Tja, doodgaan is ook een manier van stoppen natuurlijk. Maar ik vind het toch minder chique dan gewoon het stokje tijdig overdragen. Mijn hemel, wat heeft ze die Charles eindeloos getergd met blijven zitten zeg. En zitten. En zitten. Duizenden mensen stonden te rouwen bij Buckingham Palace om het verlies van Mother England. Over de hele wereld spreken leiders uit hoe gebroken ze zijn door dit vreselijke nieuws. En zo onverwacht ook… Really? Over de doden niets dan goeds natuurlijk, maar eerlijk gezegd snap ik helemaal niks van al die krokodillentranen.
Ik denk alleen maar, hoe belangrijk moet je jezelf vinden om zeventig jaar lang te denken dat niemand het beter kan dan jij? En vooral, hoe klein wil je je kinderen houden om ze zo lang in de wachtkamer te laten zitten? Charles heeft de langste snuffelstage uit de wereldgeschiedenis moeten lopen. Ik vind het gewoon zielig. Drieënzeventig is ie. Laat dat even inwerken. Drieënzeventig! Charles was veertien toen de Beatles hun eerste hit hadden. Hij was twintig toen koning Willem-Alexander geboren werd. Hij heeft als puber nog gefantaseerd over Marilyn Monroe. Hij heeft de uitvinding van de deodorant stick meegemaakt. En van de autogordel. Kortom: Charles is net zo oud als Johan Derksen! Ja, dan komt het opeens even heel dichtbij hè. Henny Vrienten en Olivia Newton John overleden op zijn leeftijd maar Charles moet nog beginnen. Die stapt maandag doodzenuwachtig op vers gepoetste schoenen zijn eerste, echte werkdag in.
Veel mensen zagen het als een verdienste dat Queen Elisabeth zo stug door bleef werken. Dienstbaar. Eervol. Ik vond het eerder vernederend voor Charles om als moeder zo vastgeplakt te blijven zitten aan het pluche. Alsof ze wilde zeggen: “Mijn botten maken inmiddels meer lawaai dan mijn woorden, maar alles beter dan mijn zoon op de troon!” Ik snap het dan ook helemaal dat Charles denkt, “Ik ga helemaal niks overslaan, ik pak die stoel!” Je wilt uiteindelijk toch als meer de geschiedenis in dan als de gefantaseerde tampon van je vriendin.
Eerlijk gezegd denk ik dat ie inhoudelijk ook meer te vertellen heeft dan z’n moeder. Die is vooral ongeschonden de strijd uitgekomen door zich nooit écht ergens over uit te spreken. Hoe mensen dat een ‘bron van inspiratie’ kunnen noemen is mij een raadsel. Het is wel een manier om lang te blijven zitten. Er zijn zelfs premiers die het zo tot langst zittende minister-president schoppen. Maar toen Charles een paar jaar geleden werd gevraagd of hij zich met al zijn brieven aan politici over natuurbehoud niet teveel had bemoeid met het regeringsbeleid antwoordde hij: “Teveel? Te weinig! Iemand moet het opnemen voor de natuur!” Dan sta je op z’n minst ergens voor en dat vind ik interessanter dan al dat zogenaamd wijselijk zwijgen als het erop aankomt.
Ik schrok dan ook toen onze koningin werd gevraagd om een reactie en ze zei: “De beste manier om haar te eren is door haar voorbeeld te volgen.” Max, Lex, doe het niet! Blijf niet plakken. Laat op tijd los. Ga straks doen wat alle normale mensen doen vanaf de leeftijd dat een natte droom betekent dat je ’s nachts het toilet niet gehaald hebt. Ga klaverjassen, ga golfen, ga desnoods op Sirtakiles in jullie geliefde Griekenland. Maar wat je ook doet, denk aan je dochter en maak op tijd ruimte. Weten wanneer je plaats moet maken is een grote kwaliteit. Vraag maar aan minister Staghouwer.
Richard Kemper
Vul hier uw HTML code in
Hoeveel roze olifanten heb jij in de kamer staan? Ofwel, wat kan je maar beter niet met familie, vrienden of je partner bespreken omdat het anders gedoe of zelfs ruzie wordt? Voor hun fonkelnieuwe cabaretprogramma hebben Veldhuis & Kemper besloten de roze olifanten allemaal zorgvuldig op te bergen en elkaar helemaal te laten. Allebei lekker in hun eigen ‘safe space’. Wel zo rustig. Althans, dat denken ze. Want echte vrienden kunnen elkaar natuurlijk helemaal niet laten. Gelukkig maar voor ons, want het levert weer een hilarische, herkenbare en schurende avond topcabaret op!
"Er zijn van die momenten in je leven dat het er even op aankomt. Dat het alles of niets is, nu of nooit, de dood of de gladiolen. Sterker nog, volgens Veldhuis & Kemper is elke dag zo'n moment. Want of het nu in je werk is, je relatie, de opvoeding, je seksleven of je vriendschappen; er is altijd een keuze. Ga je door op de weg die je loopt of is het tijd om de boel eens door flink elkaar te schudden? Al was het alleen maar om er een keer een lekkere, frisse wind doorheen te jagen. En wat doe je als je er achter komt dat je opeens nog alle tijd hebt voor de fouten die altijd nog eens wilde maken... Veldhuis & Kemper staan op dat punt in hun nieuwe cabaretprogramma 'Of de gladiolen' en trekken, zoals we van de mannen gewend zijn, totaal verschillende conclusies. Nou ja bijna, want over één ding zijn ze het eens; zelfs als je het fout doet, doe het dan goed. Of de gladiolen!"
Altijd al eens iets willen vinden van die net zo vaak opgehemelde als vervloekte bijbel, maar er nooit aan toegekomen ‘m te lezen? Geen idee waar je de tijd en het geduld vandaan moet halen? Altijd als een berg opgezien tegen die 1744 bladzijden vol kleine lettertjes? Ja? Remco Veldhuis ook! In “Lang verhaal kort" brengt hij de ongeautoriseerde samenvatting van 2 uur en vliegt op eigen, komische wijze langs de hoogte- en dieptepunten. Een razende rondleiding ver van de gebaande paden, door een ‘gids’ die net zo twijfelt over de inhoud als jij. Terwijl de klok onverbiddelijk doortikt komt hij de mooiste maar ook de meest verschrikkelijke verhalen tegen. En uiteindelijk zichzelf…
Ok, na ‘Lang verhaal kort.’ heb je de bijbel weliswaar nog steeds niet gelezen, maar je kan ieder geval wel zeggen: “Ik heb wél de voorstelling gezien!”
Script:
Voor het script en de regie tekende Emmy-winnaar (‘Alles Mag’- 2015) én bijbeldeskundige Maarten van Voornveld en leverde Remco Veldhuis zelf de komische en persoonlijke invalshoek.
Tekst & muziek: Veldhuis & Kemper
Regie: Geert Lageveen
Algemeen Dagblad ★ ★ ★ ★ ★