze in heel wat landen op de autowegen nog een vette punt aan kunnen zuigen. Als je op je bek gaat kom je nagenoeg gratis op een van de beste EHBO’s ter wereld terecht en de kans dat je echt zo oud wordt als je er op die suffe Face App foto uitziet is immens. Wat een land.
Ik fiets langs gratis waterpunten, Schotse hooglander-informatiecentra, eindeloze afvalbakken die blijkbaar allemaal door iemand geleegd worden, en ik steek tig kanalen vol bootjes over op opgeknapte oude pontjes met dito personeel. Gratis. En voor alles is een stoplicht met een knopje. Wat ik heel vaak indruk, want dan wordt het namelijk sneller groen... Ik krijg voorrang van een mevrouw met een hoofddoek terwijl ze eigenlijk zelf voorrang heeft. Ze hoeft zich geen zorgen te maken dat haar premier blèrt dat ze terug moet naar haar eigen land als de verkeersregels haar niet bevallen en ik fiets langs busladingen mensen van over de hele wereld die zich vergapen aan dingen die ik voor lief neem. Molens, dorpjes, grachten en ophaalbruggetjes. Waar mannen hand in hand overheen lopen.
Twee toeristen vallen me op. Misschien kunnen ze alleen maar op vakantie zichzelf zijn. “Ga terug naar het land waar je vandaan komt.” Ze zullen wel moeten. Denk daar maar eens aan als je straks op het strand ligt te zeiken over de niet te bevatten arrogantie van Franse obers, de gekmakende Spaanse laksheid, de Italiaanse kamikaze rijstijl of de Kilimanjaro-achtige kraters in de Portugese of Griekse wegen. “Dan ga je toch lekker terug naar je eigen land!?” Graag. Ik ben niet blind voor wat er niet goed is in ons land (de eikenprocessierups, salafisten en Robert Jensen), maar we hebben wel heel wat om naar terug te gaan…
Fijne (terugkomst van) vakantie alvast,
Remco Veldhuis
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★