Als mijn jongste dit leest, krijg ik gegarandeerd ruzie met hem. Want dan heeft hij weer als enige die enorme sukkelvader die niets snapt van ‘The Fight Of The Century’ oftewel de 6 minuten en 50 seconden die ons land vorige week zaterdag meer verenigde dan de kersttoespraak van onze koning. Natuurlijk was ik net als de rest van Nederland aan de buis gekluisterd voor dit titanengevecht en zat ik ineens in team Rico, want daar zaten wij in volgens mijn zoon. Tot mijn eigen verbazing werd ik nog fanatiek ook en voor ik het wist brulde ik net zo hard mee als de 14-jarige testosteronbom naast me. Ik was allang blij met dit vader en zoon moment, al pakte dat iets anders uit dan de boswandeling die ik daarbij in mijn hoofd had. Je moet het moment pakken als het zich aandient.
Maar ergens voelde het toch niet goed. Waar zat ik nou eigenlijk naar te kijken? Twee volwassen kerels die elkaar aan gort slaan waar ruim 30.000 opgefokte mannen en vrouwen opgewonden van gaan gillen, juichen en klappen? Dus hier zijn we dan na al die eeuwen gekomen. Een paar dagen voordat de hele wereld elkaar plichtsgetrouw ‘Vrede’ wenst, worden we nog even bloedgeil van alle stoten, klappen en trappen die zoveel mogelijk pijn opleveren. Ik hoor u denken “Maar het gaat om de sport” en “Hoe mooi was het dat Rico bij Badr knielde” (toen die laatste voordeed hoe je zo vaak mogelijk “Fuck!” in één minuut kan schreeuwen). “Het allerbelangrijkste is gezondheid!” had Rico tegen Badr geroepen. Zo ontroerend. Serieus? Dit klinkt als een snackbarhouder die tegen zijn klanten zegt dat ze beter groente kunnen eten of als een prosititue die haar klanten vertelt dat monogamie het hoogste goed is.
Want als je er maar een beetje in verdiept weet je dat de sport allesbehalve gezond is. 80% van alle (kick)boksers loopt hersenschade op waarvan ze nooit helemaal herstellen. Sterker nog, opgestapelde hersenschade geeft sneller kans op dementie, die velen van hen zeven tot vijfentwintig jaar na het eind van hun carrière dan ook krijgen in de vorm van ‘Dementia Pugulistica’ ofwel ‘boksersdementie’. Een op de vijf boksers heeft het zelfs al voor zijn 30-ste. De aandoening lijkt op parkinson. U weet wel, Mohammed Ali had het ook. Slachtoffers hebben moeite met praten, staan wankel op hun benen, lijden aan geheugenverlies, beven en kunnen hun bewegingen niet meer coördineren. Hoort dat ook allemaal bij de sport? Top. John. J. Franklin, CEO van organisator Glory zei op de persconferentie na afloop dat ie zo genoten had. Hij complimenteerde beide vechters: “Ze deden beiden hun best om serieuze schade aan te richten” Inspirerend!
Althans, dat vonden dus 3,5 miljoen kijkers. In ieder geval een stuk meer dan naar de kersttoespraak van ene W.A. v. O. te Den Haag. Maar misschien had ie het juist tegen Badr toen hij zei: ,,Niemand is perfect. Trek het je niet aan als het tegenzit. Geef jezelf wat ruimte. Het is oké.’’ Zou kunnen toch? Hoe dan ook, ik wens u, Rico en Badr een mooie uiteinde. Met veel sterretjes. Maar dan gewoon in de handen van onze kinderen. Je bent een sukkelvader of niet.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★