Eigenlijk wilde ik hier mijn laatste column aankondigen. Maar aangezien onze politieke vrienden er deze week weer niet uit zijn gekomen met de pensioenen, bent u voorlopig nog niet van me af. Niet dat ze er niet de tijd voor hebben genomen. Het schijnt dat er aan dit stukgelopen pensioenakkoord zeven jaar is gewerkt. Zeven jaar! Ik hoor u denken, dat is drie keer seks! Maar dat zijn uw gedachten.
Ik zeg; dat is bijna twee keer zoveel als de levensverwachting van mannen is toegenomen sinds 1950 (4 jaar). Aan de oplossing van het probleem is bijna twee keer zo lang gewerkt als het probleem zelf. Dit klopt niet helemaal, maar het klinkt goed. Punt is, waarom kosten dit soort dingen in dit land altijd zoveel tijd? Ik noem dat de ‘Democratie in de Democratie’. Afgelopen pensioenakkoord is stukgelopen tussen ‘de Bonden’ en het kabinet. Maar jongens, wat heb ik te maken met ‘de Bonden’? Ik ben geen lid, ik ken niemand die lid is, ik weet niet wat ze vinden, laat staan dat ze uit mijn naam een overeenkomst kunnen torpederen. In mijn oren klonk dat nieuwe akkoord alleszins redelijk. Maar goed, ik ben dan ook ZZP-er, ofwel een Zelfstandige Zonder Pensioen, dus ik vind alles een verbetering. Er zijn op dit moment 8,7 miljoen werkenden in Nederland waarvan er 1,7 miljoen lid zijn van ‘de Bonden’. Dat is nog geen 20%! Hoezo kan die 20% de boel stuk laten lopen voor àlle werkenden, dus ook voor de 80% die niks met die bonden te maken heeft? Dat klinkt toch een beetje als de Paus die destijds óók voor de “eigen bestwil” van alle atheïsten condooms verbood. Toen dachten we toch ook: bemoei je met je eigen zaad!
We hebben afgelopen verkiezingen op partijen gestemd. En we waren er toch uit dat die dan de komende jaren zouden bepalen hoe het gaat? Hoezo hebben die dan weer de goedkeuring van 20% nodig om door te kunnen? Nu verpest een kleine groep het voor de meerderheid. En ik wil niemand de zwarte piet toespelen, maar deze zin hebben we vorige week al teveel gehoord. Die ‘Democatie in de Democratie’ die nekt ons nog eens. We hangen aan een gevoel van inspraak, maar het remt enorm af. Als er ziekenhuizen ‘omvallen’ omdat we hadden gestemd op partijen die vinden dat er particuliere ziekenhuizen mogen bestaan, dan wil een groepje erna de A6 aflsuiten omdat “het merendeel van de mensen het niet eens is met het faillissement”. Maar we kozen eerder zelf dat dit zo kon! Om over het referendum nog maar te zwijgen. Gelukkig is iedereen er inmiddels wel achter dat een mislukking was. Arme Mark. Het is niet mijn partij, maar complimenten dat ie onder al dat gedrein zo rustig blijft. Wat dat betreft zou hij een perfect gezinshoofd zijn. De moed erin houden als iedereen iets anders wil. Het is een kunst. Sterkte kerel.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★