Ik dacht even dat de Week Tegen Pesten van afgelopen week een nieuwe mascotte had: Greta Thunberg. De 16 jarige Pipi die de Klimaattop van de Verenigde Naties toesprak zag er uit als je ergste plaaggeest en leek zo weggelopen uit de figurantenkamer van de nieuwe Harry Potter. Ik hoorde dat alleen mensen dat vinden die het oneens met haar zijn, maar dat ben ik helemaal niet. Ze heeft gelijk.
De zee stijgt tegen de plinten op, visserij opbrengsten dalen met 24% en elke dag komen er aardverschuivingen, hittegolven en overstromingen bij. Tegelijk is hier de helft van de ‘eeuwige gletsjers’ in de Alpen al gesmolten wat onze watervoorziening in gevaar brengt. Kortom, het eind der tijden is een kwestie van aftellen en we moeten wat doen. Of beter: laten. Eigenlijk is er dus ook weer niet zoveel veranderd. Onze ouders mochten geen sex onder de douche vanwege de zonde, wij niet vanwege het warme water. Greta’s betoog klopt van A tot Z. En dat is precies wat er zo irritant aan is. Wij houden over het algemeen namelijk niet van mensen die ontzettend gelijk hebben. Vraag maar aan mijn vrouw. Wij roepen liever “De waarheid zal wel ergens in het midden liggen” of “Komt tijd, komt raad”. Maar in dit geval is er geen tijd meer en de raad allang duidelijk: tikkie minder graag.
En zo komt de prangende, indringende, nogal enge noodroep van kleine Greta, 16 lentes zo pril, een stuk harder binnen dan die van onze nationale hipster Wim Lex. Die was ook op de conferentie om iets te zeggen over het klimaat en gaf meteen het goede voorbeeld door te laten zien dat hij zijn electrische scheerapparaat al maanden niet had gebruikt. Ondanks dit lichtend voorbeeld van zelfkastijding sprak de wereld vooral over de spiegel die kleine Greta ons voor hield en vroeg zich na de woorden van Willem af sinds wanneer barista’s spreektijd krijgen? Maakt niet uit, alles beter dan een zwijgende Trump die even weggeroepen werd om niet afgezet te worden.
Terwijl de woorden van Greta als mokerslagen ons huis binnenvielen (mijn zoon stelde na het zien van haar speech dat het eigenlijk geen zin meer had om zijn proefwerk frans voor morgen te leren want “over een paar jaar zijn we toch allemaal dood”) had de rest van de wereld helemaal geen tijd om in de spiegel van Greta te kijken. De VVD lachtte geroutineerd Van Haga’s missers weg, de publieke omroep schoot in een post natale depressie na de bevalling van Eva Jinek die fluitend naar RTL vertrekt en miljoenen Britten stonden vanaf het Engelse strand naar ons te schreeuwen dat het allemaal maar een geintje was en of we nu alsjeblieft weer normaal konden doen. Helaas haalde hun geluid het niet tot onze kustlijn. Er zat wat tussen; een spiegel. Een zeespiegel wel te verstaan.
Richard Kemper
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★